Rozdział 1.

Obiecałam premierę tego tomu pół roku po skończeniu pierwszego. Wiem, ale myślę, że dobrze się stało, że dopiero dzisiaj Corrie ponownie rusza w tę podróż. Ja już zacieram łapki i mam nadzieję, że będziecie się równie dobrze bawić.

***

Stukot drewnianych mieczy rozbrzmiewał na całym dziedzińcu. Nie było to dziwne, w końcu był to Jedenasty Oddział i tu dzień bez walki był dniem straconym. Najbardziej bitewna jednostka wśród Trzynastu Oddziałów nie przepuściła żadnej okazji do bitki czy morderczego treningu, który swym podkomendnym zapewniał Trzeci Oficer, Ikkaku Madarame.

Tym razem jednak jedynie się przyglądał walce, siedząc w cieniu budynku w towarzystwie Yumichiki. Obaj uśmiechali się z rozbawieniem i nawet nieco współczuli młodemu shinigami, który stanął do walki z ich przyjaciółką.

Corrie odskoczyła przed ciosem, chichocząc cicho. Jej przeciwnik górował nad nią wzrostem i siłą fizyczną, miał nawet dobrą technikę władania mieczem, ale Shiroyama nie stała się przez to poważna. Pozwoliła, aby to mężczyzna nadawał tempo pojedynku i na razie tylko się broniła.

Odskoczyła znowu i wyszczerzyła się do Ikkaku i Yumichiki, którzy zaśmiali się głośno, dobrze wiedząc, co się za chwilę stanie.

– Dobra, czas spoważnieć – stwierdziła.

Zamiast uniku sparowała cios, a jego siłę przełożyła na własny atak. Zasypała mężczyznę gradem ciosów tak szybkich, że ledwo za nią nadążał. Gdy znalazł okazję do kontrataku, Corrie była już z drugiej strony, atakując nieosłonięty bok.

Zwarli się w bloku. Mężczyzna przeniósł ciężar ciała na lewą nogę, żeby prawej użyć do ataku, ale wtedy Corrie cofnęła się i wyprowadziła cios z dołu, uderzając boleśnie w nadgarstek przeciwnika. Drewniany miecz poleciał w powietrze i uderzył o ziemię, zaś ten należący do Shiroyamy znalazł się na gardle mężczyzny.

– Martwy – oznajmiła i odstąpiła. – Następny.

– Ten był ostatni – powiedział Yumichika.

– Nawet nie poczułam. – Wzruszyła ramionami.

– To jeszcze nie koniec – warknął pokonany mężczyzna. – Nie przegram z laską z Czwórki.

Z pomocą shunpo dopadł wytrąconego miecza i zaatakował Corrie, która już na niego czekała. Drewniane ostrze uderzyło w brzuch przeciwnika, chwilę później Shiroyama stała już za nim z mieczem na gardle.

– To było strasznie głupie. Nawet jak na Jedenastkę – stwierdziła ozięble.

Mężczyzna opadł na kolana, oblewając się zimnym potem. Sam dopiero po chwili zrozumiał, że Corrie podniosła poziom swojego reiatsu prosto na niego.

– Jak? – wycharczał.

– Jak panna z Czwórki może z taką łatwością skopać tyłek tobie i reszcie świeżaków z Jedenastki? – zapytała z rozbawieniem. – Po prostu macie pecha.

– Puść go już, Corrie-chan – odezwał się rozbawiony Madarame. – Żal patrzeć.

– Nie wiem już, z kogo bardziej kpisz. Ze mnie czy ze świeżaków.

– Nie śmiałbym z ciebie kpić, Corrie-chan. Jesteś na to za mocna.

Zaśmiała się. Minęło siedem lat, odkąd została dyscyplinarnie przeniesiona do Czwartego Oddziału, który w opinii wielu był najsłabszym w całym Gotei. Znana była niechęć Jedenastki do członków jednostki medycznej. Przy pierwszej nadarzającej się okazji trochę dla żartu Ikkaku zaproponował Corrie rozgrywkę ze świeżakami, którzy już nieco wiedzieli o panującej hierarchii. Nie spodziewali się, że zostaną rozniesieni, więc stało się to taką małą tradycją Trzeciego Oficera.

– Mały sparing? – zaproponowała.

– Innym razem. Najpierw muszę zająć się tymi tępakami, bo mi Oddział przestanie funkcjonować. Idź się napić herbaty z Yumim, zanim wrócisz do siebie – odpowiedział nieco lekceważącym tonem.

– Twoja strata. – Wzruszyła ramionami.

Fakt, było jej to nieco nie w smak, bo Madarame ostatnimi czasy wiecznie unikał walki z nią, ale nie zamierzała pokazać mu, że ją to tknęło. Nie była przecież ani obrażoną małą dziewczynką, która nie dostała upragnionej zabawki, ani krwiożercą bestią, która nie mogła żyć bez walki.

– Nie strosz piórek, Corrie-chan! – zawołał za nią Ikkaku z rozbawieniem.

Nie odwróciła się do niego, mrożące spojrzenie rzuciła za to Yumichice, który uśmiechał się rozbawiony na tę przekomarzankę przyjaciół.

– Obrażanie się nie wygląda pięknie na twej buzi, Corrie-chan.

– Nie obrażam się – odparła nieco burkliwie.

– Więc po prostu wyglądasz na zawiedzioną, że Ikkaku nie chce z tobą walczyć? – Ayasegawa zaproponował nową wersję.

– Możecie przestać ze mnie kpić? – prychnęła rozjuszona.

Piąty Oficer objął ramieniem przyjaciółkę, nadal się uśmiechając. Doskonale wiedział, jak myślą oboje o tej sytuacji. Cóż, Madarame nigdy nie był mistrzem słowa.

– Herbata poprawi ci humor. – Pociągnął ją za sobą w stronę biura, po czym dodał ciszej, by uciszyć nadchodzący protest: – Dla Ikkaku taka walka byłaby niewygodna. Zwłaszcza teraz.

Corrie spojrzała na niego zbita z tropu, ale o nic nie zapytała. Najwyraźniej przyjaciele ukrywali przed nią jakiś szczegół, a znając tę dwójkę, powoli do niej dochodziło, o co mogło chodzić. W końcu Madarame nie zwykł unikać walki, w której dobrze się bawił.

Z gotową herbatą usiedli na werandzie z dala od ciekawskich uszu. Kenpachi spał, a Yachiru szlajała się samotnie po Seireitei, zapewne co rusz odwiedzając kapitana Kuchiki, który nadal tolerował jej wybryki ze stoickim spokojem. Miał po prostu słabość do tej różowowłosej istotki.

– Rany Ikkaku po ostatniej walce jeszcze się nie zabliźniły – oznajmił Ayasegawa.

– Jak to? Przecież Isane-san zgodziła się wypuścić go z Lecznicy?

– To był układ. Ikkaku obiecał, że przez jakiś czas będzie się oszczędzać. To zawsze on przyjmował nowy nabór.

– To chyba nie problem, żebyś raz zrobił to ty, prawda? – zapytała.

– Znasz Ikkaku. Jest uparty jak osioł i jak coś sobie ubzdura, nic go nie powstrzyma.

– Jedenastka. – Corrie westchnęła ciężko. – Czasami zapominam, że jesteście bandą mięśniaków rządzoną przez maniaka walki.

– Corrie-chan! – oburzył się Ayasegawa. – Nie wrzucaj mnie do jednego worka z tymi spoconymi, pozbawionymi gustu gburami.

Dziewczyna roześmiała się i po tym przyjaciel rozpoznał, że nieco z niego zakpiła. Nadął policzki, rozbawiając ją jeszcze bardziej, po czym sam się uśmiechnął.

– Jesteś niesamowita, Corrie-chan – stwierdził. – Wystarczy się z tobą pośmiać i już człowiekowi lżej na duszy.

– Nie musisz dziękować – odparła wesoło, po czym nieco spoważniała. – Ostatni czas był ciężki dla nas wszystkich. Nie mogę jak kiedyś biegać beztrosko po Oddziałach, żeby sprawdzać, jak się miewacie.

– A i tak znajdujesz na to czas – zauważył. – Chyba, że to coś innego jest na rzeczy, co?

Corrie spojrzała w błękit nieba, po czym westchnęła. Nie tylko ona potrafiła tak łatwo dostrzec, kiedy innym coś ciążyło.

– Pokłóciliście się? – zapytał wprost.

– Nie, to bardziej myśl, że nic się nie zmienia. Do tego Kurochi jak zwykle wisi nam nad głowami. Szału idzie dostać.

Yumichika kiwnął głową. Rozumiał, czego brakuje Corrie, gdy patrzyła na przyjaciół dookoła. Miłość kwitła, nawet wieczny wdowiec, kapitan Kuchiki, kogoś miał, a ta dwójka jakby się zatrzymała. Nadal się spotykali, spędzali razem czas, lecz do niczego to nie prowadziło. Zresztą kiedy ostatni raz Yumichika o to zapytał, Kira tylko wzruszył ramionami. Monotonia dnia codziennego.

– Rozmawialiście o tym?

– Ciężko jest zacząć temat, kiedy nieustannie wokół krąży Kurochi – odparła z niezadowoleniem. – Poza tym mam mu wprost powiedzieć, że ma się oświadczyć? Nie chcę go do niczego zmuszać. Chyba sama nie wiem, czego chcę.

– Kochasz go? – zapytała poważnie Yumichika.

– Tak. To się nie zmieniło, ale coraz częściej zastanawiam się, czy to nadal działa też w drugą stronę. Nie tylko Ikkaku ostatnio nabiera dystansu.

– No fakt, sam nieraz widywałem Kirę w towarzystwie Hisagiego częściej niż w twoim. Niezbyt trzeźwych.

Corrie uścisnęła nasadę nosa. Do tej pory nie miała dowodu, ale słowa Yumichiki tylko potwierdziły podejrzenia.

– Obaj mnie okłamują – warknęła. – W żywe oczy mówią, że jest w porządku. Oczywiście, że nie jest. Kapitańska nominacja niczego nie zmieniła. Dwóch idiotów.

Yumichika chciał coś powiedzieć, ale się nie odezwał, widząc gniew w oczach przyjaciółki. Martwiła się od początku całej tej sytuacji, zresztą była jedną z pierwszych osób, które rozmawiały z Hisagim po tym, co się wydarzyło. Wiedzieli, że tak szybko nic się nie zmieni, ale wyglądało na to, że było gorzej, niż sądziła.

– Wiesz, jacy są mężczyźni – mruknął Yumichika.

– Ta, duma przede wszystkim – prychnęła. – Chociaż lepiej, że Izuru włóczy się z Hisagim, a nie z jakąś kobietą.

– Podejrzewałaś go o zdradę?

– Nie. Może się o tym tutaj nie mówi, ale wszystko jest możliwe. Czasami zupełnie nie wiem, co mu chodzi po głowie – odparła.

– Wiesz, on to samo mówi o tobie. – Uśmiechnął się Yumichika. – Może powinniście częściej szczerze rozmawiać? Ostatnio rzeczywiście wszystkie Oddziały miały mnóstwo pracy, ale wszystko wraca do normy.

Corrie westchnęła. Nie mogła nie przyznać Ayasegawie racji, wreszcie po dwóch miesiącach wszyscy mieli trochę więcej luzu i to nie tylko dzięki myśli, że Dziewiąty Oddział znów ma kapitana. Sprawa dość sporej grupy Pustych, która zaatakowała Rukongai i zaangażowała w walkę kilka Oddziałów, powoli cichła, choć śmierć kapitana Shiibashiego i niemal dwudziestu innych shinigamich oraz poważne rany wielu pozostałych wojowników na długo pozostaną w ich pamięci. Koniec końców Corrie nie wiedziała, skąd nagle atak na tak dużą skalę, ale też nie pytała szczególnie. A że nie miała wysokiej rangi w Czwórce, nikt specjalnie nie przekazywał jej raportu.

Ona również opatrywała walczących tuż po zażegnaniu problemu. Pamiętała tamten szok, gdy usłyszała, że dowódca Dziewiątki nie żyje. Pomimo swego wieku nadal był sprawnym shinigami, a życie oddał, ratując swego podkomendnego. Corrie go lubiła, a i on zawsze odnosił się do niej z sympatią. Mogła sobie więc tylko wyobrazić, co czuł przyjaciel, który znów stracił kapitana.

A jednak myślała, że daje radę. Bez wahania przyjął ostatnią wolę Shiibashiego i stanął do egzaminu kapitańskiego, by objąć dowodzenie w Dziewiątce. Okłamywał ją wraz z jej ukochanym, który ostatnimi czasy też się czymś trapił. I to ją wkurzało, nawet jeśli wiedziała, że znają się dłużej i stąd ta zacieśniona ostatnio przyjaźń. Tylko gdzie w tym jej miejsce? Nie wiedziała.

– Corrie-chan?

– Wybacz, zamyśliłam się. Spróbuję z nim porozmawiać, o ile go złapię, a to nie jest ostatnio takie proste.

– Czasami jest prostsze, niż się wydaje – odparł Yumichika.

Początkowo nie wiedziała, o co mu chodzi, dopiero po chwili poczuła zbliżające się znane reiatsu. Spojrzała na Ayasegawę, ale ten tylko się uśmiechnął. Dopiła herbatę, nie odzywając się.

Kira przystanął na skraju werandy z dość niepewną miną.

– Dzień dobry, Yumichika-san, Corrie. Yukihana-san mnie tu skierowała – przywitał się. – Jesteście już po treningu?

– Właśnie kończymy herbatę – odparł Ayasegawa. – Zaproponowałbym czarkę, ale zdaje się, że nie potrzebujecie trzeciego do tej rozmowy.

– Yumichika – syknęła Corrie, ale zaraz westchnęła. – I tak miałam się zaraz zbierać. Czego ode mnie potrzebujesz? – Spojrzała na Kirę, podnosząc się.

– Pomyślałem, że moglibyśmy dzisiaj zjeść razem kolację. Ostatnio rzadko się widywaliśmy.

– Mam dzisiaj dyżur – odparła.

– Dasz się odprowadzić? – zapytał, doskonale wiedząc, że Corrie jest na niego zła.

– Może być. Na razie, Yumichika.

– Bawcie się dobrze.

Posłała mu kose spojrzenie, ale nic nie odpowiedziała. Razem z Kirą milczeli do momentu, gdy wyszli z terenu Jedenastki.

– Przepraszam – powiedział Kira.

– Za co? Spędzasz czas z przyjacielem, który tego potrzebuje – odparła. – To, że jestem dla was niepotrzebnym balastem, to inna sprawa.

– To nie tak, Corrie. Były kwestie, które musieliśmy omówić na osobności.

– Jakie?

– Nie mogę ci jeszcze powiedzieć.

Zatrzymała się i spojrzała na niego z niedowierzaniem. Zwykle nie miał powodu nic przed nią ukrywać, a dzisiaj...

– Niby czemu? – zapytała. – Unikasz mnie, znikasz z Hisagim na całe wieczory, chlejecie i Król Dusz raczy wiedzieć, co jeszcze. Od kiedy zasłużyłam sobie na kłamstwa?

Wiedziała, że trochę histeryzuje i powinna przestać, ale złe przeczucia, które ostatnio nie dawały jej spać, teraz nie pozwoliły na rozsądne zachowanie.

Kira spojrzał na nią i uśmiechnął się.

– To nic takiego – odparł. – Trochę cierpliwości, Corrie. Nie musisz się o nas martwić.

Założyła ręce na piersi z niezadowoloną miną. Kiedyś wiele by dała, żeby zobaczyć beztroski uśmiech na jego twarzy, teraz miała ochotę wykrzyczeć mu parę ostrych słów.

– Czy ty się ze mnie nabijasz? – zapytała tylko.

– Nie – odparł. – Po prostu obiecałem dochować tajemnicy. Nie ufasz mi?

– A mam powód ci nie ufać?

– Nie masz. Wszystko jest w porządku. Przepraszam, ostatnio cię zaniedbałem i masz prawo być zła.

– Martwiłam się.

– Wiem. – Dotknął jej policzka. – Ostatnio wiele rzeczy się zmieniło i musieliśmy wszyscy do tego przywyknąć. To nie było łatwe, przyznaję.

– Przepraszam, zaczynam chyba przesadzać. – Westchnęła. Nie umiała się długo na niego złościć. – Jak sobie radzi Hisagi?

– Chyba się już przyzwyczaił do nowych obowiązków – odparł. – Problem w tym, że jeśli nie wyznaczy szybko vice-kapitana, przepracuje się.

Na ustach Corrie pojawił się uśmiech. No tak, w końcu Hisagi był pracoholikiem i zastępca będzie przede wszystkim pilnować, żeby nie przepadł pomiędzy papierami. W tym akurat niewiele się zmienił przez te wszystkie lata.

– Ma już jakiegoś kandydata? – zapytała, ruszając dalej.

– Tak, teraz kwestia, czy przyjmie jego ofertę.

– Kto to?

– Tajemnica.

– Izuru!

– Zostałem zobowiązany do milczenia – odparł poważnie. – Hisagi-san nie chce zapeszać, dopóki nie złoży propozycji. Nic ci nie powiem, Corrie.

– To ktoś z jego Oddziału?

– Nie powiem ci, Corrie.

– Ktoś, kogo znamy?

Kira tylko kręcił głową na każde pytanie, nie zamierzając odpowiadać. Shiroyama nadymała policzki w niezadowoleniu.

– Ty się ze mnie nabijasz – oskarżyła go.

– Nie śmiałbym nabijać się z kobiety, którą kocham – odparł poważnie.

– A jednak masz przede mną tajemnice.

– To nie są moje tajemnice, dlatego nie mogę ci powiedzieć. Za kilka dni wszystko będzie wiadome. Wytrzymasz.

– Jesteś wredny. Gdzie ten Izuru, który nie mógł mi się oprzeć?

– Zrobił się nieco bardziej asertywny – odparł rozbawiony jej ciekawością.

Nie był zdziwiony. Seireitei było plotkarskim miejscem, mało która tajemnica nie wychodziła na światło dzienne, a elita Gotei 13 zawsze budziła zainteresowanie wśród shinigami. W końcu dla wielu byli wzorem, ale też obiektami westchnień, a ich posady marzeniem.

– Łaski bez. Rangiku na pewno już wie – prychnęła.

– Wątpię. Dopiero wczoraj Hisagi podjął ostateczną decyzję.

– Czyli wiecie tylko wy?

– Jeśli dzisiaj Hisagi nie złożył wniosku do Jedynki, to tak. Naprawdę chcesz wiedzieć?

– Oczywiście. Przecież to musi być ktoś godny zaufania i na tyle twardy, by utrzymać jego pracoholizm w ryzach – odparła. – Poza tym wątpię, żeby Hisagi tak szybko podniósł się po śmierci kapitana Shiibashiego. Potrzebuje wsparcia.

Kira uśmiechnął się, ale nic nie powiedział, co tylko rozjuszyło Corrie.

– No co? Przyłożę ci, jak teraz palniesz jakimś tekstem, że Hisagi to główny temat naszych ostatnich rozmów. To nasz przyjaciel, o którego się martwię, a ty mnie ostatnio koncertowo olewałeś.

– Nic takiego nawet nie pomyślałem – odparł, unosząc dłonie w obronnym geście.

– Więc co znaczył ten uśmiech?

– Pomyślałem tylko, że mamy takie same wymagania wobec vice-kapitana Dziewiątki i Hisagi-san dobrze wybrał.

– Ale nie powiesz mi kogo?

– Naprawdę nie mogę, Corrie. Dowiesz się niedługo. Obiecuję.

Dotarli już do Czwartego Oddziału. Shiroyama zatrzymała się przed bramą.

– Nie znoszę tej waszej konspiracji – oznajmiła.

– Mogę ci to jakoś wynagrodzić?

– Niby jak?

– Zrobię coś dobrego, spędzimy trochę czasu razem.

Przez chwilę miała ochotę się nie zgodzić, ale zbytnio jej brakowało spokojnych wieczorów w towarzystwie Kiry i sake. Przez ostatnie siedem lat dosyć doskwierał im brak własnego miejsca, bo na terenie Trzeciego Oddziału nie mogli się czuć już tak swobodnie jak kiedyś.

– Jutro mam wolne – oznajmiła.

– Cieszę się. Mam nadzieję, że dasz się przeprosić.

– Będzie cię to dużo kosztowało – ostrzegła.

– Postaram się sprostać oczekiwaniom. – Uśmiechnął się i pocałował ją lekko. – Do zobaczenia jutro.