Rozdział 55.

Przed nami wielki finał tej historii. Decyzje, kto przeżyje, a kto umrze. Przyznaję, jestem dumna z tej historii, choć pierwotne założenia szły w trochę innym kierunku, ale wyszła całkiem nieźle.

 

Renji już chwilę wcześniej stracił Byakuyę z oczu, choć czuł wyraźnie, że jego przełożony doskonale sobie radzi z przeciwnikiem. Sam też nie miał problemu przeciwko żołnierzom Dworu Wiatru, choć niektórzy z nich trzymali wysoki poziom. Co by nie mówić, wróg był silny i przygotowany do tej walki.

Gęsta mgła pojawiła się znikąd, pozbawiając Renjiego zarówno poczucia reiatsu, jak i widoczności. Wiedział, że nie jest ona naturalna, ale należała do zdolności czyjegoś miecza. Przez chwilę łudził się, że to Srebrna Mgła Corrie, ale tę zdolność Yukikaze dobrze znał. Nie była aż tak złowieszcza. Mógł się tylko domyślać, że to robota wroga.

Obłok ustąpił nagle, zaś przed Renjim wyrósł kolejny oddział Dworu Wiatru, który rzucił się na niego z bojowymi okrzykami. Cokolwiek miała znaczyć ta mgła, nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Nie zauważył też, że obłok skumulował się kilkanaście metrów dalej, jakby coś ukrywał. Dokładnie tam, gdzie po raz ostatni widział Byakuyę.

Senbonzakura rozproszyła się po raz kolejny, czyniąc spustoszenie we wrogich oddziałach. Mimo skupienia na tym, co było przed nim, Byakuya nie dał się zaskoczyć atakiem w plecy. Drobne, różowe ostrza zablokowały wrogi miecz, gdy dookoła pojawiła się mgła.

– Jak zwykle atakujesz podstępnie, Ato Kazemichi – odezwał się Byakuya.

– Spodziewałem się, że nie dasz się nabrać, Byakuya Kuchiki. Od początku mi nie ufałeś. Jako jedyny przejrzałeś mnie od razu, ale nic z tym nie zrobiłeś.

– W tamtym momencie ważniejsze były inne priorytety.

– Dostarczenie Corrien Radzie 46. Miło z twojej strony, że próbowałeś sam się jej pozbyć.

Byakuya tylko nieznacznie zmarszczył brwi na tę prowokację. Ato zaśmiał się z własnego żartu zupełnie rozluźniony, jakby nie stali na polu bitwy.

– Wy, shinigami, naprawdę sądziliście, że jesteście nieomylni – kontynuował już poważnie. – Wspaniali samą wspaniałością, a koniec końców jesteście przegnici do samych kości. Nie ma dla was żadnych świętości.

– I mówi to Kazemichi, który podnosił rękę na królewską potomkinię przez pięćset lat – zauważył Byakuya.

– My przynajmniej utrzymywaliśmy Shiroyamów przy życiu tak długo, jak byli nam potrzebni. Wy nie wahaliście się podnieść na nich ręki. Ciekawe, kiedy gniew Corrien was dosięgnie.

– Ty tego nie zobaczysz.

Byakuya przywołał rozproszony miecz, po czym zaatakował. Nie miał najmniejszej ochoty dyskutować z Kazemichim na żaden temat. Skoro główny wróg przyszedł do niego, zamierzał zakończyć tę pięćsetletnią farsę.

Wymieniali się ciosami przez kolejnych kilka chwil, choć żaden nie przejął kontroli nad pojedynkiem. Z twarzy Ato nie znikał zadowolony uśmiech, jakby wszystko szło zgodnie z jego planem.

– Wiesz, dlaczego uwolniłem już Kirihime? – zapytał Kazemichi.

– To nie ma znaczenia.

Ato roześmiał się. Mgła wokół nich zgęstniała tak, że Byakuya stracił przeciwnika z oczu. Próbował go wyczuć, ale w tak gęstej mgle niczego nie czuł. Odgłosy pozostałych walk również ucichły. Wydawało się, że Byakuya został tu zupełnie sam.

Ato wyskoczył niespodziewanie gdzieś z boku i pomimo błyskawicznej reakcji Kuchikiego, zdołał rozciąć przeciwnikowi ramię. Zaraz też Kazemichi znowu zniknął. Powtórzył ten atak kilkukrotnie, zadając niewielkie obrażenia.

– Nie chciałeś odpowiedzi, ale i tak cię uświadomię, Byakuya Kuchiki – odezwał się gdzieś z mgły Ato. – Nasze miecze po uwolnieniu cały czas funkcjonują w rozpostarciu. Jesteśmy silniejsi od was, lepiej przygotowani, by rządzić Seireitei. Zginiecie jeden po drugim, nic was nie ochroni przed gniewem Wygnanych Rodów.

– Sporo mówisz, Ato Kazemichi – odparł Byakuya, przywołując rozproszony miecz, który zaraz puścił pionowo. – Rozpostarcie. Senbonzakura Kageyoshi.

Rozproszył tym samym energię Kirihime, która dotąd szczelnie ukrywała Ato. Ten tylko się zaśmiał i pojedynek nabrał rumieńców. Różowe ostrza Senbonzakury co rusz rozcinały gęste obłoki Kirihime, Byakuya i Ato zwierali się w walce, by odpaść od siebie na parę chwil, po czym zacząć od początku. Energia wokół nich była tak gęsta, że nikt inny raczej by tego nie wytrzymał. Liczyło się tylko zabicie przeciwnika, co miało przechylić szale zwycięstwa.

Nie spodziewali się żadnej interwencji, więc gdy ziemia pod ich stopami zamarzła, poczuli zaskoczenie. Chwilę później jednak wiedzieli, kto zjawił się na polu bitwy.

 

***

 

Nagłe ochłodzenie przetoczyło się przez pole bitwy niczym nawałnica. Ziemia zaczęła zamarzać, obłoki lodowatej mgły pokrywały coraz większy obszar. Pierwsze krzyki przerażenia dotarły do niego z oddalenia, jakby na tyłach przeciwnika pojawił się ktoś potężny. Nie znał tej energii, choć niepokojąco przypominała kogoś. Mimo to nie pozwolił sobie na rozproszenie.

Wrogi generał skrzywił się boleśnie, gdy dosięgł go kolejny cios z nieprawdopodobnej strony. Nie nadążał za zasadami tej gry, choć jego iluzja wciąż działała.

– Możesz się poddać – oznajmił spokojnie Kyoraku. – Zabijanie wrogów nie sprawia mi przyjemności.

– I właśnie dlatego przegracie, shinigami.

Toyo nie było już tak do śmiechu. Wiedział, że nie ma szans przeciwko nowemu Kapitanowi-Dowódcy, ale nie mógł się wycofać. Mężczyzna nie pozwoli mu na to, zresztą sfera ataku Katen Kyokotsu była zbyt wielka.

Miał coś jeszcze powiedzieć, gdy poczuł lodowate reiatsu wypełniające mu płuca. Upadł na kolana, puszczając miecz. Nie potrafił złapać oddechu, powstrzymać tego palącego bólu, który odbierał mu życie.

 

***

 

Sieci Joro-gumo rozerwały rozpostarcie Kurotsuchiego na strzępy, po raz kolejny raniąc niemal śmiertelnie kapitana Dwunastki. Mayuri wiedział, że przegra tę walkę, choć nie zamierzał tu umrzeć. Wciąż pozostawało mu wyjście awaryjne.

Nim kurz opadł, Naoya dopadł przeciwnika, rozcinając go na pół potężnym cięciem od głowy do samego dołu. Widział, jak rozpołowiona twarz Kurotsuchiego wykrzywia się w zdumieniu.

– Wy, shinigami, znikniecie wszyscy – powiedział. – Nie zamierzamy brać jeńców.

Obserwował ciało przeciwnika jeszcze przez parę minut, by upewnić się, że rzeczywiście go zabił. Przy tym potrzebował oddechu, Joro-gumo wymagała olbrzymiego skupienia, a kolejny cel będzie jeszcze trudniejszy.

Lodowaty podmuch zaatakował go znikąd i wdarł się w nozdrza, zamrażając drogi oddechowe w ciągu kilku sekund. Naoya złapał się odruchowo za gardło, chcąc jakoś zniwelować torturę. Nie potrafił jednak. Nim upadł, dostrzegł rozmazaną sylwetkę w srebrzystych szatach, która tanecznym krokiem przemierzała pole bitwy.

 

***

 

Obaj zaczęli się dusić w tym samym momencie, choć tylko Kazui rzeczywiście został zaatakowany przez to lodowate powietrze. Nie tylko zresztą on. Żołnierze Dworu Wiatru padali martwi jeden za drugim, gdy tylko pojawiła się tak gęsta mgła.

Kazeshini szarpnął, zrywając połączenie Pętli Nieśmiertelnego Wisielca, nim Shuuhei całkiem się udusił. Nagłe odzyskanie oddechu posłało Hisagiego na kolana, płuca paliły bólem, ale i tak czuł ulgę, że tortura się skończyła. Przy tym nie potrafił odwrócić spojrzenia od duszącego się Kazuia, który miotał się bezwładnie po zlodowaciałej trawie.

– Co to było, do cholery? – wyszeptał Shuuhei, patrząc na pobojowisko dookoła.

Wyglądało na to, że ta moc, czymkolwiek by nie była, atakowała jedynie Dwór Wiatru. I tak było to przerażające doświadczenie.

– To moc tej jebniętej suki – warknął z tyłu głowy rozwścieczony Kazeshini. – Szasta nią na prawo i lewo.

W pierwszym momencie Shuuhei nie zrozumiał. Dopiero po chwili skojarzył fakty i poczuł jeszcze większe przerażenie tą myślą. Podniósł się i spróbował zlokalizować właścicielkę tego destrukcyjnego miecza. Chciał ją powstrzymać, bo wiedział, jak to się dla niej skończy. Wciąż miał nadzieję, że zdąży.

 

***

 

Ryuusui oddychał urywanie, przytulając do siebie złamaną paskudnie rękę. Czuł, jak opada z sił, choć Komamura był w podobnym stanie. Kto pierwszy całkiem się podda, ten przegra, a wciąż była wojna do wygrania.

Ryuusui zacisnął palce zdrowej ręki na rękojeści miecza i skoczył na przeciwnika. Komamura nie zdążył zrobić pełnego uniku, ostrze weszło w ciało, budząc w kapitanie Siódemki kolejną porcję bólu.

– Wytrwałyś – odezwał się Ryuusui. – Nikt nie wytrzymał w tej sferze tak długo.

– Jestem więc zaszczycony – odparł Komamura.

Nim Ryuusui wyciągnął miecz z rany, złapał go za nadgarstek i uderzył własnym ostrzem w szyję przeciwnika. Odcięta głowa opadła niedaleko, zaś sfera rozpłynęła się w powietrzu.

Komamura schował miecz i wciągnął rześkie powietrze w płuca. Wiedział, że wciąż wokół trwała bitwa, lecz ten moment zadumy po pokonaniu przeciwnika był ważny.

– Wygrałeś, kapitanie.

Przy jego boku pojawił się Iba. Ciemne okulary zniknęły gdzieś w zgiełku bitwy, lecz poza tym wyglądał na całego. To też było ważne. Powoli ugaszą to piekło.

A potem ludzie Dworu Wiatru zaczęli ginąć duszeni zimnymi podmuchami wiatru.

 

***

 

Zjawiła się na skraju bitwy niespodziewanie, choć żaden z nich nie był zaskoczony.

– Corrien – odezwał się Byakuya, przyglądając się uważnie dziewczynie.

Miecz w jej dłoni skrzył się srebrem, całą rękę aż do barku pokrytą miała lodem. W brązowych włosach dostrzegł lodowe kwiaty układające się w koronę, papierowa wręcz cera świadczyła o wycieńczeniu. A mimo to stała dumnie wyprostowana, emanując mocą jak przed tym całym chorym procederem.

Nie spojrzała na Kuchikiego, całą uwagę poświęcając Ato. Ten uśmiechnął się drwiąco.

– Mogłaś zostać w murach Seireitei, Corrien. Sam bym do ciebie przyszedł pozbawić cię życia, nieszczęsna dziewczyno.

– Ato – odezwała się bezbarwnie, lecz nie dodała niczego więcej.

– Po co tu przyszłaś? Błagać, bym przestał? Głupia, naiwna Corrien. Życie to ostatnie, co ci zostało. Mogłaś mieć wielkie wejście, lecz to koniec przedstawienia.

– Koniec dla ciebie – odparła nadal bezbarwnym głosem. – Jesteś królem niczego, Ato. Dwór Wiatru już nie istnieje, twoi generałowie zginęli, a ostatki armii oddają ostatnie tchnienie. Upewniłam się co do tego.

– Nie potrafiłabyś.

Corrie wzruszyła ramionami, uśmiechając się bez radości. Coś w niej zaniepokoiło obu mężczyzn, choć Byakuya nie zamierzał jeszcze interweniować.

– Nie? – zapytała zdziwiona.

– Nie mogłabyś żyć z czymś takim. Nie przyjęliby cię z powrotem.

Zaśmiała się krótko.

– Zapominasz, Ato, że mnie złamałeś. Ty i twój starszy brat. Złamaliście mnie, starliście na proch tak drobny, że nie da się mnie już złożyć w całość. W Seireitei nie ma już miejsca dla Corrien Shiroyamy. Te ostatnie rzeczy, które ją tworzyły, porzuciłam je. Została mi już tylko nienawiść, a nienawiść potrafi jedynie niszczyć. Jak widzisz, nie mam już nic do stracenia.

Ato zaatakował, lecz został zatrzymany przez Byakuyę. Żaden z nich nie spodziewał się, że pomiędzy nimi pojawi się lodowa ściana.

– Kapitanie Kuchiki, twoja ingerencja jest zbędna – powiedziała Corrien. – Ato Kazemichi zginie z mojej ręki.

Zniknęła w shunpo, by po chwili zetrzeć się z przeciwnikiem w śmiertelnie niebezpiecznym tańcu. Ciosy obojga były szybkie i precyzyjne, choć było widać, że Corrie walczy również ze zmęczeniem.

– Tysiąc Srebrnych Ostrzy.

Grad pocisków uderzył w miejsce, gdzie jeszcze przed sekundą stał Ato. Zaatakował ją w plecy, lecz Corrie była przygotowana i przyjęła cios na ostrze Yukikaze. Zacisnęła zęby, czując, jak miecz ciąży w dłoniach.

– Dasz radę – szepnęła Yukikaze. – Potrafisz z nim walczyć.

Kolejne kroki w shunpo pomogły zastawić pułapkę, w którą przeciwnik bezmyślnie wszedł. Pomarańczowa sieć wybuchła pod wpływem zaklęcia, Corrie zaś miała już przygotowaną kolejną inkantację. Ranny Ato wszedł prosto pod jej dłoń, więc bez problemu zamknęła go w Rikujokoro, posyłając w niego Soren Sokatsui.

Gdy kurz po zaklęciu opadł, Ato zniknął. Corrie zdążyła jedynie podnieść miecz, by zablokować wściekłą kontrę, a i tak Kazemichi zmusił ją do wycofania się.

– Przestań się opierać! – wrzasnął jej prosto w twarz. – Nikt ci za to nie podziękuje.

– Nie robię tego dla wdzięczności – odparła, oddychając coraz ciężej. – Robię to, bo chcę.

– Kretynka.

Corrie próbowała odpaść od Ato w nadziei na złapanie głębszego oddechu, lecz na to nie pozwolił. Dominował nad nią coraz bardziej, kolejny cios przełamał Yukikaze i zagłębił się w brzuch Shiroyamy.

– To koniec, Corrien – oznajmił na nowo spokojny Ato. – Przegrałaś.

Spojrzała na niego bez strachu. Uśmiechnęła się smutno.

– Zabiorę cię ze sobą, Ato-sama. Akt trzeci. Lodowe Lustro. Tańcz. – Przyłożyła złamany miecz do brzucha Kazemichiego, lecz nie pchnęła. – Taniec Trzeci. Białe Ostrze.

Ato drgnął, gdy poczuł we własnym ciele lodowate ostrze. Cofnął się, uwalniając Corrie od swojego miecza, wyszarpując też rękojeść Yukikaze z jej dłoni. Spojrzał na broń zatopioną we własnych trzewiach, gdy Shiroyama opadła na kolana.

– Co, do cholery? Ten miecz…

– Tylko kilka osób w Seireitei wiedziało o zdolnościach mojego rozpostarcia – powiedziała cicho Corrie. – I w sumie jestem wdzięczna kapitanowi Yamamoto, że kazał mi to ukryć. Ta moc źle wykorzystana mogłaby skrzywdzić tych, którzy byli dla mnie cenni. Teraz jednak to bez znaczenia.

Ato wydarł z siebie miecz Corrie i odrzucił go na bok. Lodowate reiatsu przeciwniczki wniknęło głęboko w jego ciało, ale to nadal on był w lepszej sytuacji.

– Gdybyś wycelowała lepiej, zdążyłabyś mnie zabić – odparł. – Ale nawet teraz nie potrafisz. Nie masz nawet siły utrzymać złamanego rozpostarcia.

Złapał ją za rękę, z której schodziła warstwa lodu. Lodowe opatrunki również nie pojawiły się na ranach Corrie. Oddychała urywanie, mając coraz więcej czarnych plam przed oczami.

Złapała go za ramię, by wesprzeć się na nim, gdy wstawała.

– Nie wysilaj się – powiedział Ato. – I tak umrzesz.

– Ty ze mną. Srebrny Pocałunek.

Nie miała miecza w dłoni, a jednak Yukikaze przybyła na wezwanie. Corrie zbliżyła twarz do twarzy do Ato, jakby rzeczywiście chciała go pocałować, więc oboje czuli lodowate reiatsu wypełniające im płuca. Kazemichi zaczął się dusić, chwycił przeciwniczkę za gardło w desperacji, ale palce pokrył mu lód i nie mógł ich zagiąć. Charknął wściekle, słysząc dziewczęcy, złośliwy chichot.

Corrie patrzyła mu w oczy, gdy umierał. Ledwo stała, ale nie pozwoliła sobie upaść, nim Ato był martwy. Dopiero wtedy odwołała rozpostarcie, czując, jak bardzo jest wykończona.

– Dobra robota, moja pani. – Usłyszała czuły szept Yukikaze.

Chciała jej odpowiedzieć, ale nie miała siły. Zamknęła oczy i pozwoliła sobie runąć.

Nie uderzyła o ziemię. Ktoś ją złapał i ułożył delikatnie na trawie.

– Mam cię.

Znała ten głos. Z trudem otworzyła oczy, obraz rozmazywał się, ale nie musiała widzieć, żeby wiedzieć, kto był przy niej.

– Izuru… – szepnęła.

– Leż spokojnie – polecił, zajmując się jej ranami. – I nie myśl sobie, że pozwolę ci tutaj umrzeć. Jeśli wydawało ci się, że dam się spławić listem, musisz postarać się bardziej.

Głos mu zadrżał, ale cieszył się, że zdążył. Widział tę rozpaczliwą walkę, do której ją zmusili przez własne błędy. Tak niewiele wystarczyło, by stracił ją na zawsze. I tak była ledwo żywa. Gdyby nie natychmiastowa pomoc, zginęłaby.

– Byłam na to gotowa – wyszeptała z trudem.

– Nic nie mów – polecił. – Gdy wyzdrowiejesz, dostaniesz po uszach za to lekkomyślnie zachowanie. Nie dam ci umrzeć. Już raz pozwoliłem odebrać sobie cenną osobę, nie pozwolę na to znowu, więc odpoczywaj, głupia Corrie.

Uśmiechnęła się mimowolnie. Chciała powiedzieć mu wiele, ale organizm w końcu opadł z sił i straciła przytomność. Nie widziała więc podchodzącego bliżej Byakuyi.

– Vice-kapitanie Kira, Corrien jest aresztowana za złamanie rozkazów oraz dezercję – oznajmił spokojnie.

– Kapitanie Kuchiki!

– Lepiej aresztować ją teraz, niż gdy przybędzie Onmitsukido – odparł spokojnie Byakuya. – Udziel jej pierwszej pomocy. Potem zostanie odeskortowana do aresztu Szóstego Oddziału.