Rozdział 3.

Kira nie spał, kiedy Corrie się obudziła. Obserwował ją z lekkim uśmiechem, jakby dawno się nie widzieli. Było to nieco zaskakujące, bo zwykle to ona tak leżała, chłonąc jego widok, nim upomniał się o nich dzień, a ona musiała wykraść się z Trzeciego Oddziału. Teraz jednak nie było już takiej potrzeby.

– Dzień dobry, vice-kapitan Shiroyama – odezwał się szeptem.

– Będziesz to ciągle powtarzał?

– Muszę się przyzwyczaić – odparł.

– Głupi jesteś, Izuru, i tyle.

Podniosła się ku jego niezadowoleniu i podeszła do okna, za którym wszystko pokrywała mlecznobiała mgła. Uśmiechnęła się łobuzersko. Z podłogi podniosła shitagi należące do Kiry – było na nią odrobinę za duże – i założyła na siebie.

– Dokąd się wybierasz? – Usłyszała.

– Przewietrzyć się.

– Zgłupiałaś?

– E tam, Hisagi-san śpi wśród wzgórz Rangiku-san.

Kira roześmiał się, słysząc to „poetyckie” określenie w jej ustach. Corrie nie czekała na niego, ale poszła do salonu i rozsunęła drzwi na werandę. Od razu owiało ją chłodne powietrze poranka, lecząc kaca po wczorajszej imprezie i zbyt krótkiej nocy.

Rozpierała ją radość. Od dawna się tak nie czuła. Wolna, niczym nieskrępowana. Awans oznaczał również przydzielone jej mieszkanie na terenie baraków Dziewiątego Oddziału. W końcu miała kąt dla siebie, dla nich obojga, gdzie nie musieli się nikim przejmować.

Pełna szczęścia zaczęła tańczyć po ogrodzie, który łączył jej mieszkanie z pustym o tej porze biurze i kapitańskim lokum. Nie przejmowała się tym jednak, wesoło wywijając w rytmie, który tylko ona słyszała.

Kira obserwował ją w samej hakamie i lekko uśmiechnięty, ale stał w progu mieszkania. Nigdy nie był tak swobodny jak ona, ograniczały go wpojone dawno zasady, które Shiroyama z łatwością łamała.

– No chodź tu – pogoniła go.

– Jest zimno. Przeziębisz się.

– Nieprawda. Chodź.

Pokręcił przecząco głową.

– Jak stoisz jak kołek, to nic dziwnego, że ci zimno.

Podeszła do niego i pociągnęła na mokrą trawę. W końcu się poddał i ganiał za nią po całym ogrodzie ze śmiechem. Zarażała go tą radością. Przestał się w ogóle przejmować tym, że nie wypada czy mogli obudzić połowę Oddziału.

– Nieładnie tak biegać w negliżu po cudzym ogrodzie. – Usłyszeli.

Na werandzie kapitańskiego biura stał Hisagi, uśmiechając się rozbawiony widokiem, który zastał po powrocie z baraków Oddziału Dziesiątego. Kira zrobił się czerwony, a Corrie roześmiała się. Rzeczywiście wyglądali dość niecodziennie i prywatnie, nie powinni się tak pokazywać publicznie.

– Kapitan Hitsugaya wyrzucił cię z Dziesiątki? – zapytała Shiroyama.

– Nie bądź złośliwa, Corrie. Za pół godziny chcę cię widzieć w biurze. Mamy robotę.

– No wiesz co, kapitanie – jęknęła.

– Pretensje nie do mnie.

– Zaraz przyjdę.

Pociągnęła Kirę do środka swojego mieszkania, które jeszcze kilka miesięcy temu należało do Hisagiego. Ten uśmiechnął się pod nosem i wrócił do biura, żeby zaparzyć herbaty.

Na śniadanie nie było już czasu. Corrie umyła się szybko, związała włosy różową wstążką, która wpadła jej w ręce jako pierwsza, i pożegnała się z Kirą. Też niedługo zaczynał swoją służbę. Do obiadu, a może nawet do wieczora się nie zobaczą, wykonując swoje obowiązki. Dopiero wtedy na nowo będą jedynie Corrie i Izuru.

Hisagi opierał się o parapet z raportem w jednej i herbatą w drugiej ręce. Wskazał przyjaciółce kubek parującego napoju pogrążony w lekturze.

– Co się stało? – zapytała.

– Dwunastka dała sygnał o nietypowej obecności na rubieżach Rukongai. Energia, którą złapały skanery, raczej nie należy do Pustych, więc to my musimy się tym zająć.

Corrie skrzywiła się lekko. Oficjalnie miała zostać vice-kapitanem dopiero za trzy tygodnie, na razie przygotowywała się do swoich nowych obowiązków. Mieszkała tu zaledwie od wczoraj, kiedy Hisagi przedstawił ją Oddziałowi. Kojarzyła wielu z nich, ale dotąd była tu gościem. Teraz miała dowodzić tymi ludźmi, choć jeszcze niewiele o nich wiedziała.

Hisagi rozumiał jej dylemat. Niegdyś sam był nieco zagubiony, gdy dostał taką odpowiedzialność. Najchętniej nie wysyłałby jej jeszcze w teren, ale wiedział, że nie ma innego wyjścia. Dziewiątka miała zbyt ważną rolę, by pozwolić sobie na takie uchybienia.

– Spokojnie. Pomogę ci – zapewnił. – Z czasem będziesz sama wiedziała, co robić.

– Raczej nie widzą mnie jeszcze jako ich vice-kapitana.

– Wybacz, ale nie mamy innego wyjścia.

Pokrótce wyjaśnił jej, o co chodzi, po czym Corrie wzięła kilku ludzi i ruszyła w teren sprawdzić, jak wygląda to na miejscu. Same odczyty jeszcze zbyt wiele nie wyjaśniały, a mogło chodzić o bezpieczeństwo Soul Society.

Byli gotowi na starcie z potencjalnym zagrożeniem, lecz gdy dotarli na miejsce, nikogo nie zastali. Niezbyt gęsty las nie zachęcał do przebywania w nim zbyt długo, do tego minęło południe i po mgle nie pozostał żaden ślad. Corrie wiedziała, że jej ludzie chętnie by coś zjedli, zresztą sama nie miała jeszcze dziś nic w ustach, ale najpierw musiała upewnić się, że nie grozi im tu niebezpieczeństwo. Narażenie patrolu byłoby szczytem niekompetencji ze strony świeżo mianowanej vice-kapitan.

– Znaleźliście coś? – zapytała, gdy shinigami skończyli się rozglądać po najbliższej okolicy.

– Nie, vice-kapitan. Czysto.

– W porządku. Zrobimy przerwę i potem przeczeszemy okolicę raz jeszcze – zarządziła.

Nikt się nie sprzeciwił, ale też nie zaproponowali, by usiadła razem z nimi. Dostrzegła ten dystans, który shinigami próbowali utworzyć pomiędzy sobą a nią, ale teraz nie był najlepszy czas, żeby się tym zajmować. Nadal w pobliżu mógł znajdować się nieokreślony wróg, z pewnością wykorzysta wszystkie możliwości, jakie tylko zobaczy.

– Pani vice-kapitan nie je? – zapytał jeden z shinigamich.

– Za chwilę. Chciałam się upewnić, że na pewno jesteśmy bezpieczni.

– Nie ufa nam pani?

Uśmiechnęła się lekko.

– Ufam, lecz przezorności nigdy za wiele. I jeszcze jedno, nie musicie zwracać się do mnie tak formalnie. Po imieniu wystarczy.

Przyglądali jej się w milczeniu, ale nikt nie odpowiedział. Corrie uznała, że na razie nic więcej nie może z tym zrobić i sama też usiadła do jedzenia.

Niedługo później ponownie przeszukali okolicę, mając nadzieję rozwiązać zagadkę alarmu.

– Corrie-san, proszę spojrzeć!

Shiroyama zbliżyła się do dwóch shinigamich, którzy kucali na trawie. Od razu dostrzegła, co zwróciło ich uwagę.

– Czyli ktoś tu był przed nami – uznała. – Mogą mieć nawet kilka godzin.

– Arrancar? – podsunął jasnowłosy shinigami.

– Wątpliwe, Dwunastka nie robiłaby takiego rabanu z tego powodu.

– Zauważyliby otwartą Gargantę. Poza tym wątpię, żeby jacyś Arrancarzy byliby na tyle głupi, by w obecnej sytuacji zjawiać się w Soul Society.

Corrie przyglądała się śladom z pochmurną miną, ale postanowiła nie ciągnąć na razie tego tematu.

– Podzielimy się na dwie grupy. Przy odrobinie szczęścia dowiemy się, skąd i dokąd udali się nasi niespodziewani goście – uznała.

Rozdzieliła shinigamich i wraz z trójką podwładnych poszła za obcymi. Ten kierunek nie mówił nic konkretnego, do tego z raportu wynikało, że reiatsu zostało zauważone tylko na tym terenie. Czyżby doszło do walki, skoro ujawnili swoją obecność? Nic na to nie wskazywało. Do tego obawiała się, czy nie wejdą zaraz w pułapkę.

Ślady kończyły się nagle na rozległej polanie. Nic nie wskazywało na obozowisko bądź kontynuację po kilku metrach.

– Shunpo? – zasugerował jeden z mężczyzn.

– Dlaczego akurat teraz? – odparła Corrie. – To trochę dziwne, bo nie wygląda, żeby byli ścigani.

Nikt nie umiał odpowiedzieć na to pytanie, więc wrócili po swoich śladach. Zresztą niedługo okazało się, że drugi oddział znalazł się w dokładnie tym samym położeniu.

– Wracamy do Seireitei – postanowiła Corrie.

– Jest już późno. Nie lepiej zanocować w Rukongai?

– Nie. Nie będziemy ryzykować, poza tym coś tu nie gra i lepiej od razu poinformować o tym kapitana. Wracamy.

W Seireitei zjawili się w środku nocy. Corrie posłała patrol na spoczynek, a sama weszła do biura. Ku jej zaskoczeniu Hisagi wypełniał właśnie raporty.

– Pracujesz o tej porze? – zapytała.

– Już wróciliście?

– Wolałam nie nocować w pobliżu potencjalnego zagrożenia, choć nie przyjęło się to z entuzjazmem. – Uśmiechnęła się krzywo. – Znaleźliśmy jedynie ślady stóp. Prawdopodobnie sandały, ale wątpię, żeby należały do shinigami. Pojawiają się niespodziewanie i tak samo znikają.

– Rozumiem. Idź odpocząć. Jutro zdasz szczegółowy raport, a potem wyślemy ludzi do obserwacji tego miejsca. Nie zaszkodzi się przygotować i mieć oko na okolicę.

– Rubieże Rukongai podlegają Jednostkom Terenowym, prawda? – zapytała. – Nie będziemy wchodzić sobie w drogę?

– Cokolwiek to jest, Jednostki tego nie zauważyły, a to grozi bezpośrednio Seireitei, więc to nasza robota, Corrie.

– Mam nadzieję, że to fałszywy alarm – odparła.

– Ja też. Idź odpocząć.

– Ty też nie siedź zbyt długo.

Shuuhei nie miał zbyt dobrych przeczuć już rano, gdy wysyłał przyjaciółkę z patrolem. Teraz tylko upewnił się, że dzieje się coś złego. Nie podobało mu się, że akurat w momencie, gdy oboje przejmują nowe obowiązki, ale wątpił, żeby narzekanie coś zmieniło. Musieli się z tym zmierzyć i koniec. Gorzej, że przeczuwał jeszcze konflikt w Oddziale. Wiedział, że wiele osób będzie niezadowolonych z jego decyzji, ale ufał, że Corrie przekona ich do siebie. Nie stanie się to może od razu, ale krok po kroku zrozumieją, że wybrał dla nich najlepszą vice-kapitan z możliwych.

Rano przekazał wieści Kapitanowi-Dowódcy, choć nie mógł pochwalić się zbyt spektakularnymi wynikami. Posłał też jeden z pododdziałów do obserwacji tego miejsca przez całą dobę, nie chcąc niczego przeoczyć. Jednak życzył sobie spokoju jeszcze przez jakiś czas.

Gdy wrócił do Oddziału, dostrzegł kilku shinigamich naprzeciw Corrie. Czuł ich wzburzenie, zaś Shiroyama stała w pełni spokojna.

– Co się dzieje? – zapytał.

– Nie życzymy sobie tej kobiety z Czwórki w naszym Oddziale – odparł jeden z młodszych oficerów, Akihito Matsuhi. – Kapitanie, to miejsce należy się Kyoyi-sanowi. Nie pańskiej przyjaciółce.

– Tłumaczyłem wam już, że to akurat ma najmniejsze znaczenie – odparł spokojnie.

Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale przerwała mu Corrie:

– Mylisz się w jednym, Matsuhi-san. Nie należę już do Czwartego Oddziału, ale odpowiadam za Dziewiątkę jako jej vice-kapitan.

– I myślisz, że to zaakceptujemy? Poza tym skąd znasz moje nazwisko? Nie przedstawiałem ci się.

– Przejrzałam akta personalne członków Oddziału – wyjaśniła. – Z pewnością nie pamiętam jeszcze wszystkich, ale mam nadzieję zmienić to za jakiś czas. Co byłby ze mnie za vice-kapitan, gdybym nie znała członków mojego Oddziału?

– Ty nie bądź taka mądra.

– Dość – zagrzmiał Hisagi. – Dajcie jej chociaż szansę, a teraz wracajcie do obowiązków. Corrie, za mną.

Zaprowadził ją do biura, milcząc. Naprawdę miał nadzieję, że ten awans nie będzie aż tak problematyczny. W pierwszej chwili rzeczywiście myślał o Trzecim Oficerze, który wspierał go po śmierci kapitana Shiibashiego, ale w tym czasie dostrzegł, że to dla niego za dużo. Tak naprawdę nie chciał nikogo obcego, z kim musiałby nauczyć się współpracować. W tej chwili byłoby to najgorsze rozwiązanie, więc przystał na propozycję Kiry. W końcu przez siedem lat tkwienia w Czwartym Oddziale Corrie nabrała doświadczenia i stażu, a nie mogli udawać, że nie jest jedną z najzdolniejszych absolwentek Akademii Shino od wielu lat. Zresztą przeciwko tej nominacji byli tylko Kurochi i Kurotsuchi, reszta uznała, że jest dobrym kandydatem na to stanowisko.

– Naprawdę zaczęłaś uczyć się ich imion? – zapytał, opierając się o kapitańskie biurko ze skrzyżowanymi rękoma.

– Nie chcę być ignorantką. Wiem, że suche fakty z dokumentów nie pokazują w pełni rzeczywistości, ale od czegoś trzeba zacząć. Dałam sobie czas do oficjalnej nominacji. Może nie wszyscy mnie polubią, ale choć trochę poznają. Chcę, żeby mi ufali.

– To dość zaskakujące, skoro byłaś nieprzekonana do przyjęcia awansu.

– Ale go przyjęłam i jednocześnie przeniosłam się tutaj. Tego nie da się ukryć. Wiesz, po tym jak przenieśli mnie do Czwartego, bardzo długo walczyłam, żeby pozostać członkiem Szóstego Oddziału. To było głupie – przyznała. – Walczyłam o coś, co nie istniało. Kapitan Kuchiki nie był już moim dowódcą, a ja miałam już inne obowiązki, których nie chciałam zaakceptować. A przecież Czwarty dba o zdrowie i życie pozostałych Oddziałów. Za moje głupie zachowanie mógł zapłacić ktoś inny. Nie chcę znowu popełnić tego błędu. Może nie będzie łatwo, może nie uda mi się od razu, ale chcę być vice-kapitanem Dziewiątego Oddziału. Ich vice-kapitanem.

Hisagi westchnął. Cóż, chyba akurat tego się nie spodziewał. Corrie doskonale zdawała sobie sprawę ze swojej sytuacji i zamierzała to zmienić w dość dojrzały sposób. Chyba do tej pory nie dostrzegł, jak bardzo się zmieniła przez ostatnie lata.

– A sądziłem, że masz być moim vice-kapitanem – mruknął.

– I jestem. Ufasz mi przecież. Teraz czas, żebym została również vice-kapitanem twojego Oddziału. Nie stanie się to od razu, ale muszę próbować. Inaczej nic się nie zmieni.

– Mam nadzieję, że obejdzie się bez większych konfliktów. Zwłaszcza teraz.

– Mamy jakieś nowe informacje?

– Nie. To mnie martwi. Do kogo należała ta energia? Co tam robili? Czy są dla nas zagrożeniem? Tyle pytań i zero odpowiedzi.

– Cierpliwości. Obserwujemy ten teren. Zorganizuję też jednostkę szybkiego reagowania, gdyby trzeba było pójść naszym ludziom z pomocą. Choć mam nadzieję, że nie będziemy musieli sięgać po tak radykalne środki.

– Ja też. Skocz potem do Dwunastego Oddziału, może coś już znaleźli, a na razie weźmy się za bieżącą robotę.