Rozdział 37.

Mam nadzieję, że święta upłynęły Wam w przyjemnej atmosferze. Lada chwila nadejdzie nowy rok wraz z nowymi nadziejami i szansami, choć wciąż będziemy tacy sami. Wszystko przed nami^^ W styczniu prawdopodobnie zrobię sobie przerwę od rozdziałów, które muszę dopiero napisać, ale o tym jeszcze nie zdecydowałam. Za to powoli uzupełniam Niebiosa na Wattpadzie, więc zachęcam do zajrzenia tam i zostawienia po sobie śladu. A teraz już nie ględzę, tylko zapraszam na rozdział.

 

W Seireitei wieści roznoszą się szybko. Zwłaszcza kiedy są one przeznaczone jedynie dla wybranej grupy, ale zawsze znajdzie się ktoś, kto coś zobaczył, usłyszał, ale nie poznał kontekstu. W ten sposób rodzą się plotki podgrzewające atmosferę wśród shinigamich.

Wieść o aresztowaniu vice-kapitan Dziewiątego Oddziału dość szybko obiegło białe miasto. Corrien Shiroyama ich zdradziła – brzmiała oficjalna wersja. Pracowała dla wroga, który nadal się nie ujawnił. Wielu przypomniało to o zdradzie Aizena, po którym też nikt się tego nie spodziewał. Wszak Corrien była miłą, pracowitą dziewczyną. Ci, którzy poznali ją nieco bliżej, pracowali z nią, w życiu by nie pomyśleli, że jej uśmiech to jedynie maska ukrywająca zdradzieckie serce.

Nikt też nie miał pojęcia, kto pierwszy sobie o tym przypomniał. Nazwisko Shiroyama nie było obce w Seireitei. Były to historie z dawnych czasów, prócz Kapitana-Dowódcy prawdopodobnie nie było nikogo, kto byłby świadkiem tamtej wojny domowej sprowokowanej właśnie przez żądnych władzy Shiroyamów. Przez tych, którzy zawsze byli inni, wyobcowani nawet wśród arystokracji Seireitei. Chronili swe tajemnice, otaczając się przez wieki niewielkim kręgiem wasali, stanowiąc grozę, której Seireitei słusznie się obawiało i chyba tylko cudem udało się ją przegonić, gdy doszło do starcia.

A teraz wrócili. Wpełzli do Seireitei w postaci młodej, niczego nieświadomej dziewczyny, która bardzo szybko zyskała sympatię większej części dowództwa, a nawet usidliła vice-kapitana Trzeciego Oddziału.

Izuru Kira naprawdę miał w życiu pecha. Najpierw zaufał swojemu dowódcy, Ginowi Ichimaru i choć w dobrej wierze, trochę mu pomógł w knowaniach zdrajcy Aizena, które miały na celu zasiąść chaos w Seireitei i uśmiercić Rukię Kuchiki. Tak, Gin Ichimaru złamał wtedy wszystko, czym wtedy był Izuru Kira.

Żartem losu to właśnie córka Shiroyamów była przy nim, gdy podnosił się z tego upadku. Jej promienny uśmiech i miła dla oka powierzchowność zadziałała na zrozpaczonego vice-kapitana, ujęła jego pęknięte serce i nieszczęśnik planował ślub z Corrien zupełnie nieświadomy, że to wszystko było jedynie grą. Należało mu jedynie współczuć, że po raz drugi został tak boleśnie zdradzony.

Shuuhei miał dość słuchania tych plotek i historii wyssanych z palca. Od kilku dni bezskutecznie próbował uzyskać spotkanie z Radą 46, lecz nie wpuszczono go do ich siedziby. Komukolwiek zależało na zdyskredytowaniu Corrien, musiał mieć szerokie wpływy, inaczej nie doszłoby do tego.

Do furii doprowadziło go też wspomnienie aresztowania Corrie. W końcu do niego dotarło, że jego zastępczyni nie chciała zamieszania z tego powodu, ale nadal było to bardzo niesprawiedliwe, że z jednej niewoli trafiła do drugiej, choć był to jej dom. Sam czuł się jak zdrajca, że na to wszystko pozwolił, a nawet nie chciał próbować wyobrażać sobie, co w tej chwili czuł Kira. Ledwo co ją odzyskał, by znów stracić. Ile jeszcze będą musieli przetrwać, żeby wreszcie mogli przejmować się jedynie sobą?

– Yo, Hisagi.

– Abarai.

– Dzisiaj też tu przylazłeś? I co, wpuścili cię?

– A jak myślisz? – burknął Shuuhei.

Renji tylko westchnął. Nie znali wielu szczegółów sprawy, wyglądało na to, że samo bycie potomkinią Shiroyamów świadczyło o winie Corrie.

– Powinienem siłą ją stamtąd wyciągnąć – mruknął Shuuhei, kątem oka dostrzegając plotkujących shinigamich. – Nagle sobie przypomnieli jakieś stare legendy, które pewnie nic nie znaczą.

– Jak wbijesz do Drugiego Oddziału, to cała Dziewiątka może za to beknąć – zauważył Renji. – Corrie tylko by się na ciebie wkurzyła.

– Przecież wiem – warknął Shuuhei. – Idiotka wzięła wszystko na siebie, a ja nawet nic nie jestem w stanie zrobić.

– Próbowałem podpytać kapitana Kuchikiego, o co w tym chodzi, ale kazał mi się nie mieszać. Od aresztowania Corrie ma paskudny nastrój.

– Najwyraźniej pod naszą nieobecność ktoś zaczął działać. Tylko czemu akurat Corrie? To bezsensu.

– Może to stare bajania, ale Shiroyamowie swego czasu niemal rządzili Seireitei – odparł Kyoraku, który przechodził obok w towarzystwie Nanao i usłyszał fragment ich rozmowy. – Ich dwór wywołał wojnę domową, więc nic dziwnego, że Rada 46 obawia się powtórki. Wygnane Rody jak nigdy zaznaczają swoją obecność, a ich działania sugerują powrót po zemstę.

– Wygnane Rody? – powtórzył Renji. – O co w tym wszystkim chodzi? Przecież Corrie nie jest naszym wrogiem.

– Wygnane Rody to Dwór Wiatru. Zdaje się, że Corrie-chan nie miała pojęcia, że znalazła się wśród wrogów albo usilnie starała się przetrwać w świecie, który wydawał się jej przystępniejszy. O to musielibyście zapytać ją samą, o ile będzie taka okazja.

– Jak wielu dowódców wiedziało, kim jest Corrie? – zapytał poważnie Shuuhei.

– Mniej niż sądzicie. Ktoś zadał sobie sporo trudu, by Corrie-chan mogła spokojnie żyć w Seireitei, nie sądzicie?

 

***

 

Omaeda skrzywił się, gdy zszedł do aresztu i zobaczył ledwo ruszone jedzenie. Więźniarka siedziała na pryczy z kolanami objętymi ramionami i wpatrywała się w okno wpuszczające do celi odrobinę światła. Nie było płaczu, krzyków, błagań. Jedynie obojętność, która nie pasowała do tej kobiety.

– Zamierzasz się głodzić? – zapytał opryskliwie.

Corrie spojrzała na niego bez wyrazu, ale zaraz odwróciła spojrzenie z powrotem na okienko.

– Nie ignoruj mnie, Shiroyama – warknął.

– Co ty tu robisz? – zapytała surowo Sui-Feng, zatrzymując się przy swoim zastępcy. – Nikomu nie wolno z nią rozmawiać.

– Sprawdzam, czy niczego nie kombinuje. To podejrzane, że tak łatwo dała się schwytać.

Corrie prychnęła, ale nie spojrzała na żadne z nich. Sui-Feng przyjrzała się jej bardziej. Nie znała Shiroyamy, wiele o niej słyszała, lecz na palcach jednej ręki mogła policzyć interakcje z tą dziewczyną. Mimo to zdawała sobie sprawę, że w tej chwili było w niej coś nienaturalnego.

– Kapitan Sui-Feng, mam prośbę – odezwała się niespodziewanie cichym głosem. – Proszę nie wpuszczać tu mojego kapitana ani Izuru. Nie chcę, żeby widzieli mnie w tym stanie.

– To i tak nie będzie możliwe – odparła dowódczyni Dwójki. – Przyszły rozkazy od Rady 46. Oskarżona o zdradę vice-kapitan Dziewiątego Oddziału, Corrien Shiroyama została uznana winną zarzucanych jej czynów i skazana na śmierć. Wyrok zostanie wykonany za trzydzieści dni. Jutro o świcie przenoszą cię do Wieży Żalu. To ostateczna decyzja.

– Rozumiem.

Dla Sui-Feng brak reakcji Corrie na te wieści był nienaturalny i w pewien sposób przerażający. Jakby Shiroyama już się poddała. Nie buntowała się przez resztę dnia ani następnego ranka, gdy zabierano ją do Wieży, gdzie miała żałować swoich zbrodni. Pozwoliła zaprowadzić się do nowej celi pełna spokoju i obojętności. Dopiero gdy została sama, pozwoliła sobie na łzy rozpaczy. Wiedziała, że w jej przypadku cud się nie zdarzy, nikt jej nie ocali, bo Seireitei nie chciało dłużej ignorować istnienia Corrien Shiroyamy i zamierzało pozbyć się jej w hańbie i upokorzeniu.

 

***

 

Sasakibe spojrzał na Yamamoto, gdy wybrzmiała wiadomość od Rady 46. Starzec westchnął ciężko i odesłał posłańca.

– Nie udało się – stwierdził vice-kapitan.

– Temu dziecku od początku pisana była śmierć wśród nas. A jednak pozwoliliśmy sobie ignorować fakt jej istnienia, pozwoliliśmy jej zostać jedną z nas. Dla wszystkich byłoby lepiej, gdyby zginęła w walce.

– Grozi nam wojna domowa?

 

***

 

Kurochi był pewny, że poczuje satysfakcję na tę wieść. Zbyt długo musiał tolerować Shiroyamę na terenie swojego Oddziału i ignorować jej tożsamość z powodów dla niego zbyt niezrozumiałych, by miał je zaakceptować bez słowa. Teraz skończy się to raz na zawsze. Nie czuł niczego, bo wiedział, że cały proces przeprowadzono bez obecności oskarżonej. Tak naprawdę była to zwykła formalność, skoro Seireitei zaczęło działać i oskarżyło Shiroyamę o zdradę.

Spojrzał na przeraźliwie bladego Kirę, który nadal wpatrywał się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał posłaniec. Chyba wciąż to do niego nie docierało.

– Nie zemdlej mi tu tylko – stwierdził Kurochi.

– Proszę się zamknąć, kapitanie – warknął Kira i wyszedł, trzaskając drzwiami.

To brzmiało jak koszmar. Corrie nie była zdrajcą, lecz ofiarą. Od samego początku żyła ze świadomością, że Shizumo na nią poluje. Mogła się do tego nie przyznawać, ale była przerażona. Ledwo wyciągnęli ją z jednej celi, by trafiła do drugiej. Nawet gorszej, bo zgotowanej przez miejsce, które szczerze nazwała domem. W którym powinna czuć się bezpiecznie. To było niesprawiedliwe i osoba, która za to odpowiadała, była zwyrodnialcem, któremu Kira życzył w tej chwili jak najgorzej.

 

***

 

– To nieprawda – powiedziała Isane, by przede wszystkim siebie przekonać. – To nie może być prawda, pani kapitan.

Unohana spojrzała na swoją zastępczynię ze smutkiem.

– Decyzje Rady 46 są niepodważalne i musimy się im podporządkować, Isane.

– Corrie by nam tego nie zrobiła. Zna ją pani przecież.

Do Unohany wróciły wspomnienia poprzedniego wyroku Rady, którzy wstrząsnął Soul Society. Równie zaskakującego i niesprawiedliwego w wielu aspektach.

– Seireitei nie zmieniło się tak bardzo od zdrady Aizena, jak chcieliśmy myśleć.

 

***

 

Kaya ukryła twarz w dłoniach, gdy tylko została sama. Wybór nowego vice-kapitana nagle przestał się liczyć. Nie chciała myśleć, że Corrien jest współodpowiedzialna za śmierć Momo. Przyjaźniły się na długo przed tym, jak Kamikuza wróciła do Seireitei. Do tego Corrien była zupełnie nieświadoma całego konfliktu pomiędzy Seireitei a Dworem Wiatru, prawda?

Kaya nie znosiła bezsensownego okrucieństwa i wydawania wyroków na podstawie domysłów. Jej przeszkolenie z Jednostek Terenowych od początku podpowiadało, że Shiroyama prędzej czy później stanie się kłopotem, ale zianie do niej bezpodstawną nienawiścią, jak czynił to Kurochi, do niczego nie prowadziło. Kaya chociaż zadała sobie trud poznania tej dziewczyny, samodzielnego ocenienia prawdziwości zagrożenia i nie chciała, by wszystkie obserwacje i wnioski stały się zwykłym kłamstwem.

 

***

 

– Oni sobie w chuja lecą! – wrzasnął Abarai.

– Renji, wyrażaj się – skarcił go wyraźnie zły Byakuya.

– Zgadzasz się z tym, kapitanie? Przecież to niedorzeczne. Nie po to wyciągaliśmy ją z łap Dworu, żeby teraz zabić. Nie możemy na to pozwolić! – gorączkował się Renji.

Kuchiki nie odpowiedział, choć powietrze w biurze zrobiło się ciężkie od wypełnionego wściekłością arystokraty reiatsu. Ktoś się bardzo postarał, by wykorzystać nieobecność Byakuyi w Seireitei i pogrzebać lata pracy nad ukryciem tożsamości Corrie przed arystokracją.

Obserwował Renjiego, który nie ukrywał swojej wściekłości na Radę. Nie tym razem, bo przecież w przypadku Rukii też się nie zgadzał z wyrokiem. Znów wiążące ich zasady próbowały pozbawić go przyjaciółki i przez myśl Byakuyi przeszło, że tym razem Renji nie będzie obawiał się starcia, by pomóc Corrien wydostać się z więzienia. A to mogło przynieść dodatkowe kłopoty, których Kuchiki wolałby uniknąć. Ktoś pragnął zasiać chaos w ich szeregach. I ktoś zdradził, a tego Byakuya nie zamierzał tolerować.

 

***

 

Komamura westchnął ciężko, po czym zwrócił się do swojego zastępcy:

– Tetsuzaemon, wierzysz w winę Corrien?

– Wątpię, by była do tego zdolna. Może pochodzić od wroga, ale jest jedną z nas.

– Też chciałbym w to wierzyć.

 

***

 

Nanao zacisnęła dłonie na trzymanej księdze. Kyoraku wyjątkowo nie próbował odwrócić usłyszanych wieści w żart. Podniósł się i wyprostował.

– Kapitanie?

– Spokojnie, Nanao-chan. Mamy trzydzieści dni, by coś wymyśleć. Może tym razem Yama-ji nie będzie oponował.

 

***

 

Shuuhei zrzucił raporty z biurka, nie ukrywając wściekłości. Rada 46 nawet nie próbowała go wysłuchać. Ba! Nie wysłuchała nikogo z shinigamich, ewidentnie mając Oddziały w poważaniu. Na podstawie czego skazali jego vice-kapitan na śmierć? Bo urodziła się na Dworze Wiatru i nikomu o tym nie powiedziała? Bo poszła tam w dobrej wierze, że wszystko naprawi i nikt z nich nie będzie musiał ginąć? Jakby mało zapłaciła za własną upartość i skrytość. Shuuhei mógł się nie zgadzać z wieloma decyzjami Corrie, ale była jego vice-kapitanem i przyjaciółką, której nie zamierzał zostawiać na pastwę losu. Nie po to wyciągali ją z tego bagna z Shizumo, żeby teraz pozwolić Radzie 46 oskarżyć ją o zdradę i skazać na śmierć. Nie pozwoli na to. Nigdy w życiu na to nie pozwoli.

 

***

 

Matsumoto spojrzała niespokojnie na Hitsugayę, który nie zareagował w żaden sposób na wieści. Sama czuła bunt wobec niesprawiedliwego wyroku, mając świadomość, jak potraktowano Corrien na Dworze Wiatru. Potrzebowała opieki i spokoju, nie samotności celi i dni wypełnionych oczekiwaniem na śmierć.

– Kapitanie?

– Rada 46 jak zwykle robi po swojemu – odezwał się chłodno Toshiro.

– Corrie nas nie zdradziła. Musimy coś zrobić.

– Co chcesz zrobić, Matsumoto? Wywołać wojnę domową?

– Nie możemy jej zostawić na pastwę losu!

 

***

 

– Ken-chan, Corr-Corr jest jedną z nas, prawda? – zapytała Yachiru, spoglądając poważnie na swojego opiekuna i kapitana.

– Mnie nie pytaj – prychnął Zaraki. – Ci głupcy z Rady chcą wywołać wojnę.

– Ken-chan, ty lubisz wojnę.

– Yachiru, kto by lubił wojnę, w której nie ma żadnych godnych przeciwników? To będzie rzeź bez większego sensu.

Vice-kapitan zamyśliła się chwilę nad słowami Kenpachiego, po czym uśmiechnęła się szeroko.

– Ken-chan, przecież możesz uratować Corr-Corr. Wszyscy możemy.

 

***

 

Kurotsuchi rzucił obojętne spojrzenie posłańcowi nadal bardziej skupiony na badaniach, które niemal już ukończył.

– No i? – zapytał.

Ani posłaniec, ani stojąca przy krześle przełożonego Nemu nie odezwali się słowem.

– Poszedł mi stąd – warknął Mayuri. – Nemu, idiotko, zabroniłem wpuszczać obcych! Czego nie zrozumiałaś?!

– Przepraszam, Mayuri-sama.

 

***

 

Ukitake schował twarz w dłoniach. Ostatni raz tak bezsilny i rozdarty czuł się, gdy zbliżała się zaaranżowana przez Aizena egzekucja Rukii. I teraz znów prawo działało przeciwko temu wszystkiemu, w co mężczyzna wierzył.

– Kapitanie?

Spojrzał na swoich Trzecich Oficerów, którzy godnie zastępowali Rukię w obowiązkach na czas jej nieobecności. Oboje wyglądali na wzburzonych usłyszanymi wieściami. Mogli nie przepadać za Corrie przez jej eskapady, lecz zdawali sobie sprawę, że to wszystko było nie tak.

– Co powinniśmy zrobić? – zapytał Sentaro. – Znów staniemy do walki?

– Chciałbym, aby tym razem obeszło się bez walki – oznajmił spokojnie. – Lecz ten wyrok sprawi, że kocioł ambicji, jakim jest Seireitei, wybuchnie. Tego się boję.

 

***

 

Setsuko znalazła męża na werandzie. Na kolanach trzymał starą księgę, którą widywała u niego dość często w czasie ostatniego roku. Właściwie, odkąd Corrien została vice-kapitanem Dziewiątki i zaczęły się te wszystkie problemy z Dworem Wiatru.

Byakuya chyba jej jeszcze nie zauważył zatopiony w myślach albo po prostu zignorował pojawienie się ukochanej, może nie chcąc dzielić się własnymi bolączkami, o których dotąd jej nie wspominał. To jej jednak nie zniechęciło.

– Martwisz się – stwierdziła, siadając obok.

– Jest już późno. Powinnaś spać – odparł, wciąż spoglądając w gwiazdy widoczne w prześwitach pomiędzy chmurami. – Czy może stało się coś Kazumi?

– Śpi jak aniołek – odpowiedziała uspokajająco, uśmiechając się przelotnie. – Ty też powinieneś się położyć. Nie chcesz chyba pokazać się jutro swoim podwładnym z podkrążonymi oczami.

Uniósł kącik ust w krótkim uśmiechu, który zaraz zniknął zastąpiony ponurą zadumą. Minęło kilka godzin, odkąd Seireitei obiegła wieść o wyznaczonej dacie egzekucji, co znacznie przybliżyło ich do wybuchu wojny domowej.

– Martwisz się o Corrien – doprecyzowała Setsuko, wiedząc, że mąż sam z siebie raczej nie zacznie tego tematu. – To nie powinno tak być. Znamy Corrien, ty ją doskonale znasz, bo była twoim Trzecim Oficerem. Nie jest zdolna do zdrady, a po tym horrorze przeżytym na Dworze Wiatru powinna być z Kirą i leczyć rany.

Byakuya początkowo nie odpowiedział. Sam nie był pewien, kiedy Shiroyama stała się ważnym elementem dowództwa. Pamiętał dzień, w którym po raz pierwszy wszedł z nią w interakcję, gdy wyrzuciła mu draństwo, skoro nie chciał pomóc Rukii skazanej na śmierć. Wtedy miał ją za naiwne dziewczę, które nie wie, co robi. Dopiero z czasem dotarło do niego, kim ta dziewczyna naprawdę jest, ale było już za późno, by bezboleśnie ją usunąć.

– Ktoś zdradził – przyznał z niesmakiem.

– Kto?

– Nie mam pojęcia, lecz wiedział, kiedy zacząć działać. Wykorzystał naszą nieobecność, by przygotować proces Corrien. Nie wiem, kto pociąga za sznurki.

Nie ukrywał przed Setsuko swojej wściekłości. Przez lata umiejętnie ukrywał prawdziwą tożsamość Corrien przed arystokracją, pozwalając żyć jak zwyczajnej shinigami. Nawet wtargnięcie Shizumo kilka lat temu udało mu się zgrabnie zatuszować. Tak było lepiej. Nie chciał popełniać znów tego samego błędu, co z Rukią, pętać kogoś sieciami, które potrafiły zadusić niczego nieświadomą ofiarę.

– Ta cała egzekucja to absurd – prychnęła Setsuko. – Boją się jednej dziewczyny.

– Boją się opowieści – poprawił ją.

Setsuko westchnęła i spojrzała w gwiazdy.

– Miyagi również opowiadali o potężnych Shiroyamach, którzy niegdyś zdradzili Seireitei. Znam te bajania i strach przed powrotem grozy, której nikt z nas nie doświadczył. Ale to wciąż nasza Corrie. Przecież wiesz, że nie skrzywdziłaby muchy.

– Te opowieści są mocno przesadzone – mruknął Byakuya.

– Co masz na myśli?

Nie odpowiedział na to pytanie. Nie chciał w to wszystko mieszać Setsuko, zwłaszcza teraz, gdy Kazumi wymagała od niej pełnej uwagi. To były błędy jego przodków, więc czuł się osobiście odpowiedzialny, żeby coś z tym zrobić. Nie wiedział jednak co. Stare zapisy nie dawały odpowiedzi, nie mógł też nikogo zapytać o radę.

– Może popełniłem błąd – odezwał się cicho. – Zamiast sprawować nad nią pieczę, powinienem dawno temu ją zabić.

– I czułbyś się z tym dobrze? – zapytała poważnie. – Pozbawiając życia bezbronną dziewczynę? Byłbyś z siebie dumny?

Byakuya pokręcił jedynie głową. Może ta sprawa z Rukią zdążyła otworzyć mu oczy, może to po prostu poczucie obowiązku wobec przodków sprawiło, że ze wszystkich rozwiązań wybrał właśnie to. A teraz miał wątpliwości, czy postąpił słusznie. Wyrok podzielił siły Gotei 13, łatwo było o bunt, a wciąż pozostawała sprawa Dworu Wiatru. Byakuya nie ufał słowom Ato Kazemichiego. Nie wiedział, co ten mężczyzna planował, skoro podjął ich z honorami i wypuścił Corrien, ale Byakuya podejrzewał, że upomni się w końcu o ostatnią z Shiroyamów. Kuchiki był pewien, że po tym potężnym rodzie w chwili obecnej pozostała tylko ta rozbita dziewczyna zamknięta w Wieży Żalu. Nie musiał mieć dowodów na tę zbrodnię.

– Setsuko, co powinienem zrobić?

– A co podpowiada ci serce?