Rozdział 27.

Z lekkim poślizgiem, skoro nie udało mi się go wrzucić przed wyjazdem. To jeden z ostatnich rozdziałów, nim ruszymy z konkretną akcją, więc cieszcie się jeszcze, jaki ten Hisagi fajny^^

 

Wezwanie do Pierwszego Oddziału nie zaskoczyło Corrie, choć nie miała pojęcia, co usłyszy. Sprawa była poważna, nie miała pretensji do Shuuheia, że postanowił podzielić się nią z kimś, kto miał od nich dużo więcej władzy i autorytetu, by w razie kłopotów mogli się na kimś wesprzeć.

Mimo to poczuła niepokój, gdy Sasakibe wpuścił ją do biura Kapitana-Dowódcy. Chyba nigdy tu nie była, nie przypominała sobie takiego wydarzenia. Nie miała potrzeby ani pozycji, by przebywać w tym miejscu, a teraz, pod czujnym okiem Yamamoto, czuła się jeszcze bardziej nic nieznacząca.

Ukłoniła się z szacunkiem i przystanęła obok Shuuheia, którego mina niewiele mówiła na temat podjętych decyzji.

– Kapitan Hisagi przedstawił mi już obraz sytuacji – odezwał się Kapitan-Dowódca. – Słusznie założyliście, że może to być kłopotliwa moc, której należy używać ostrożnie i z rozwagą. Vice-kapitan Shiroyama, jesteś gotowa ponieść odpowiedzialność związaną z taką potęgą?

Corrie najchętniej pokręciłaby głową, bo była przerażona myślą, do czego Yukikaze może być zdolna. Jednak to od niej samej zależało, na ile jej pozwoli – to był prosty układ pomiędzy shinigami a Zanpakutou.

– Nie wiem – odparła szczerze. – Jedyne, czego jestem pewna, to tego, że nie wiem jeszcze wszystkiego, co się z tym wiąże. Yukikaze z pewnością trzyma jeszcze jakiegoś asa w rękawie, który ujawni mi według własnej zachcianki. Takim jest mieczem, Kapitanie-Dowódco.

Starzec pokiwał w zamyśleniu głową. Rozważał, czy nie powinien zabronić tej dziewczynie dalszych treningów. Możliwe, że to rozwiązanie byłoby najlepsze dla wszystkich zainteresowanych, a jednak nie chciał pozbawiać jej mocy do ochrony samej siebie, najbliższych oraz Seireitei. Skazywanie wojowniczki, nawet tak kłopotliwej jak Corrien, na łaskę innych byłoby ciosem w samo jestestwo dziewczyny i Yamamoto nie miał serca jej łamać.

– Kontynuujesz trening pod ścisłym nadzorem – oznajmił. – Chcę mieć wzgląd na wszystkie postępy, zajmie się tym kapitan Kurotsuchi.

– Wolałabym nie angażować w to kapitana Kurotsuchiego – odparła Corrie. – Rozumiem, że ingerencja Oddziału Dwunastego może być konieczna, jednak nie pozwolę temu człowiekowi zajmować się Yukikaze.

– Corrie – syknął Shuuhei. – To nie czas na takie bzdury.

Shiroyama go zignorowała wpatrzona w Kapitana-Dowódcę. Włoski zjeżyły jej się na karku na myśl, że Kurotsuchi miałby dostęp do Yukikaze. Nie znosiła tego człowieka, nie ufała mu za grosz, a jego traktowanie wszystkich jak idiotów i obiektów eksperymentalnych budziło w niej opór.

Yamamoto nie odpowiedział od razu. Sam miał obawy, czy Kurotsuchi nie przekroczy swoich kompetencji w tej sprawie – co jakiś czas przypominał sobie, że Corrien od początku była dość niezwykłym przypadkiem, a lepiej by nie wpadła w jego białe łapy.

– Pozostaje skontaktować się z Kisuke Uraharą – uznał. – Jeśli się jednak nie zgodzi, nie zezwolę na kontynuację tego treningu.

– Jestem tego świadoma.

– O samych zdolnościach tego rozpostarcia nie zezwalam nikomu więcej wspominać. To pozostaje w tym gabinecie.

– Vice-kapitan Abarai pomagał Corrien w treningach – przypomniał Hisagi.

– Poinformujcie go zatem, że ma to pozostać ścisłą tajemnicą, dopóki nie uznam inaczej – polecił Yamamoto. – Vice-kapitan Shiroyama, nawet jeśli kontynuacja treningu przyniesie owoce, nie wolno ci używać tego rozpostarcia bez mojego zezwolenia. Jeśli zajdzie taka potrzeba, do decyzji upoważniam kapitana Hisagiego.

– Tak jest.

– Dopóki Kisuke Urahara nie podejmie decyzji o pomocy w treningu, zawieszam go. Nie rób nic na własną rękę, vice-kapitan Shiroyama.

– Oczywiście, Kapitanie-Dowódco. – Corrie skłoniła lekko głowę. – Mam jeszcze jedną egoistyczną prośbę. Chcę o wszystkim powiedzieć vice-kapitanowi Kirze. Uważam, że trzymanie tajemnicy przed mężczyzną, któremu obiecałam rękę, byłoby nie w porządku i mogłoby przynieść niepotrzebne nieporozumienie, gdyby cokolwiek zauważył.

– Udzielam zgody. Vice-kapitan Kira będzie ostatnią osobą dopuszczoną do sprawy.

– Dziękuję, Kapitanie-Dowódco.

Po ich wyjściu Sasakibe długo obserwował swojego przełożonego w milczeniu. Yamamoto westchnął ciężko, jakby przytłoczony kolejnym problemem.

– Dawniej nie pozwoliłbyś jej zostać vice-kapitanem – odezwał się w końcu Sasakibe.

– Dawniej kazałbym ją zlikwidować lata temu – odparł Genryuusai. – To dziecko przynosi ze sobą nieubłagalne zmiany, czy tego chce czy nie. Wezwij Kisuke Uraharę i kapitana Kuchikiego.

 

***

 

Shuuhei widział, jak Corrie nie może się doczekać decyzji, choć minęło zaledwie kilka godzin od rozmowy z Kapitanem-Dowódcą. Trochę go to niepokoiło, ale pewnie sam nie zniósłby takiego zawieszenia, jakkolwiek nie obawiałby się konsekwencji tego treningu.

– Nie najlepszy ze mnie vice-kapitan. – Usłyszał głos Corrie, która postawiła przed nim kubek z herbatą. – Co chwilę zostawiam wszystko na twojej głowie.

– Sam cię wybrałem, więc raczej nie mam prawa narzekać – odparł. – Tym razem przynajmniej będę wiedział, gdzie jesteś i że nic ci nie grozi. Urahara cię nie uwięzi.

Corrie spojrzała przez okno.

– Jestem tym trochę przytłoczona – przyznała. – Powinnam być u twego boku, dawno obiecałam chłopakom, że odwiedzę Kurenaiów, do szkółki też nie mam kiedy zajrzeć. Jest wiele spraw, których nie mogę właściwie doprowadzić do końca, odkąd zostałam twoim vice-kapitanem.

– Żałujesz, że się zgodziłaś? – zapytał ostrożnie.

– Nie, nie żałuję tej decyzji, choć nadal uważam, że jest wiele osób, które byłyby lepszym ode mnie wsparciem dla Dziewiątego Oddziału. Nie ma sensu ukrywać też, że trochę psuję ci wizerunek i autorytet wśród shinigamich. Nie dość, że jesteśmy przyjaciółmi, to jeszcze wciąż przyciągam kłopoty. Nie winiłabym cię, gdybyś dla dobra Oddziału mnie zdegradował.

– Nie zrobiłbym tego – odparł poważnie. – Może i nie jest łatwo, ale straciłbym więcej, gdybym wycofał się z raz podjętej decyzji. Za bardzo przejmujesz się innymi, Corrie. Może czas, żebyś myślała więcej o sobie i o tym, czego chcesz?

– Przesadzasz, kapitanie. – Uśmiechnęła się rozbawiona. – Jestem większą egoistką, niż ci się wydaje. Inaczej dawno przykułbyś mnie do biurka ze stertą własnej roboty, a sam szlajałbyś się gdzieś z Rangiku.

– Nie zrobiłbym tego – zaprzeczył gwałtownie.

Corrie roześmiała się.

– No tak, taki pracoholik jak ty nie oddałby swojej roboty bez walki – zakpiła.

– Corrie, zważaj na słowa.

Spoważniała, spoglądając na Hisagiego.

– Nie wiem, jak długo tym razem mnie nie będzie.

– Poradzimy sobie. Kyoya pomagał ci przez cały ten czas w pracach z Szóstką, da radę.

– Nie o to się martwię – przyznała. – Są rzeczy, na które zupełnie nie mamy wpływu. Ukryte przed naszym wzrokiem i w każdej chwili... – Urwała, gdy usłyszeli pukanie.

W otwartych drzwiach biura stał Shohei.

– Przepraszam, że przeszkadzam, ale kazano mi niezwłocznie przekazać, że Corrie-san ma się jutro z samego rana w Pierwszym Oddziale – poinformował ich.

– Dziękuję, Shohei-kun.

– Vice-kapitan Sasakibe wyglądał na poważnego. Czy coś się stało?

– Kronikę piszesz? – fuknęła Corrie, spoglądając ostro na Kimurę.

– Nie, Corrie-san. Byłem po prostu ciekaw – odparł potulnie.

– Jeśli nie masz nic do roboty, zaraz ci coś znajdę – zagroziła.

– Przepraszam, pójdę już.

Shohei zostawił ich samych. Hisagi za to przyjrzał się swej zastępczyni.

– Mam wrażenie, że go nie lubisz – zauważył. – Albo zachowujesz się tak w stosunku do Shoheia tylko w mojej obecności. Jest tego jakiś szczególny powód?

Corrie nieco się speszyła. Uśmiechnęła się nerwowo.

– Uwierzysz, jeśli powiem, że drażni mnie jego atencyjność? – zapytała.

Przez chwilę Shuuhei nie rozumiał pytania. Spojrzał na drzwi, a potem znów na Corrie.

– Podrywał cię?

– Nie aż tak, ale jak coś się dzieje, wszędzie go pełno – odparła. – I zawsze chce wszystko wiedzieć.

Shuuhei nie mógł zaprzeczyć, coś w tym było, że Shohei bardzo często pojawiał się tam, gdzie Corrie przyciągała kłopoty. To jednak nie tłumaczyło oschłego zachowania dziewczyny – zbyt dobrze ją znał, by nie wiedzieć, że chodzi o coś jeszcze.

– Ciekawość to jeszcze nie grzech – powiedział tylko. – Gdyby jednak zaczął zbyt mocno przekraczać swoje kompetencje, powiedz mi o tym.

– Uważasz, że sobie nie poradzę?

– Wolałbym, żeby w moim Oddziale nie dochodziło do takich sytuacji – powiedział poważnie. – Nie pozwolę na bezkarność takich zachowań.

– Dobrze, poinformuję cię, jeśli Shohei zacznie mi się naprzykrzać – odpowiedziała z lekkim uśmiechem. – Na razie znajdę Kyoyę, żeby przekazać mu obowiązki, a potem czeka mnie rozmowa z Izuru.

Wyszła, zanim Shuuhei przypomniał sobie o jej nieco dziwnych, przerwanych przez Shoheia słowach, o które chciał zapytać. Czy to było jakieś ostrzeżenie? Co miała na myśli?

Rozmyślania przerwał mu Kira. Rozejrzał się po biurze i nieco zmarkotniał, gdy zastał tylko Hisagiego.

– Wyszła kilka minut temu – poinformował go Shuuhei. – Musi znowu nastawić Kyoyę przeciwko mnie – zażartował.

– Czemu miałaby? – zdziwił się Kira. – Coś się stało?

W tym momencie do Hisagiego dotarło, jak niefortunny był to żart, a okłamywanie przyjaciela nie było w jego intencjach.

– Jak ci powiem, będzie na mnie zła – stwierdził. – Miała cię wtajemniczyć potem, ale to nic strasznego.

– Skoro tak, możesz mi przecież powiedzieć. Corrie była ostatnio przygnębiona, a nie chciała mi nic zdradzić.

Shuuhei wiedział, że właśnie się wkopał. Już sobie wyobrażał pretensje Corrie, że sam wszystko wypaplał, skoro postanowiła osobiście wyjaśnić sytuację, a Kirze też nie chciał odmawiać wyjaśnień, skoro sprawa wyraźnie go martwiła.

– Czasami żałuję, że dałem ci się przekonać do wzięcia tu Corrie – jęknął.

– Hisagi-san, powiedz mi, co się dzieje.

– Corrie ci to wyjaśni. Będzie musiała wyjechać na jakiś czas.

– Znowu ją gdzieś wysyłasz? – Kira zmarszczył brwi niezadowolony.

– Tym razem doskonale wiem, gdzie będzie – odparł Shuuhei obronnym tonem. – Nic jej tam nie grozi. Możesz na nią poczekać, powinna niedługo wrócić.

Hisagi najchętniej zmyłby się z własnego biura, żeby tylko zejść przyjacielowi z oczu, ale nie chciał zostawiać go tu samego ani wypraszać, skoro zaproponował zaczekanie na Corrie. A jednak Kira wydawał się urażony brakiem wyjaśnień. Shuuhei poniekąd to rozumiał. Corrie nie była zbyt wylewna, kiedy coś jej dolegało i zwykle zbywała temat, byle tylko trzymać wszystkich z daleka od własnych problemów. Kira zaś się martwił, nie wiedząc, jak jej ulżyć, a w sytuacji, kiedy nic nie było pewne, z pewnością czuł się z tą wiedzą jeszcze gorzej.

Corrie wróciła do biura w towarzystwie Kyoyi godzinę później. Rozmawiali o planie treningowym świeżaków i dopiero po chwili dostrzegli siedzącego na sofie Kirę. Kyoya od razu schylił głowę w powitaniu. Corrie za to uśmiechnęła się promiennie i pocałowała narzeczonego w policzek.

– Miałam niedługo do ciebie zajść – oznajmiła.

– Chciałem cię odebrać – odparł Kira.

– Wybacz, na ostatnią chwilę musiałam ogarnąć parę spraw. – Odwróciła się do Trzeciego Oficera. – Potrzebujesz jeszcze czegoś ode mnie, Kyoya?

– Nie, myślę, że sobie poradzę. Wracaj do nas szybko, Corrie-san.

– Niczego nie obiecuję – zażartowała. – No nic, zostawiam Oddział i tego pracoholika w twoich rękach. Wychodzę, kapitanie.

– Corrie, uważaj na siebie.

– Się wie.

Kira odczekał, aż wyjdą z budynku. Dopiero wtedy zapytał:

– To dokąd się znowu wybierasz?

Corrie spojrzała na niego z zaskoczeniem, po czym skrzywiła się.

– Już ci powiedział, drań jeden.

– Niczego nie wyjaśnił, twierdząc, że ty mi wszystko opowiesz.

Corrie westchnęła ciężko.

– Możemy poczekać z tą rozmową do czasu, aż będziemy w domu? – poprosiła. – Wszystko wyjaśnię, proszę, żebyś jeszcze przez chwilę był cierpliwy.

Kira kiwnął głową, ale nie był zadowolony. Mimowolnie wrócił myślami do tej brzemiennej w skutki misji, kiedy zaginęła. Niby tym razem Hisagi zarzekał się, że wie, dokąd Corrie się udaje, jednak Izuru nie mógł pozbyć się niepokoju. Nie w sytuacji, kiedy stali na krawędzi wojny z nieznanym wrogiem.

Chyba tylko dlatego oczekiwał wyjaśnień, gdy tylko zamknęły się za nimi drzwi mieszkania Shiroyamy:

– Więc? Co się dzieje, Corrie?

– Osiągnęłam rozpostarcie, ale nie z takimi efektami, na jakie liczyłam – zaczęła.

Opowiedziała mu wszystko ze szczegółami, mając nadzieję, że zrozumie jej rozterki. Wiedziała, że nie jest to najlepszy moment na wyjazdy, lecz jaki miała wybór, jeśli chciała się nauczyć kontrolować tę moc?

– Twoje zniknięcie nie przejdzie niezauważenie – stwierdził już trochę spokojniejszym, choć nadal zmartwionym tonem.

– Kapitan-Dowódca oficjalnie będzie utrzymywał wymówkę o misji. Pewnie część dowódców się zorientuje, że to nie do końca tak, ale nie będą drążyć – odparła. – Nie jest to optymalne rozwiązanie, ale co innego możemy zrobić w tej sytuacji?

– To może być nasz atut – zauważył. – Jestem pewny, że zebrali na temat naszych dowódców sporo informacji, odkąd zaczęli działać. Może Kapitan-Dowódca widzi w twoim rozpostarciu naszego asa w rękawie, choć to nadal zaskakujące, że pozwolił ci trenować u tego Urahary.

– Jak nie on, to Kurotsuchi. – Skrzywiła się. – Nie żebym w ogóle chciała, żeby ktoś mi gmerał w duszy.

– To może potrwać bardzo długo. Znowu mnie zostawiasz, Corrie.

Uśmiechnęła się nerwowo, po czym wtuliła się w Izuru. Wiedziała, jak niesprawiedliwa w tym wszystkim była, jednak potrzebowała tej mocy, by móc chronić jego i pozostałych.

– Gdy to się skończy, już nigdy cię nie zostawię – obiecała. – Zdobędę pełną kontrolę nad Yukikaze, rozwiążemy problem Dworu i wtedy w końcu będziemy mogli cieszyć się spokojem.

Oboje uczepili się tej nadziei jak ostatniej deski ratunku. Pocałunek Kiry był pełny niepokoju i rozpaczy, nie mógł iść z nią do Karakury, nie chciał jej tam puszczać i znów się z nią rozstawać.

– Ciągle wymykasz mi się z rąk – szepnął. – Już myślę, że cię mam, że nic mi cię nie odbierze, a ty mnie zręcznie omijasz i uciekasz gdzieś, gdzie nie mogę cię sięgnąć. To okrutne, Corrie.

– Zawsze do ciebie wracam – przypomniała. – Stworzyłeś mi miejsce, do którego mogę wrócić po tych wszystkich szalonych eskapadach.

– Żałuję, że nie mogę cię zamknąć w słoiku, przywiązać do siebie na stałe, by mieć cię wciąż na oku.

Zaśmiała się.

– Brzmi jak obsesja.

– Ty mi to zrobiłaś – oznajmił. – Bez ciebie nic już nie jest ważne. Potrzebuję cię, Corrie, by żyć. Nie znikaj.

– Nie zniknę. Wrócę, nim zaczniesz tęsknić.

– Ja już tęsknię.

Zaśmiała się znowu i uniosła na łokciu. Jej włosy opadły na jego nagie ramiona i tors, łaskotały lekko skórę, na co się uśmiechnął. Pogłaskał lekko policzek ukochanej, spoglądając na nią z czułością.

– Jestem tu – powiedziała miękko. – Zawsze będę. Nie musisz się bać.

Wierzył jej w ciemności nocy i rankiem, gdy wychodziła do Pierwszego Oddziału, by odebrać ostatnie dyspozycje od Kapitana-Dowódcy. Ta wiara miała mu pomóc przetrwać najbliższe samotne tygodnie podczas jej pobytu w Świecie Żywych. Mógł tylko czekać, po raz kolejny czekać aż wróci i znów skradnie mu czas wśród obowiązków. Pocieszał się tylko tym, że teraz nie zniknie bez wieści na kolejne długie miesiące.