Rozdział 8.

Wstęp za nami, czas ruszyć z akcją.

Dziewiąty Oddział obudził alarm. Noc jeszcze trwała, gdy shinigami nieprzytomnie pytali, o co chodzi, a vice-kapitan na czele grupy szybkiego reagowania ruszała do Rukongai wesprzeć drużynę, która obserwowała teren niezidentyfikowanej dotąd obecności.

Wybrała najszybszych ludzi, a i tak potrzebowali czasu, by dotrzeć na miejsce. Miała złe przeczucia i tylko cień nadziei, że wszyscy będą cali, gdy dotrą na miejsce. Muszą, nie wybaczyłaby sobie, gdyby komuś się coś stało, choć wiedziała, że nie ma na to najmniejszego wpływu.

Świtało, gdy dotarli na miejsce. W obozie wszyscy byli na nogach, lecz nie dostrzegła śladów walki. Przyjęła to z ulgą, bo nie chciała nikogo narażać, choć nieraz bez tego nie mogło się obyć. Zignorowała zmęczenie zbyt krótką nocą i gonitwą aż tutaj w dość zabójczym tempie. Potem będzie czas na odpoczynek.

– Raport – rozkazała.

– Około północy instrumenty pozostawione przez Dwunasty Oddział zaczęły reagować. Niedługo później warta wdała się w walkę z przeciwnikiem, ten jednak szybko odpuścił, kiedy nadeszło wsparcie. Wysłana grupa pościgowa bardzo szybko straciła trop, najwyraźniej znają ten teren lepiej niż my.

– Ranni?

– Jedna rana cięta, ale niegroźna dla życia i zdrowia.

Corrie pozwoliła sobie na krótki przypływ ulgi, po czym wróciła do analizowana sytuacji. Nie do końca rozumiała działanie przeciwnika, najwyraźniej jednak walka nie była dla nich priorytetem. Czego szukali? Po co tu przybyli? Kim byli? Nic nie potrafiło odpowiedzieć na te pytania, co ją irytowało. Nie lubiła takich sytuacji, bo też nie wiedziała, czego się spodziewać. Do tego miała nieodparte wrażenie, że to wszystko dzieje się akurat teraz nie bez powodu, a to budziło najgorsze przeczucia. Kim był wróg, z którym przyjdzie im się zmierzyć? Im dłużej o tym myślała, tym mniej chciała znać odpowiedź.

Wraz ze stacjonującymi w obozie shinigami sprawdziła jeszcze raz dokładnie okolicę, ale nie znaleźli żadnych wskazówek. Odczyty z maszynerii Dwunastki i tak musiały najpierw zostać poddane analizie, okolica zaś opustoszała. Gdziekolwiek przeciwnik uciekł, był już poza ich zasięgiem.

Gdy wróciła do Seireitei, było już późno, marzyła tylko o łóżku, choć nie pogardziłaby też porządną kolacją i długą kąpielą. Najpierw jednak obowiązki do wykonania, bo może i posłała ludzi z raportami i próbkami, ale sama musiała przedstawić oficjalny raport kapitanowi. Od tego wiele zależało.

Nie zastała Hisagiego w biurze, co było dziwne, skoro był żywo zainteresowany całą sprawą i za każdym razem czekał, aż osobiście zrelacjonuje mu przebieg zdarzeń. Czyżby poprzednie raporty wystarczyły?

Opadła na sofę, chcąc na moment odetchnąć, nim zacznie szukać przyjaciela trochę zła na niego, że się gdzieś pałęta, kiedy ona tu niemal zasypia na stojąco. Naprawdę mógłby nie być tak problematyczny.

Hisagi wszedł do biura kilka minut później. Wartownicy przekazali mu wieść o powrocie Corrie, więc chciał jak najszybciej usłyszeć, co ma do powiedzenia w całej tej sprawie i posłać ją na spoczynek. Była na nogach niemal dobę przez to całe śledztwo, a ledwo wczoraj użerali się ze strażą dworu Oaki. I to niby on się przepracowuje? Wolne żarty.

Zatrzymał się gwałtownie, gdy dostrzegł, że Corrie śpi, półleżąc na sofie. Wyglądała na naprawdę zmęczoną i nie miał serca jej budzić, ale na rano zaplanowano zebranie kapitanów i musiał do tego czasu przekazać kompletny raport.

– Corrie. – Potrząsnął lekko jej ramieniem. – Pobudka, Corrie.

Spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem. Shuuhei poczuł odrobinę wyrzutów sumienia, ale zaraz przywołał się do porządku. Soul Society coś groziło i na tym powinien się skupić jako kapitan – przepyta ją i pośle do łóżka, żeby odpoczęła.

– Co ustaliliście? – zapytał, gdy przyjaciółka zaczęła trochę bardziej kontaktować.

– Właściwie to jedno wielkie nic. Nie ma śladów obecności, zaatakowana warta nie potrafi określić, jak wyglądali napastnicy i jakimi zdolnościami dysponowali. Okolica opustoszała i wróciła do porządku przed dywersją.

– Dywersją?

– Mam wrażenie, że o to chodziło. Żeby nas sprowokować i zobaczyć, jak zareagujemy. Mogę się mylić, ale to mała grupa, więc nie zamierzali dać się wciągnąć w regularną walkę. Samo starcie z wartą trwało najwyżej kilka minut, tak, abyśmy zostali zaalarmowani. Nie mam jednak pomysłu, dlaczego to zrobili.

– Prowokacja – uznał. – Kimkolwiek są, chcą, żebyśmy zaczęli działać. Mam coraz gorsze przeczucia.

– Ja też, ale póki co nie mamy nic poza tym. Martwi mnie to.

– Idź się wyspać. Zasłużyłaś. Ja zajmę się resztą.

Corrie tylko mruknęła pod nosem i zaraz zamknęła oczy. Shuuhei już otwierał usta, żeby kazać jej wracać do mieszkania, ale tylko westchnął i ostrożnie wziął przyjaciółkę na ręce, po czym zaniósł do odpowiedniego łóżka. Dopiero potem ruszył do kolejnych obowiązków, odrobinę zazdrosny, bo on sam raczej długo nie pośpi.

Zebranie kapitanów zaplanowano na dość wczesną godzinę poranną. Mimo to chyba tylko Hisagi wyglądał na niewyspanego, co go trochę wkurzało. Do tego to jego Oddział musiał się wszystkim zająć. Dobrze, że nie kazali im zabierać zastępców, zresztą i tak pewnie zostawiłby Corrien w domu, żeby się wyspała. Czuł, że to nie koniec i Shiroyama będzie miała jeszcze sporo roboty, a w niepełni sił może się to dla niej kiepsko skończyć. Nie zamierzał jej tak głupio narażać.

Gdy tylko dostał prawo głosu, przedstawił reszcie raport działania Dziewiątki, z którego wynikało jedno wielkie nic.

– Kapitanie Kurotsuchi, co wykazała analiza zebranych próbek? – zapytał Yamamoto, nie dając nikomu możliwości komentarza.

– To, co Dziewiąty Oddział nazwał próbkami, nawet nie nadaje się do analizy – marudził Mayuri. – Shiroyama tylko udowodniła swoją tępotę, skoro ani nikogo nie schwytała, ani nie umiała przynieść odpowiedniego materiału.

Shuuhei zazgrzytał zębami ze złości. Jakby nie było, dowódca Dwunastki wszystkich nazywał idiotami, ale nie zamierzał przyjmować tego z pokorą.

– Nie będę tego słuchał – warknął. – Zawsze może pan posłać własnych ludzi w teren, kapitanie Kurotsuchi. Moja vice-kapitan wywiązała się z powierzonych jej zadań.

– I nic nie przyniosła – odparł Mayuri. – To tylko świadczy o jej niekompetencji. Zresztą nie jesteś lepszy, Hisagi.

Nim Shuuhei odpyskował, Kyoraku uniósł pojednawczo dłonie.

– No już, spokojnie. Nie ma potrzeby się kłócić. Hisagi-kun ma trochę racji. Skoro wymaga to odpowiedniej wiedzy, najlepiej posłać tam shinigami z Dwunastki. Do tego wygląda na to, że nasi wrogowie są dość kłopotliwi, więc dobrze by było wysłać z nimi kogoś silniejszego. Choć Corrie-chan z pewnością dałaby sobie z tym radę, teraz ważniejsze jest, żeby Dziewiąty Oddział w pełni oswoił się z młodymi dowódcami. Może Abarai-kun by poszedł, kapitanie Kuchiki?

Byakuya spojrzał chłodno na Kyoraku, który uśmiechał się leniwie swoim zwyczajem, wyprowadzając dyskusję z niepotrzebnych emocji i dogryzań.

– Renji został wczoraj zawieszony w swoich obowiązkach – poinformował Kuchiki.

– Zawieszony? – zapytał Hisagi. – Z jakiego powodu?

– To nie jest interes Dziewiątego Oddziału.

Część pozostałych kapitanów również wyglądało na zaskoczonych tą decyzją. Shuuhei był poprzedniego dnia tak zaabsorbowany sprawami własnych ludzi, że nie miał pojęcia, że coś się wydarzyło. Później o to dokładnie zapyta.

Yamamoto miał chyba dość całej dyskusji i przepychanek, bo stuknął laską o podłogę, by uciszyć pozostałych.

– Zarządzam ekspedycję na tereny poza Rukongai – odezwał się władczo. – Kapitanie Kurotsuchi, proszę wybrać dwóch ludzi ze swojego Oddziału, którzy zajmą się pobraniem próbek i analizy na miejscu. Ich ochroną zajmie się vice-kapitan Shiroyama. Rozejść się.

Hisagi był wściekły, ale nawet nie miał, jak zaprotestować. Zresztą, co miał powiedzieć? Że Corrie jest na to za słaba? Obdarłaby go ze skóry za taki numer. Musiał ją po prostu wysłać na tę misję i mieć nadzieję, że wszystko pójdzie sprawnie pomimo złych przeczuć, które go nie opuszczały. Nie podobało mu się to w ogóle, nie sądził, że bycie kapitanem już na początku stanie się tak upierdliwe.

Dwunastka potrzebowała dnia, żeby wszystko przygotować, więc wymarsz zarządzono następnego ranka. Shuuhei miał nadzieję, że do tego czasu nic się nie wydarzy, by musieli zmieniać plany. I tak cała ta misja i sytuacja psuły im szyki.

Corrie czekała w biurze. Musiała wyczuć go wcześniej, bo właśnie zalewała herbatę. Nadal wyglądała na zmęczoną.

– Nie powinnaś spać? – zapytał, opadając ciężko na fotel.

– Obowiązki się same nie zrobią – odparła. – Zresztą mówisz to, wyglądając gorzej ode mnie. Spałeś w ogóle?

– Może ze trzy godziny – przyznał.

– Więc idź do domu i się połóż na kilka godzin. Poradzę sobie, jestem twoim vice-kapitanem.

Shuuhei naprawdę chciał skorzystać z jej rady, ale Seireitei potrzebowało ich obojga.

– Wysyłam cię na misję – powiedział bez żadnych wstępów. – Kapitan-Dowódca rozkazał Dwunastce przebadać teren tej dziwnej aktywności. Pójdziesz z nimi. To odgórny rozkaz.

– Po co mnie tam?

– Grupa będzie trzyosobowa, włączając w to ciebie. Na szczęście wątpliwe, żeby kapitan Kurotsuchi ruszył zbadać to osobiście, więc nie będziesz musiała się z nim użerać.

– Marne pocieszenie. Zwłaszcza że bardziej przydam się tutaj.

– Nic z tym nie zrobię. Kapitan Kyoraku próbował zarekomendować na twoje miejsce Abaraia, ale ten jest zawieszony.

– Dlaczego?

– Pojęcia nie mam. Najwyraźniej wczoraj w Szóstce doszło do jakiś wydarzeń, ale nic do mnie nie dotarło. Zresztą byłem zbyt zajęty, żeby zajmować się innymi Oddziałami.

– Rozumiem.

– Przygotuj się do tej misji – powiedział poważnie. – Z czymkolwiek mamy do czynienia, nie zamierzam szukać nowego zastępcy.

– Spokojna głowa, nie dam się zabić. Zresztą mam nadzieję, że pójdzie szybko.

Hisagi próbował przekonać ją, żeby odpoczęła przed misją, lecz Corrie wolała pomóc mu z obowiązkami. Do tego poinstruowała Kyoyę, co i jak, choć miała nadzieję, że misja nie potrwa dłużej niż kilka dni.

Dopiero rano dotarła do Trzeciego Oddziału, żeby pożegnać się z Kirą. Nie widzieli się od kilku dni pochłonięci obowiązkami, nie chciała jednak wychodzić w teren bez żadnego słowa, choć jednocześnie narażała się na spotkanie z Kurochim.

Kirę znalazła w biurze. Uśmiechnął się do niej, gdy tylko ją zobaczył.

– Kapitanie Kurochi. – Skinęła mu oszczędnie głową, chcąc zachować pozory. Kirę pocałowała lekko w policzek. – Mogę ci zająć chwilę?

Wyszli na korytarz, chcąc uniknąć zgryźliwości dowódcy Trójki. Kira przyjrzał się ukochanej, przytulił ją. Najchętniej nie puszczałby jej na tę misję, nie miał dobrych przeczuć, ale nie mógł nic z tym zrobić.

– Uważaj na siebie, Corrie – szepnął.

– Wrócę szybko. Obiecuję. Nawet nie zauważysz, że mnie nie ma.

Wątpił, żeby tak było. Za każdym razem, gdy opuszczała Seireitei, czuł to dość wyraźnie i nie mógł się na niczym skupić. Nie chciał, żeby szła gdzieś, gdzie nie będzie mógł jej wyczuć, potrzebował, aby była w pobliżu. Sam nie był pewny, kiedy tak bardzo uzależnił się od niej, ale nie wyobrażał już sobie życia bez niej.

Była jedna rzecz, którą chciał powiedzieć Corrie. To nie najlepsza pora, wiedział, ale nie zważał na to. Powinna o tym wiedzieć, tylko to się liczyło.

– Corrie, ja... – Zawahał się. – Jest coś, o co chcę cię zapytać.

Spojrzała na niego uważnie. Zabrzmiał dość poważnie i trochę ją to zaniepokoiło, a może po prostu pozwoliła, aby złe przeczucia wobec misji pogłębiły niepokój odczuwany od kilku dni.

W tym momencie drzwi biura Trójki otworzyły się i stanął w nich Kurochi z teczką w ręce.

– Kira, te dokumenty powinny znaleźć się już w biurze Dwórki – powiedział ostrym tonem.

– Zaraz się tym zajmę, kapitanie.

Izuru odebrał od przełożonego teczkę świadomy, że ten zrobił to specjalnie. Kłótnia jednak niczego by nie zmieniła.

– Przepraszam, Corrie – zwrócił się do ukochanej.

– W porządku. Ja też muszę już iść.

– Porozmawiamy, jak wrócisz. To w sumie nic pilnego.

Corrie nie uwierzyła mu, ale nie roztrząsała sprawy. Myślami była już na rubieżach Rukongai ze swoją misją. Za kilka dni najwyżej, gdy będzie po wszystkim, spędzą trochę czasu razem i wtedy dowie się, o co Kira chciał zapytać.

Pocałowała go, nie przejmując się zupełnie obserwującym ich Kurochim. Miała nadzieję, że tęsknota nie potrwa długo, brakowało jej dni wypełnionych nudą i obecnością ukochanego mężczyzny.

Niedługo później wraz z dwoma naukowcami z Dwunastki kierowała się do obozu Dziewiątki, skąd mieli ruszyć dalej na tereny, którymi zwykle się nie zajmowali. Tam rządziły Jednostki Terenowe, zwykli shinigami często nawet o nich nie wiedzieli, a i tak informacje te były dość skąpe. Mimo to obecnie dwoje kapitanów pochodziło właśnie z Jednostek Terenowych, choć nikt nigdy ich nie wypytywał o tamte czasy. Z niejasnego dla Corrie powodu Gotei nie zdecydowało się współpracować z Jednostkami w tej sprawie.

W obozie panował spokój. Zwiad niczego nie zauważył, więc cokolwiek miało na celu wczorajsze wydarzenie, przeciwnik odpuścił. To dość podejrzane i tylko potwierdziło złe przeczucia Corrie. Nie miała jednak wyjścia, bo misję należało wykonać.

Członkowie Dwunastki już w obozie zabrali się do pracy, choć od samego początku podkreślali, że na pozostawionej tu aparaturze nie pozostało dużo śladów. I tak musieli ruszyć dalej, choć zrobili to dopiero o świcie, żeby nie błąkać się po ciemku.

Pustynny krajobraz wychodził Corrie już wszystkimi otworami ciała. Na szczęście nic się nie działo, ale zaszli tak daleko, że będzie musiała radzić sobie sama w razie problemów, a złe przeczucia jej nie opuszczały. W przeciwieństwie do niej shinigami z Dwunastki zupełnie nie zwracali uwagi na możliwe zagrożenie, a jedynie szukali śladów tej nietypowej obecności. Dla nich ta pustynia była placem zabaw.

Przystanęła w cieniu zeschniętego drzewa, które jeszcze jakimś cudem stało prosto. Dookoła nie czuła czyjejkolwiek obecności i powoli zaczynała wątpić w celowość tej misji. Najwyraźniej czas było pomyśleć o powrocie i zdaniu raportu. Tęskniła do białych murów Seireitei i swoich najbliższych.

– Zmęczona? – Usłyszała.

Już miała odpowiedzieć, gdy zorientowała się, że to obcy głos, a niedaleko rozległ się krzyk bólu. Poczuła też energię, której nie znała.

Instynktownie odskoczyła przed ciosem i sięgnęła po katanę. Drugi atak przeszedł tuż przed jej nosem – przeciwników było trzech. Przez myśl przeszło Corrie, że dorwali też naukowców, ale nie miała czasu się o nich martwić.

– Zawiej, Yukikaze. Hado no 31. Shakkaho!

Za czerwoną kulą posłała zimny podmuch wiatru, który oddzielił ją od dwóch przeciwników. Cios trzeciego przyjęła na ostrze i zaraz przeszła do kontry. Był silny i szybki, nawet szybszy niż ona. Ledwo za nim nadążała, a jednocześnie musiała uważać na resztę, która właśnie włączyła się do walki.

– Tysiąc srebrnych ostrzy!

Zniknęła w shunpo, nie czekając na efekt. Dopiero gdy poczuła ból rozchodzący się od biodra i wylądowała na skale, dostrzegła, że był jeszcze jeden. Coś wybuchło tuż obok niej. Ogłuszona próbowała się odsunąć, ale mocny nacisk na rękę trzymającą zanpakutou sprawił, że krzyknęła, a palce puściły rękojeść.

– Bolało? – Usłyszała. – Zaboli mocniej, shinigami.

Kolejne uderzenie pozbawiło ją tchu, nie mogła skupić wzroku na przeciwniku. Do tego to upiorne uczucie ciągnięcia w dół, w niebyt. Desperacko próbowała zachować przytomność, lecz każde kolejne słowo Yukikaze nadchodziło z coraz większego oddalenia, aż przestała ją w ogóle słyszeć.