Rozdział 54.

Przyznaję, że lubię pisać listy w tym uniwersum. Nieważne, czy tutaj, czy w Niebiosach, czy w jakimkolwiek innym tekście. Mam wrażenie, że to one najlepiej pokazują motywacje i uczucia bohaterów, którym niełatwo jest powiedzieć wszystko wprost, skoro wciąż uwięzieni są przez wtłoczone im do głów zasady i powinności. Z drugiej strony, to bardzo smutne, że nadal pomimo wszystko nie potrafią być w pełni szczerzy z osobami, które kochają.

***

 

Najdroższy Izuru

Piszę list, bo wiem, że to wszystko nigdy nie przeszłoby mi przez gardło, a Ty najprawdopodobniej nie pozwoliłbyś mi odejść, a nie chcę odchodzić bez pożegnania. Nie zasłużyłeś na to, powinieneś dostać odpowiedź na swoje słowa wypowiedziane tamtego wieczoru, gdy zaniosłeś mnie do domu na prośbę kapitana Hitsugayi.

Przepraszam, że Cię tak skrzywdziłam. Jestem straszliwą egoistką, jednak nie widziałam innego wyjścia, jak odciąć Cię od siebie, bo jeśli nie Dwór Wiatru, to Seireitei mogłoby wziąć Cię na celownik. Nie chcę, byś po raz kolejny musiał nadstawiać za mnie karku. Następnym razem mógłbyś umrzeć, a tego bym nie zniosła. Chyba właśnie dlatego wolałam sama Cię zranić odejściem, choć tego też nie chciałam. Kocham Cię, Izuru. Jesteś całym moim światem i gdybym Cię straciła, nie przeżyłabym tego. Naprawdę chcę Cię kochać i być z Tobą. To, co mi wtedy powiedziałeś, byłoby spełnieniem marzeń. Chciałabym wyjść za Ciebie, stworzyć rodzinę, urodzić Ci dzieci. Uszczęśliwić Cię, bo na to zasłużyłeś. Tylko tak mogłabym się odwdzięczyć za Twoją miłość, za to, że pokazałeś mi świat. Gdybyś nie wyciągnął do mnie ręki, nie wiem, kim bym była, gdzie bym była w tej chwili. Podarowałeś mi tak wiele, że nigdy nie będę w stanie się odwdzięczyć.

Nie mogę spełnić tych marzeń. Przepraszam, Izuru. Może gdybym nie była potomkinią córki Króla obarczoną klątwą, mogłabym dać Ci szczęście. Jednak Dwór Wiatru nigdy nie pozwoli nam być szczęśliwymi. To już na zawsze ze mną zostanie, a ta wojna jest tego najlepszym dowodem. Ato zniszczy wszystko, co ma dla nas jakiekolwiek znaczenie, jeśli nie zostanie powstrzymany.

Nie mogę stać bezczynnie i patrzeć na to wszystko, czekając na zakończenie. Wybacz mi, Izuru. W tej chwili przepełnia mnie nienawiść, gniew i żądza zemsty. To, co chcę zrobić, na zawsze odciśnie piętno na wszystkim, co było dla nas ważne. Gdy otrząsnę się już z nienawiści, nie będę w stanie z tym żyć. Zresztą najprawdopodobniej nie przeżyję realizacji tego planu. Nie wrócę już i jestem na to gotowa. Wszyscy ci, którzy do tej pory przymykali oko na istnienie Dworu Wiatru, którzy musieli się z nim mierzyć, otrzymają koniec tej historii. Już nikt więcej nie będzie musiał za to płacić. Dopilnuję tego.

Przepraszam, Izuru. Podjęłam tę decyzję samodzielnie, nie pytając nikogo o zdanie. Jednak ktoś musi to zrobić. Czy na pewno ja? Nie chcę znowu patrzeć bezsilnie na śmierć ważnych dla mnie ludzi, na śmierć kogoś, kto naraża się za mnie. A jednocześnie wiem, co to oznacza. Zostawiam Cię za sobą, ktoś mógłby powiedzieć, że jak niepotrzebną już zabawkę. Przepraszam Cię za to. Także za te wszystkie okrutne słowa, które powiedziałam po Twoim przebudzeniu. Zraniłam Cię dogłębnie i teraz znów to robię. Zdaję sobie z tego sprawę. Przepraszam, Izuru. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczysz. Że beze mnie u boku znajdziesz swoje szczęście. Niczego bardziej nie pragnę z wiedzą, że mnie nie będzie dane Cię uszczęśliwić.

Chciałabym Cię jeszcze raz zobaczyć. Chcę Cię ostatni raz pocałować. Zobaczyć Twój uśmiech. To niemożliwe. Gdy czytasz ten list, jestem już daleko stąd. Wiem, że nie wrócę. To nasze pożegnanie. O tyle okrutne, że nie będziesz w stanie niczego zmienić ani odpowiedzieć. Nie mam jednak wyjścia. Muszę odejść, nim ktokolwiek zauważy mój ruch. Tak po prostu trzeba.

Dziękuję Ci za wszystko, Izuru. Jestem naprawdę wdzięczna za czas, który wspólnie spędziliśmy. Dziękuję za Twoją miłość i za to, że pozwoliłeś mi się kochać. Przepraszam za wszystkie okrutne słowa, za to, że Cię tak bardzo skrzywdziłam. Nigdy sobie tego nie wybaczę. Żegnaj, Izuru. Zawsze będę Cię kochać.

Corrie

 

Kira znalazł ten list w swoim mieszkaniu, gdy wszedł do niego tknięty przeczuciem. Możliwe, że po prostu wyczuł nikłe już reiatsu Corrie, może nawet zostawiła ten ślad świadomie. Nie wiedział, ale z każdym słowem był coraz bardziej przerażony i wściekły. Zrozpaczony wręcz. Miał w ręku dowód, że Corrie zerwała się sama, by wszystko zakończyć osobiście, a to oznaczało pewną śmierć. Na tę myśl wszystko się w nim buntowało. Nie mógł na to pozwolić. Nie mógł znów stracić cennej dla siebie osoby. Nie mógł stracić Corrie.

Decyzję podjął od razu. Z każdą chwilą Corrie była coraz bliżej swojego celu, więc nie miał czasu nikogo informować o sytuacji. Nie, kiedy za chwilę Rukongai zamieni się w krwawe pole bitwy. Zresztą Kyoraku zabronił Hisagiemu szukać Corrie, więc raczej nie zmieni zdania. Zresztą odciąganie teraz Shuuheia od obowiązków również było kiepskim pomysłem i stratą czasu. Musiał to zrobić sam.

Wypadł z mieszkania, ale na widok Oddziału gotowego do wymarszu zwolnił. Zupełnie zapomniał, że teraz to na jego barkach spoczęła odpowiedzialność za Trójkę. Nie mógł ich tak po prostu opuścić bez słowa.

– Riku! – przywołał do siebie Trzeciego Oficera. – Przyszedł już rozkaz wymarszu?

– Nie, jeszcze nie.

– Podziel Oddział na pół. Weźmiesz połowę, resztą zajmie się Asuka. Starajcie się nie rozdzielać. Wycofajcie się też, jeśli traficie na generała.

– A ty, Kira-san? – zapytał Trzeci Oddział.

– Jest coś, czym się muszę zająć, ale postaram się do was dołączyć tak szybko, jak się tylko da. Trzymajcie się rozkazów Kapitana-Dowódcy.

Chwilę później już go nie było. Priorytetem było odnaleźć Corrie, nim będzie za późno, a kończył mu się czas. W ferworze bitwy szanse zmaleją. Nie mógł na to pozwolić.

 

***

 

To był przerażający widok. Z jednej strony drzewa i ziemia pokryte śniegiem, z drugiej dogasająca pożoga, po której zostały tylko smętne kikuty i czerń, z której przez jakiś czas nic nie wyrośnie.

Dwie wrogie armie stanęły naprzeciw siebie jawnie, z gotowością, by zetrzeć przeciwnika na proch. Wszystkie dotychczasowe działania prowadziły właśnie do tego. Nie było negocjacji, przeciągania, bo też każdy pojedynczy żołnierz zdawał sobie sprawę, że tylko jedna strona mogła wyjść z tej bitwy zwycięsko. O drugiej pozostanie ślad w kronikach.

Cisza została zastąpiona bojowymi okrzykami, szczękiem mieczy, wykrzykiwanymi zaklęciami. Z czasem w głosach wojowników pojawiał się ból ran, ostatnie oddechy umierających. Nadzieja i zniechęcenie. Zwycięstwo i porażka. Radość i nienawiść. To wszystko zamieniło się w dziwaczną kakofonię dźwięków charakterystycznych dla wojny. Coś, czego nikt z nich nie chciał poznawać, a przez swą pozycję nie mieli wyboru.

Generałowie Kazemichiego z łatwością odnaleźli swoje cele, nie przejmując się przy okazji niższymi rangami. Obie strony wiedziały, że śmierć dowódców przechyli szale zwycięstwa przeciwnikowi.

Kazui bez problemu znalazł Hisagiego, który dowodził dość sprawnie swoimi ludźmi, choć z pewnością wciąż myślami był gdzieś indziej. Dla Pierwszego Generała była to dodatkowa szansa, której nie zamierzał marnować.

– Hado no. 32. Okasen!

Shuuhei odskoczył bardziej instynktownie niż świadomie, kilku stojących bliżej shinigamich nie miało tego szczęścia. Kapitan Dziewiątki szybko zlokalizował przeciwnika, zaciskając zęby w złości.

– Kazui Fukuraichi – syknął.

– Część o przedstawianiu się możemy pominąć, Shuuheiu Hisagi – odparł spokojnie Kazui. – Nie powinieneś szukać swojej zastępczyni?

Chciał go w ten sposób sprowokować jeszcze bardziej. Zdawał sobie bowiem sprawę, że Shuuhei z pewnością doskonale pamięta, kto ostatnim razem zranił Corrien i Kirę. Wtedy Kazui wycofał się, by nie burzyć planów swego suzerena, dziś mógł śmiało stanąć do walki z Hisagim.

Shuuhei postawił krok do tyłu i to pozwoliło w jakiś sposób okiełznać gniew, choć nie było to takie proste, gdy Kazeshini wręcz rwał się do walki. Jednak przeciwnik był na tyle niebezpieczny, że nie mógł pozwolić sobie na błędy.

– Corrie nie potrzebuje waszej troski – odparł ponuro. – Wystarczająco się nią zajęliście do tej pory.

– Ta dziewucha w swej naiwności sądzi, że ma jakiekolwiek szanse z księciem. Umierając, oszczędziłaby sobie bólu.

– A jednak przyszedłeś tutaj – zauważył Shuuhei.

– Czas na twoją śmierć, Shuuheiu Hisagi. Przybądź wraz z zimą, Shiroi Okami.

Nodachi o poszarpanym ostrzu syknęło tuż przy uchu przeciwnika, który odskoczył na prawo i zaraz posłał w Pierwszego Generała Hyapporankan, by ograniczyć mu możliwości. Kazui bez problemu zniszczył zaklęcie i następnych kilka ciosów Shuuhei przyjął na ostrze własnej katany.

– Słyszałem o tym – odezwał się ponownie Kazui. – Nie przepadasz za swoim Zanpakutou, więc rzadko go uwalniasz.

– Nie twój interes – syknął Shuuhei.

– Pozwól, że zdradzę ci coś ciekawego. Co prawda udało się to dopiero w poprzednim pokoleniu, ale nasze miecze uwalnia się tylko raz. To oznacza, że walczysz zwykłym mieczem przeciwko rozpostarciu, Hisagi!

Shuuhei wycofał się z pomocą shunpo, nim nodachi go dosięgło. Reiatsu miecza Kazuia było przytłaczające, przypominało wygłodniałą watahę, która osaczała upatrzoną ofiarę. Nic dziwnego, że osłabiona Corrie sobie nie poradziła.

Kilka kolejnych wymian uświadomiło mu, że jeśli nie weźmie się w garść, nie przeżyje tej walki. Skrzywił się, słysząc pełne entuzjazmu wrzaski Kazeshiniego, który nie mógł się wręcz doczekać.

– Zetnij go, Kazeshini.

Kusarigamy pomknęły w kierunku Kazuia szybciej, niż się spodziewał. To trochę wyrównało szanse, pozwalając Shuuheiowi na walkę na większy dystans. Kazui jednak nie przestał doskakiwać do kapitana Dziewiątki, by go dopaść. Kilka kolejnych szybkich wymian skończyło się rozciętym ramieniem Shuuheia i krwawiącym udem Kazuia. Obaj oddychali ciężko w zimnym powietrzu, ale żaden nie spuszczał spojrzenia z przeciwnika.

– Sądziłem, że rozpostarcie takiego przeciwnika będzie potężniejsze – odezwał się Shuuhei.

Coś mu nie pasowało. Początkowo Kazui wyglądał, jakby bardzo chciał zabić Hisagiego, ale gdy ten uwolnił Kazeshiniego, wyraźnie przystopował z atakami, które rzeczywiście mogły mu zagrozić. Jakby na coś czekał albo coś go powstrzymywało.

– Ty również wyglądałeś na potężniejszego wojownika – odparł Kazui. – Jestem srodze zawiedziony. Już Izuru Kira byłby godniejszym przeciwnikiem. I z pewnością pomimo swego charakteru nie omieszkałby potraktować mnie poważnie. Bakudo no. 63. Sajo Sabaku.

Złoty sznur owinął się wokół Shuuheia, nim zdążył uskoczyć. To nie był koniec, Kazui uniósł kąciki ust w zwycięskim uśmieszku, wypowiadając kolejne zaklęcie:

– Hado no. 88. Hiryu Gekizoku Shinten Raihou.

Shuuhei wiedział, że tego nie uniknie. Zaklął szpetnie, chwilę później nie miało to żadnego znaczenia, w uszach miał tylko szaleńczy śmiech Kazeshiniego, gdy szepnął:

– Rozpostarcie.

 

***

 

Czwarty Oddział dość szybko rozpierzchł się po polu bitwy, by na bieżąco pomagać rannym, a tych w gorszym stanie odeskortować do rozłożonej w bezpiecznej odległości jednostki medycznej pod dowództwem kapitan Unohany. Nad ich bezpieczeństwem czuwał Pierwszy Oddział. Nie byłoby dobrze, gdyby Dwór Wiatru zaatakował medyków i rannych, to by znacząco obniżyło szanse przetrwania wielu shinigamich. Oczywiście wciąż ktoś z wrogów musiałby przejść przez linię frontu, ale na wszystko trzeba było być przygotowanym.

Toyo Tomoe nie miał problemu z prześlizgnięciem się na tyły wroga. Jego Uso no Shigosha był idealnym partnerem dla takich akcji, więc teraz obserwował obozowisko shinigamich, w którym panował chaos i rozgardiasz. Ranni napływali wraz z rozwojem bitwy, niektórym i tak nie będzie można pomóc. Taki był koszt wojny, o czym Toyo zbyt dobrze wiedział. Wszak jego rodzina od wieków zajmowała się archiwami, najpierw Shiroyamów, potem Dworu Wiatru.

Jego uwagę zwróciła oddalająca się od obozowiska Unohana – jego pierwotny cel. Było to dość dziwne, choć podejrzewał, że kapitan zdołała go jakimś cudem wyczuć. Cóż, nie każdy o tym wiedział, ale Toyo pamiętał tę dość istotną informację o Retsu Unohanie. A raczej Yachiru Unohanie, Pierwszym Kenpachim Gotei 13.

– Zagrajmy – szepnął rozbawiony.

Ruszył za kobietą, oddalając się od obozowiska łatwych do zabicia celów. Nie robiło mu różnicy, czy zabije ją pod samym nosem nowego Kapitana-Dowódcy czy gdzieś w lesie.

– Myślę, że możemy już skończyć te podchody, generale z Dworu Wiatru – odezwała się w pewnym momencie Unohana.

Toyo postanowił się ujawnić. Stanął przed nią z uśmiechem.

– Więc mnie wyczułaś, kapitan Czwartego Oddziału, Retsu Unohana. To zaszczyt. Generał południowej straży Dworu Wiatru, Toyo Tomoe – przedstawił się.

Zaraz też musiał uskoczyć przed ostrzem wyłaniającym się z jego własnego cienia. Obcy miecz zaatakował po raz kolejny i gdyby nie uwolniona moc Uso no Shigosha, byłby już martwy.

– Cóż to takiego?

Z cienia wyłoniła się sylwetka Kapitana-Dowódcy, Shunsuia Kyoraku.

– Wybacz, Tomoe-san, ale nie pozwolę ci zabić naszego głównego medyka – oznajmił spokojnie. – Możesz pobawić się ze mną i z tymi dwoma pięknościami.

Toyo już wiedział, że pierwotne plany poszły w łeb. Wątpił, czy przeżyje to starcie w samotnej walce, choć może przetrzyma do czasu przybycia wsparcia.

 

***

 

Jedenastka trafiła na sporą grupę wrogów niedługo po tym, jak otrzymali informacje o głównej bitwie. Kenpachi tylko prychnął z niesmakiem, bo to oznaczało, że wszyscy potencjalnie silni przeciwnicy zmierzali ku Seireitei. Zostawił więc podwładnych w walce z tymi miernotami, a sam w towarzystwie Yachiru ruszył odnaleźć Ato Kazemichiego. To on musiał być na tym całym Dworze Wiatru najsilniejszy, nie?

W opustoszałej, spalonej wiosce na jego drodze stanął członek Dworu Wiatru. Gdy tylko Kenpachi pojawił się w zasięgu wzroku, zamanifestował swoją obecność.

– Tylko tyle? – zapytał Zaraki. – Zjeżdżaj. Nie mam czasu na słabeuszy.

– To miejsce będzie twoim grobem, Kenpachi Zaraki. Grzmij nieprzerwanie, Natsu no Arashi.

Kapitan Jedenastego Oddziału nawet nie zwolnił na widok gwałtownej zmiany pogody czy na dźwięk gromu. Sięgnął jedynie po miecz. Jeden poprzeczny cios zakończył walkę, nim jeszcze do niej doszło. Generał północnej straży Dworu Wiatru, Hiro Masato zginął ze zdumionym wyrazem twarzy, a nadchodząca burza rozwiała się tak nagle, jak nadeszła.

 

***

 

Siódmy Oddział walczył zwarty, blisko siebie tak, aby nikt nie został bez pomocy. Przeciwnik był wymagający, nie należało go lekceważyć, choć potężne ciosy Tenkena kapitana Komamury nieco przytłaczały żołnierzy Dworu Wiatru.

Kolejny cios potężnego miecza został zatrzymany przez zwykłą katanę. Gdy kurz opadł, naprzeciw Komamury stanął przeciwnik dużo większego kalibru.

– Generał zachodniej straży Dworu Wiatru, Ryuusui Ishimoto – przedstawił się nowo przybyły.

– Kapitan Siódmego Oddziału, Sajin Komamura.

Wokół nich pojawiła się lekko lśniąca sfera, oddzielając ich od pozostałych walczących.

– Kapitanie! – krzyknął Iba, chcąc wspomóc przełożonego.

– Zostań tam, Tetsuzaemon – polecił Komamura.

– To pojedynek na królewskich zasadach – oznajmił Ishimoto. – Tylko jeden z nas wyjdzie z tego żywy. Nikt nie może nam też przerwać.

Komamura nabrał pewności, że jednocześnie nikt nie zostanie wmieszany w walkę, co go jakoś uspokoiło. Mógł się skupić tylko na przeciwniku przed nim.

 

***

 

Niespodziewany wybuch pochłonął wielu shinigamich, którzy wciąż ustawiali sprzęt. Niewielu z nich udało się przetrwać, aparatura natomiast nie nadawała się już do użytku. Cała praca na marne.

– Kretyni – warknął Kurotsuchi, spoglądając na pobojowisko.

– Ładnie tak nazywać własnych podwładnych?

Właściciel obcego głosu zeskoczył z gałęzi drzewa na tyle blisko, by ostrze jego miecza dosięgło kapitana Dwunastki. Zostało jednak zablokowane przez Nemu, choć straciła przez to lewą rękę.

– Zejdź mi z drogi, kobieto. To nie do ciebie mam interes.

Pomimo bólu widocznego na jej twarzy Nemu zaatakowała. Naoya uniknął kopnięcia w głowę, zamachnął się mieczem znowu i tym razem obciął warkocz i zranił vice-kapitan w plecy, posyłając ją na ziemię. Nie pozwolił jej się podnieść, nogą przyciskając ją do zmarzniętego podłoża.

– Więc chcesz zginąć pierwsza. – Spojrzał na opaskę na zranionej ręce. – Vice-kapitan.

Nemu spojrzała na niego twardo pomimo widocznego bólu. Tylko na moment jej wzrok uciekł do przyglądającego się w ciszy Kurotsuchiego.

– Mayuri-sama – szepnęła.

Naoya nie czekał na ruch któregokolwiek z shinigamich. Dźgnął Nemu prosto w serce, obserwując, jak dogasają jej oczy.

– Śmierć własnej vice-kapitan cię nie obeszła – stwierdził, patrząc na Mayuriego.

– Idiotka, niepotrzebnie się pchała – odparł Kurotsuchi.

– Fakt, słyszałem, że jesteś dość oschły wobec podwładnych. Nie obejdzie cię nawet to. Hado no. 73. Soren Sokatsui.

Odskoczył, gdy zaklęcie uderzyło w ciało Nemu i rozerwało je na kawałki. Naoya zachichotał.

– Przynajmniej mam pewność, że nie wstanie – uznał. – A teraz czas zdradzić ci swoje imię, kapitanie Dwunastego Oddziału. Generał wschodniej straży Dworu Wiatru, Naoya Watarachi. Będę miał przyjemność pozbawić cię życia. Zarzuć swe sieci, Joro-gumo.

 

***

 

To był pierwszy raz, kiedy przybyła tu jawnie, nie ukrywając, kim była. Dziwne uczucie, które stłumiła skupiona na swoim celu. I tak wszystko przestało mieć znaczenie, gdy tylko opuściła Seireitei. Istniało tylko to jedno zadanie do wykonania, potem nie będzie już nic.

Spodziewała się, że Dwór Wiatru będzie żył rozgrywającą się w Rukongai wojną. Podejrzeń i wrogości pod swoim adresem, nie zaś tego spokoju, o którym zapomniała już, jak smakuje. To jeszcze bardziej podsyciło ten chłodny gniew pochodzący z tego ciemnego miejsca w jej duszy.

– Corrien-hime.

Zatrzymał ją głos Shili. Była generał w codziennych szatach wyglądała delikatniej, a zdziwienie na jej twarzy wydawało się prawdziwe.

– Witaj, Shilo.

– Wszystko w porządku? Książę powiedział, że ci zdradzieccy shinigami chcieli cię zabić.

– Zaprowadź mnie do Shiroyamów – poleciła Corrien, nie komentując słów Tomoe.

Ta zmieszała się widocznie. Przez chwilę nic nie powiedziała.

– O co chodzi? Mów, Shila.

– Nie ma już Shiroyamów, Corrien-hime – przyznała Tomoe. – Po śmierci księcia Shizumo podnieśli bunt, nie zgadzając się na przejęcie władzy przez księcia Ato. Musieli zostać zniszczeni. Przykro mi.

Corrie nie poczuła nic na tę wieść. Nigdy nie była blisko z rodziną, która traktowała ją jak zbyteczny balast. Nie zdziwiło jej też, że Ato pozbył się Shiroyamów zaraz po tym, jak pozwolił jej odejść. Był cierpliwym, przebiegłym wężem, który snuł przez lata swe plany, a teraz bliski był zwycięstwa. Nie przewidział tylko jednej rzeczy. Corrien.

Sięgnęła po miecz, który skrzył się srebrem, gdy tylko go dotknęła.

– Rozpostarcie. Lodowy Pałac Wiatru. – Wszystko wokół zaczęło zamarzać. – Akt ostateczny. Scena Mroźnego Piekła. Ostatni Srebrny Pocałunek.

Shila chciała ją powstrzymać, ale upadła na kolana, dusząc się lodowatym powietrzem. Krzyki paniki i przerażenia urwały się bardzo szybko, słychać było tylko upadające ciała i rzężenie umierających. Budynki i ogrody pokrył lód, odbierając wszystkiemu dookoła życie. Niedługo później na Dworze Wiatru zapadła śmiertelna cisza.