Rozdział 23.

Słodko-gorzki ten rozdział i możliwe, że da Wam wiele odpowiedzi co do kolejnych możliwości.

 

Alarm obudził wszystkich, zmuszając kapitanów do pojawienia się w Pierwszym Oddziale. Pozostawieni w kwaterach vice-kapitanowie ogarniali podwładnych, którzy z niepokojem pytali o powód alarmu. Brzmiał dość złowrogo, a nikt z nich nie pragnął wojny.

Corrie próbowała skupić się na papierach, gdy już rozdzieliła obowiązki pomiędzy poszczególne grupy. Przedłużająca się nieobecność Hisagiego budziła skrywane obawy, starała się jednak nie panikować. Również ze względu na podwładnych, za których była odpowiedzialna. Już nigdy nie popełni błędu pozostawienia Oddziału bez opieki.

Odłożyła pędzelek, słysząc pukanie we framugę otwartych drzwi. Na progu stał Shohei z dość niewyraźną miną.

– Już coś wiadomo? – zapytał.

– Nie i nie będziemy wiedzieć, dopóki kapitan nie wróci – odparła sucho. – Aż tak cię to niepokoi?

– Ostatnio dzieje się wiele dziwnych rzeczy – mruknął Kimura. – Śmierć kapitana Shiibashiego, potem twoje porwanie, teraz to. Nikt oficjalnie o tym nie mówi, ale musi za tym stać ktoś potężny.

Corrie podniosła się powoli, podeszła do regału i wyciągnęła z niego teczkę.

– Myślę, że ponosi cię wyobraźnia, Shohei – odpowiedziała spokojnie, choć nerwy już trzymała na postronkach. – Naprawdę wietrzysz jakiś spisek? To niedorzeczne.

– Możliwe – zgodził się. – Jednak to wszystko jest bardzo podejrzane. Nie mów, że tego nie zauważyłaś.

– Co jest takie podejrzane? – zapytał Hisagi, przystając za podwładnym.

Shohei drgnął nerwowo, bo nie wyczuł wcześniej obecności dowódcy.

– Kapitanie, proszę się tak nie zakradać. Chce pan, żebym zawału dostał? – zapytał z gniewem Kimura.

– Najwyraźniej nie byłeś dość czujny – odparł Shuuhei, wchodząc do biura. – To co jest takie podejrzane?

– Nic takiego – odparła Corrie. – Shohei próbował ze mnie wyciągnąć, skąd ten alarm zamiast skupić się na swoich obowiązkach.

Rzuciła Kimurze ostrzegające spojrzenie. Ten chciał chyba coś jeszcze powiedzieć, ale zrezygnował, czując jej reiatsu.

– Pójdę już – powiedział tylko. – Przepraszam za najście.

Hisagi chyba niczego nie zauważył, opadł ciężko na fotel i przetarł twarz dłońmi. Corrie zasunęła drzwi za Shoheiem, podeszła bliżej.

– Jest bardzo źle? – zapytała.

– Nie mamy pewności – odparł. – Wiemy jedynie, że grupa Momo została zaatakowana przez zbrojny oddział.

– Zbrojny oddział? – powtórzyła lekko przerażona. – Przecież mieli zająć się Pustymi.

– Nie ma wielu szczegółów. Jedyny członek grupy, któremu udało się dotrzeć do Seireitei, powtarzał tylko, że to nie Puści, ale równie dobrze mógł majaczyć. Jego stan jest ciężki i nie wiadomo, czy przeżyje.

– A Momo?

– Dwunastka straciła jej ślad. Dlatego uruchomili alarm. Szóstka ma pomóc Piątce przy śledztwie, ale nie miałbym zbyt wielkich nadziei. Jeśli to naprawdę nie byli Puści, może się zrobić nieciekawie, bo nic nie wiemy o wrogu.

Corrie zbladła. Złe przeczucia jej nie zwiodły, a teraz jeszcze martwiła się o przyjaciółkę. Przecież jeszcze wczoraj umawiały się na drinka, gdy Momo wróci.

– Jakie rozkazy dla Dziewiątki? – zapytała poważnie.

– Na razie mamy być w pogotowiu, ale jeśli sytuacja się pogorszy, razem z Jedenastką mamy wspomóc działania w Rukongai – odparł. Przyjrzał się przyjaciółce z niepokojem. – Wszystko w porządku, Corrie?

– Ze mną tak. Pójdę przekazać rozkazy i sprawdzić, czy nikt się nie obija.

Nie zdążył odpowiedzieć, bo zniknęła za drzwiami. Nienawidził tej myśli, ale obawiał się, że Corrie coś wiedziała o zbliżającym się niebezpieczeństwie. Dlaczego nie chciała nic powiedzieć? Czego tak bardzo się bała? I czemu tak ostro potraktowała Shoheia, byle się tylko go pozbyć z biura, gdy Shuuhei wrócił?

 

***

 

Shinobu wyszarpnął ostrze miecza z ciała żołnierza przed nim. Ciało opadło bezwładnie na ziemię, kałuża krwi zrobiła się większa i dosięgła leżącą nieopodal spętaną, nieprzytomną shinigami. Dwóch pozostałych podwładnych skuliło się, gdy padło na nich spojrzenie rozwścieczonego dowódcy. Ten jednak schował miecz.

– Uprzątnijcie to ścierwo – warknął.

Obszedł jeńca powolnym krokiem, przyglądając się rozsypanym dookoła czarnym włosom i drobnemu ciału.

– Możesz się podnieść, shinigami – odezwał się, gdy zostali sami w pomieszczeniu. – Wygodniej będzie nam rozmawiać, gdy usiądziesz.

Drgnięcie ramienia schwytanej potwierdziło jego podejrzenia. Kobieta z trudem podniosła się do siadu, odwróciła do niego głowę, spoglądając na przeciwnika dużymi brązowymi oczami.

Shinobu westchnął ciężko. Nie musiał się jej zbyt długo przyglądać, by wiedzieć, że ci idioci przyprowadzili mu nie tę shinigami, co trzeba.

– Imię? – zapytał.

Nie odezwała się, ani drgnęła, jedynie na niego spoglądając. Shinobu nie zamierzał tracić czasu. Skrócił maksymalnie dystans pomiędzy sobą a kobietą, złapał ją za przód szaty.

– Nie zamierzam się z tobą bawić, shinigami – syknął. – Możesz odpowiedzieć na moje pytania bezboleśnie, ale mogę też sprawić ci mnóstwo bólu. Twój wybór. Imię?

– Momo Hitsugaya.

Shinobu prychnął ze złością, odsuwając się od niej. Kobieta tylko potwierdziła, że schwytali nie tę osobę, co powinni. Ci idioci spartolili sprawę, przez co teraz wszystko będzie utrudnione.

Momo czujnie obserwowała mężczyznę, który w sumie niczym się nie wyróżniał. Nadal była nieco oszołomiona, ale docierało do niej coraz więcej bodźców. Jedną rękę miała na pewno złamaną i spuchniętą, a więzy tylko potęgowały ból. Nie miała pewności, jak długo była nieprzytomna i gdzie się znajduje. Do tego wróg pozbawił ją zarówno miecza, jak i dostępu do własnego reiatsu. Była bezbronna.

Nie spodziewała się ciosu, który posłał ją na ziemię. Wrzasnęła z bólu, uderzając o podłoże złamaną ręką. Shinobu złapał ją za włosy, ciągnąc do pionu.

– Pytałem o coś, shinigami – warknął jej prosto w twarz.

Momo dopiero teraz zorientowała się, że słyszała jego głos, ale sens wypowiedzi w ogóle do niej nie dotarł. Shinobu rzucił nią o najbliższą ścianę.

– Gdzie ona jest? – warknął.

Gdy Momo usłyszała nazwisko przyjaciółki, poczuła przerażenie. Wiedziała, że musi szybko wybrać, komu chce być wierna, ale zaraz dotarło do niej, że czegokolwiek by nie powiedziała, i tak zginie. Nie zobaczy już najbliższych. Pozostało jej wytrwać w postanowieniu ochrony Seireitei i przyjaciółki, która z pewnością jeszcze nie wiedziała o zbliżającym się zagrożeniu.

 

***

 

W powietrzu czuć było napięcie sytuacją. Rozeszła się już wieść, że w Rukongai ponownie pojawiła się zbrojna grupa stanowiąca zagrożenie. Wszyscy też wiedzieli o zaginięciu vice-kapitan Piątki. Nikt nie miał pewnych informacji, więc plotki mówiły naprawdę niestworzone rzeczy.

Corrie wpadła do biura, jakby ją coś goniło. Chyba tylko to sprawiło, że Hisagi podniósł głowę znad dokumentów.

– Wszystko w porządku? – zapytał, spoglądając na nią uważnie.

– Tak, po prostu zostawiłam dokumenty, które miałam zanieść do Dwójki – wyjaśniła, przeszukując stos teczek na biurku. – Gdzieś tu była.

Hisagi uniósł brew. Rozkojarzona Corrie to dość niecodzienny widok. W pracy zawsze wykazywała się sumiennością i opanowaniem.

– Jeśli chodzi o dokumenty w sprawie przeniesienia Michiyuki, zostawiłaś teczkę na moim biurku. Z pół godziny temu wysłałem z nią Kyoyę do Dwójki, zabrał też raport, który wczoraj miałaś podrzucić do Trójki.

Corrie na moment zamarła na wspomnienie Oddziału ukochanego. To potwierdziło obawy Hisagiego co do źródła problemu.

– Corrie, co się dzieje? – zapytał.

– Nic, po prostu martwię się o Momo.

– Ty i Kira zachowujecie się dziwnie – powiedział z naciskiem na każde słowo.

– Wydaje ci się, kapitanie. Skoro sprawa Michiyuki jest załatwiona, idę do redakcji.

– Stój.

Ton głosu Shuuheia zmusił Corrie do usłuchania. Odwróciła się nieco spłoszona, nie mając ochoty o tym w ogóle rozmawiać.

– Nie okłamuj mnie, Corrie. Wiesz, że tego nie lubię. O co wam tym razem poszło?

– O nic – szepnęła. – Nie pokłóciliśmy się.

– Nie?

Świdrował ją uważnym spojrzeniem, przez co poczuła się nieswojo. Jej policzki zaróżowiły się lekko.

– Co się stało? – zapytał ponownie.

Nie bawiło go nakładanie na nią presji, ale wiedział, że jeśli teraz odpuści, Corrie ucieknie i przyjaciele będą trwać w tym dziwnym zawieszeniu nie wiadomo jak długo. Ta upartość kiedyś ich zgubi.

– No bo... – zacięła się, rumieniąc się jeszcze mocniej. – Izuru zapytał... Znaczy... – zaczęła się plątać, ale tym razem Hisagi jej nie pospieszał. – Oświadczył się – wyszeptała cała czerwona.

Chciał się uśmiechnąć, ale skoro zachowywali się w ten sposób, nie było czego gratulować.

– Nie zgodziłaś się? – zapytał poważnie.

– Nie, to nie to – zaprzeczyła szybko, gestykulując gwałtownie. – Po prostu powiedział to tak niespodziewanie, że mnie zatkało... I jakoś tak nie potrafiłam... A on nie zareagował i... Poszliśmy spać, a rano, jak się obudziłam, już go nie było i...

Hisagi patrzył na nią tak czerwoną jak nigdy i nie miał pewności, jak powinien zareagować. Teraz rozumiał, jak do tego wszystkiego doszło. Tej dwójce z łatwością przychodziło dopowiedzenie sobie myśli tego drugiego pełne potępienia.

Uderzył czołem o blat biurka, tłumiąc zarówno wybuch śmiechu, jak i gniew na nierozsądne zachowanie przyjaciółki, która najnormalniej w świecie wykorzystała daną jej przez Kirę drogę ucieczki.

– Nie wytrzymam z wami – westchnął, spoglądając na Corrie z poziomu biurka. – Czemu wy zawsze utrudniacie sobie życie?

Shiroyama nie odpowiedziała kompletnie zmieszana wyznaniem, które na niej wymusił. Wiedziała, że miał rację, ale tak bardzo bała się, że Kira zmienił zdanie przez jej zawahanie i głupio jej było do niego iść.

– Na co ty jeszcze czekasz, dziewczyno? – zapytał Hisagi, spoglądając na nią z irytacją. – Przecież to oczywiste.

Corrie otworzyła usta, żeby zaraz je zamknąć, po czym pomknęła w sobie znanym kierunku. Hisagi jeszcze raz, choć ze zdecydowanie mniejszą siłą, przyłożył czoło do blatu.

– Na Króla Dusz, kiedy oni się wreszcie nauczą?

Corrie z pomocą shunpo pokonała dystans pomiędzy Dziewiątką a Trójką w ciągu kilku chwil. Teraz nie wiedziała, skąd brał się tamten strach tak bardzo paraliżujący ją w najważniejszym momencie. Przecież nie miała żadnych wątpliwości co do tego, z kim chce spędzić resztę życia. Powinna mu to powiedzieć od razu zamiast unikać, jakby zrobił coś złego.

Do biura Trzeciego Oddziału wpadła bez pukania, ignorując zupełnie Kurochiego, który obrzucił ją wściekłym spojrzeniem.

– Co to za zachowanie, Shiroyama? – warknął oburzony.

Corrie jednak całą uwagę skupił na Kirze, którego także oderwała od papierów. Oparła się dłońmi o jego biurko i z błyszczącymi oczyma powiedziała:

– Tak, odpowiedź brzmi: tak.

W pierwszej chwili zupełnie nie rozumiał, o co jej chodzi, ale zaraz się zaczerwienił i uśmiechnął. Chciał ją wziąć w ramiona, w porę jednak dostrzegł, że lada moment to wtargnięcie Corrie wywoła niepotrzebną awanturę.

– Zaraz wracam, kapitanie – oznajmił, z trudem panując nad emocjami.

Chwycił Corrie za rękę i shunpnął z nią do mieszkania. Dopiero tam przytulił ją mocno, chowając twarz w ramieniu ukochanej. Sam nie wiedział, kiedy po jego policzkach spłynęły pierwsze łzy. Gdy Corrie to poczuła, uniosła mu delikatnie głowę, by spojrzeć w twarz.

– Płaczesz? – zapytała z lekkim uśmiechem.

– Ja... – Nie wiedział, co ma jej odpowiedzieć.

– Nie płacz, głuptasie. Przepraszam, że cię niepotrzebnie przetrzymałam. Zaskoczyłeś mnie i... A przecież to oczywiste. Kocham cię, Izuru. Chcę spędzić z tobą resztę życia.

Pocałował ją i w tym geście przekazał wszystko to, czego nie potrafił ubrać w słowa. Nic się już nie liczyło, świat dookoła mógłby spłonąć, a jego by to w ogóle nie obchodziło tak długo, jak trzymał ją w ramionach.

 

***

 

Ruki pochylił się nad mapą zmęczony całodziennym śledztwem. Cała ta sprawa jak dla niego była dziwna, choć nie potrafił właściwie tego uargumentować kapitanowi Kuchikiemu, który właściwie zakończyłby śledztwo, pozostawiając vice-kapitan Hitsugayę własnemu losowi.

Nie wiedzieli, czy w poszukiwaniach w ogóle był sens. Brak ciała mógł oznaczać wiele rzeczy, lecz kapitan Kamikuza po prostu nie chciała się poddać. Straciła dzisiaj wielu podwładnych, nie potrafiła odpuścić nadziei, że może uda się ocalić chociaż jej zastępczynię. Chyba tylko dlatego nie wyśmiała jego teorii, że vice-kapitan była wrogowi do czegoś potrzebna żywa, bo po co innego mieliby ją zabierać?

– Wpadłeś na coś? – zapytał ponuro Renji, przysiadając obok Trzeciego Oficera.

Nie był w najlepszym humorze, gdy tylko usłyszał, co mają zrobić. Ruki nie dziwił się. Abarai znał się z Hitsugayą od czasów Akademii Shino, razem zaczynali służbę i przyjaźnili się od lat. Z pewnością chciał odnaleźć kobietę całą i zdrową albo chociaż dorwać jej oprawców na najgorszym wypadku.

– Wszystko, co przychodzi mi do głowy, to tylko domysły – przyznał. – Nie mam dowodów na żadną z tych teorii.

– To i tak będzie lepsze niż kręcenie się w kółko – prychnął Renji. – Co ci podpowiada ta twoja intuicja?

Ruki mógł tylko kiwnąć głową, choć jeszcze przez chwilę zbierał myśli, by dobrze wszystko przekazać. Odsunął też od siebie świadomość, że od jego decyzji mogło zależeć życie vice-kapitan Hitsugayi.

– Zakładając, że mamy do czynienia z żołnierzami niezidentyfikowanego wroga, mam nadzieję, że nadal nie znają aż tak dobrze terenu, o czym świadczy też zasięg ich ostatnich działań. – Wskazał na mapie zaznaczone punkty. – Atakowali osiedla wzdłuż linii, ale wątpię, żeby przenosili się z miejsca na miejsce, skoro udało im się tak długo ukrywać.

– To wiemy – prychnął zniecierpliwiony Renji. – Do rzeczy. Gdzie mogą siedzieć?

Ruki zastanowił się jeszcze chwilę nad odpowiedzią, po czym postukał w punkt na mapie.

– Tutaj. Kiedyś była tu wioska, ale pobliska rzeka zbyt mocno zalewała okolicę i mieszkańcy z czasem zaczęli uciekać na inne tereny. Parę domów powinno jeszcze stać, a że nikt się tam nie zapuszcza z powodu rzeki, to idealne miejsce na kryjówkę. Przynajmniej tu bym celował jako pierwszy wybór – dodał już bez tej pewności co na początku.

Kapitan Kamikuza pochyliła się nad mapą z zainteresowaniem.

– Chyba i tak nie mamy innego tropu – uznała w końcu. – Przeszukiwanie każdego zakamarka potrwa wieki, a Momo może nie mieć tyle czasu.

Nikt nie skomentował tych słów. Wydano rozkazy i shinigami ruszyli do opuszczonej wioski. Gdy byli już blisko, zatrzymali się i dalej podszedł jedynie zwiad z nadzieją, że dowiedzą się czegoś więcej.

Chwilę później usłyszeli odgłosy walki, więc nie było sensu się dłużej skradać. Shinigami rzucili się do bitwy z obcym oddziałem. Przeciwnicy byli dobrze przygotowani, choć musieli się cofnąć przed destrukcyjną siłą rozpostarcia Abaraia i zasięgiem kosy kapitan Kamikuzy. Dzięki temu Ruki z kilkoma podwładnymi był w stanie przedrzeć się pomiędzy zabudowania.

– Nie pędź tak – warknął Renji, osłaniając Trzeciego Oficera przed atakiem. – Spodziewali się nas.

Ruki tylko skinął głową, porzucając plan wślizgnięcia się do środka i odnalezienia zaginionej vice-kapitan. Najpierw musieli pokonać wrogów przed sobą. Rzucił zaklęcie na przeciwnika, odpieczętowując jednocześnie swoje Zanpakutou. Na obcych żołnierzy spadła ściana wody, dezorientując ich na moment. Tyle wystarczyło, by kapitan Kamikuza zaaplikowała większości truciznę ze swojego rozpostarcia.

– Yuu-kun, zajmijcie się niedobitkami. Abarai-kun, Yoshida-kun, idziemy – rozkazała.

Renji jedynie gwizdnął z uznaniem dla kapitan Piątki i jej bezwzględności. Zaraz jednak pogonił za Rukim, który przejął dowodzenie i wprowadził ich w głąb wioski. Chyba udało im się zaskoczyć wroga, który raczej nie sądził, że przedrą się przez pierwszą linię obrony. Tu shinigami nie dali już sobie na wstrzymanie, aż dotarli do jednego z domów, który stanowił główną bazę operacyjną wrogiego oddziału.

Zabimaru w swej zapieczętowanej formie zazgrzytał nieprzyjemnie o absurdalnej wielkości miecz z ząbkowanym ostrzem. Abarai wyszczerzył bezczelnie zęby do czarnowłosego mężczyzny z insygnium dwóch skrzyżowanych ostrzy otoczonych wieńcem z krwawnika i ostów na płaszczu. Najwyraźniej natknął się na dowódcę.

– Przyszliście po shinigami – odezwał się kpiąco przeciwnik. – Godna podziwu lojalność.

– Gdzie ona jest? – warknął Renji.

– Kto wie? Też bym chciał znać odpowiedź na swoje pytanie. Może ty będziesz wiedział? – roześmiał się.

– Renji Abarai – przedstawił się vice-kapitan Szóstki, atakując.

– Shinobu Ohara – odparł ten drugi nadal w doskonałym humorze.

Renji się nie powstrzymywał wściekły i zaniepokojony o przyjaciółkę. W tak niewielkiej przestrzeni trudno mu było uwolnić pełnię mocy Zabimaru, jednak shikai wystarczyło aż nadto na Oharę, który próbował maksymalnie skrócić dystans i wykorzystać słabości Abaraia. Renji na to nie pozwolił. Markując atak na głowę przeciwnika, wypuścił Zabimaru nieco dalej, a sam potężnym kopniakiem posłał Shinobu na najbliższą ścianę, pozbawiając go tchu.

– Bakudo no 63. Sajo Sabaku. – Zaklęcie kapitan Kamikuzy skutecznie unieruchomiło przeciwnika. – Zabierzemy go do Seireitei i przesłuchamy – zdecydowała.

Shinobu roześmiał się paskudnie, patrząc na oboje shinigamich. Szepnął pod nosem parę słów, po których nastąpił wybuch. Renji zdążył jedynie pchnąć kapitan Piątki na podłogę.

– Jest pani cała? – zapytał, gdy kurz zaczął opadać.

– Tak, dziękuję, Abarai-kun – odparła, spoglądając w miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu stał przeciwnik. – Co sprawiło, że był gotowy aż na śmierć?

– Nie wiem, ale lepiej znajdźmy Momo – odparł Renji.

Ruki wykorzystał zamieszanie, by przedostać się w głąb domu. Na drodze natknął się tylko na jednego strażnika, z którym nawiązała się krótka walka zakończona zwycięstwem Trzeciego Oficera. Niespodziewany wybuch gdzieś za nim sprawił, że się zachwiał, ale zaraz wszedł do źle oświetlonego pokoju. W pierwszej chwili uznał, że jest pusty, dopiero drugie spojrzenie wychwyciło leżące pod ścianą ciało.

– Pani kapitan! Renji-san! – zawołał dowódców.

Sam dopadł do postaci z sercem w gardle. Naprawdę chciał, żeby to wszystko skończyło się dobrze, jedynie na strachu i ranach. Ostrożnie przewrócił nieprzytomną kobietę na plecy i skrzywił się, dostrzegając opuchniętą od uderzeń twarz i zaschnięte ślady krwi.

– Znalazłeś ją? – Usłyszał Renjiego.

Ruki jeszcze przez chwilę nie odpowiadał skupiony na vice-kapitan Piątki. Jednak z każdą kolejną sekundą po prostu nie chciał spoglądać na przełożonego, ale w końcu to zrobił.

– Trzeba powiadomić kapitana Hitsugayę – powiedział cicho, spuszczając głowę.