Rozdział 28.

Trochę opieszale, ale w końcu wrzucam ten rozdział, marząc już o tym, by mieć napisaną główną akcję. Niestety życie daje w kość i regularność kolejnych rozdziałów może znowu zostać zaburzona. Za to może uda mi się nareszcie skończyć inny projekt.

 

Yoruichi rozsiadła się wygodnie przy niskim stoliku, choć minę miała dość niezadowoloną. Zdawało się, że Urahara nie zauważył jej przybycia, nadal pochylał się nad jakimś urządzeniem, które testował w wolnych chwilach, kiedy nie obserwował morderczego treningu w swojej piwnicy.

– Rozmawiałam z Byakuyą – odezwała się Yoruichi, gdy Urahara nadal nie reagował na jej obecność. – W końcu wyciągnęłam z niego wszystko. Jest, jak podejrzewaliśmy.

– Nie lepiej poczekać z tą rozmową do później? – zapytał Kisuke, nie spoglądając na kobietę. – Corrien-san nie powinna o tym słyszeć.

– Bierze kąpiel – prychnęła jak rozzłoszczona kotka. – A jeśli nawet, ma prawo wiedzieć, czemu jej egzystencja jest tak bardzo kłopotliwa.

– Obawiam się, że kapitan Kuchiki sądzi całkiem odmiennie.

Yoruichi skrzywiła się, potwierdzając podejrzenia Urahary. Nic dziwnego, że wróciła z Seireitei podminowana. Niby to już nie była ich sprawa, skoro od ponad stu lat mieszkali wśród żywych, a jednak nie potrafili w pełni odciąć się od świata, w którym spędzili tyle czasu.

– Kisuke, co ty o niej sądzisz? – zapytała, pozornie zmieniając temat.

– Nie wydaje się osobą, która mogłaby wykorzystać swoją potęgę przeciwko komukolwiek. Nie nadaje się też na władcę, nie ma pewności siebie i arogancji dowódcy.

– Za to byłaby doskonałą kartą przetargową, gdyby ktoś chciałby to wykorzystać – dokończyła Yoruichi. – Byakuya myśli, że może ją w nieskończoność ukrywać i przy okazji nie dopuścić do wojny. Nadal jest naiwnym dzieckiem, które wierzy w swoją nieomylność.

– Zamierzasz powiedzieć jej prawdę, Yoruichi-san?

– To ją złamie, a jeśli wszyscy usłyszą, kim jest, jej życie się skończy. To zaszło zbyt daleko, by mogła przetrwać nadchodzącą burzę.

Urahara westchnął. Dawne błędy łatwo przejmowały kontrolę nad teraźniejszością i znów widzieli tego skutki. Seireitei nawet po rebelii Aizena nadal pozostawało tym samym skostniałym padokiem arystokracji, która pilnowała własnych spraw i nie miała problemu z rozszarpaniem kogoś, kto w ich mniemaniu stawał się dla nich zagrożeniem. Znów popełniano ten sam błąd zaniedbania i kierowano ostrze w inną stronę niż powinno. Nie dziwił się więc, że Yoruichi była tak wściekła po rozmowie z Byakuyą, który od lat prowadził własną grę i nie zamierzał niczego zmieniać. Oboje podejrzewali, jak to się skończy, lecz ich rola pozostała ograniczona do obserwatorów. Sami tak wybrali, nie chcąc znów dać się wciągnąć w tryby tej maszynerii, która przeżuje przez żadnej refleksji kolejne życie.

– Już za późno, by odmówić – odezwał się. – Jej przetrwanie zależy od mocy, której tak bardzo nienawidzi.

– Tak się rodzą królowie.

 

***

 

Corrie wciągnęła z radością rześkie, pełne cząsteczek duchowych powietrze, gdy tylko wyszła z Bramy Senkai. Nie przeszkadzało jej nawet gorące, letnie słońce, przed którym shinigami niepełniący służby na zewnątrz uciekali w cień. Na razie to wszystko nie miało znaczenia, skoro po sześciu tygodniach morderczego treningu pozwolono jej wrócić do domu.

Skierowała się prosto do baraków Dziewiątego Oddziału, chcąc najpierw zameldować się Hisagiemu. Choć żeby być szczerym, chciała też sprawdzić, czy przyjaciel nie wziął na swoje barki wszystkich obowiązków, które zostawiła Kyoyi. Nieuleczalny pracoholizm Shuuheia był już legendą, co sprawiało, że Corrie czuła się jeszcze bardziej winna, skoro po raz kolejny zostawiła ich samym sobie.

Pełniący wartę przy bramie Oddziału shinigami ukłonili się jej z szacunkiem, lecz nie zaczęli rozmowy. Tak samo pozostali mijani podwładni. Oficjalnie Corrie wyruszyła na misję, której szczegóły znało tylko kilka osób, nic dziwnego, że w pierwszej kolejności miała złożyć raport kapitanowi Hisagiemu.

Zdziwiła się, że drzwi do kapitańskiego biura były zamknięte, skoro przy tej temperaturze cenili sobie każdy najmniejszy powiew powietrza. Na swoim biurku znalazła stosik raportów czekających na wypełnienie, dotyczyły bieżących spraw, co jej nie zaskoczyło. Wątpiła, by musiała nadrabiać jakiekolwiek zaległości, nie przy dowódcy-pracoholiku.

Zapukała i otworzyła drzwi, nie spodziewając się w ogóle takiego widoku. Na kapitańskim biurku plecami do niej siedziała Rangiku, której ramiona zakrywały jedynie rude pukle. Różowy szal leżał na podłodze wśród zrzuconych z blatu teczek w towarzystwie kapitańskiego haori.

– Chyba przychodzę nie w porę – odezwała się, gdy na nią spojrzeli.

Shuuhei zrobił się kompletnie czerwony, odskoczył jak oparzony od Rangiku, kiedy w końcu wyszedł ze stuporu na widok Corrie. Matsumoto natomiast zebrała poły shihakusho z nieco nerwowym uśmiechem na ustach.

– Puka się – warknął Hisagi.

– Pukałam. Na przyszłość powinieneś zamykać drzwi na klucz, kapitanie. Jeszcze ja to bajka, ale taki biedny Kyoya to by już szoku mógł dostać – odparła rozbawiona Corrie, choć nie mogła powiedzieć, że nie było jej głupio, że ich tak przyłapała. – Mogę przyjść później.

– Nie, pewnie masz raport do zdania, a ja też niedługo powinnam wrócić do biura – odpowiedziała Rangiku.

– Nie chcę wam przeszkadzać.

– Już przeszkodziłaś – mruknął Hisagi, za co dostał kuksańca od Rangiku. – Ale to nie ma już znaczenia, skoro raczyłaś wrócić.

– Jak widzę, nie nudziłeś się pod moją nieobecność, kapitanie.

Shuuhei nastroszył się trochę na tę kpinę, ale nic nie powiedział uciszony pocałunkiem Rangiku, która mrugnęła wesoło do Corrie i zostawiła ich samych.

Hisagi zaczął zbierać papiery z podłogi, żeby czymś zająć ręce. Corrie westchnęła, poważniejąc.

– Przepraszam, nie spodziewałam się, że was tak zastanę – odezwała się, zamykając drzwi, które Rangiku zostawiła otwarte.

Podeszła bliżej.

– Nie spodziewałem się ciebie jeszcze przez jakiś czas – odparł.

– Uznaliśmy z Uraharą, że to wszystko, co możemy zrobić w tej sprawie. Nie było sensu, żebym dłużej siedziała w Karakurze. Urahara poinformował już Kapitana-Dowódcę o wynikach i dostaliśmy zgodę na mój powrót, więc najpierw przyszłam tutaj. I tak czeka mnie wizyta w Jedynce.

– Powinniśmy się cieszyć? – zapytał.

– Sam ocenisz, kiedy usłyszysz o wszystkim. Były jakieś problemy pod moją nieobecność?

– Nie, wszystko jest w porządku. Nadal niczego nie wiemy o wrogu, chyba wycofali się całkowicie po zabiciu Momo.

– Rozumiem. Co powiesz, żeby odwiedzić teraz Jedynkę?

 

***

 

Kira nie przepadał za wizytami w Pięćdziesiątym Szóstym Okręgu Rukongai. Może to kwestia przyzwyczajenia do czystych uliczek Seireitei, może o coś innego, lecz nie potrafił się do tego przyzwyczaić i spoglądające na nich z pogardą i niechęcią dusze wprawiały go w nienajlepszy nastrój. Nie śmiał jednak sugerować Corrie przeniesienia Kurenaiów bliżej Seireitei, nie czuł się do tego powołany, a wywołanie konfliktu na tym polu utrudniłoby wiele.

Tym razem jednak nie narzekał nawet w myślach na to wszystko, wolał bowiem nie puszczać Corrie samej tak daleko w obawie, że znowu mu gdzieś zniknie bez śladu.

Do samych Kurenaiów pałał jednak sympatią. Zarówno dzieciaki, jak i ich matka przyjmowali go bardzo życzliwie za każdym razem, dla Corrie stanowili namiastkę rodziny, której nie posiadała. Nie zamierzał jej tego odbierać.

Ayako zauważyła ich pierwsza, przekrzykując stukot drewnianych mieczy. Z radosnym uśmiechem wpadła na Corrie, która czułym gestem przeczesała dziewczynce smoliście czarne kosmyki puszczone luzem.

– Corrie-nee! Nareszcie przyszłaś!

– Tęskniliśmy za tobą!

Kojiro i Suzuku przerwali trening i ten pierwszy pospiesznie wszedł do domu, odwracając od nich jak najszybciej spojrzenie. Suzuku natomiast z szerokim uśmiechem podbiegł do nich, łapiąc przy okazji Juushiro i sadzając go sobie na ramionach.

– Corrie-nee, vice-kapitanie Kira, dobrze was widzieć – odezwał się. – Mama się ucieszy.

Naoko Kurenai czekała na nich w drzwiach oderwana prawdopodobnie od jakiejś czynności. Uśmiechnęła się ciepło na widok dwójki shinigamich.

– Przepraszam, że tak długo mnie nie było – powiedziała Corrie, nadal przytulając do siebie dziewczynki.

– Miałaś dużo obowiązków. Chłopcy mi trochę opowiedzieli.

– I tak mi głupio.

– Niepotrzebnie, Corrie-chan. Wchodźcie, do Seireitei daleko, więc pewnie jesteście spragnieni.

– Corrie-nee, opowiedz nam coś!

– Pobawisz się z nami?

Corrie nie mogła się nie uśmiechnąć. Tęskniła za beztroską domu Ami, to nie było tylko zobowiązanie, odpowiedzialność przed zmarłą przyjaciółką, ale ciepłe miejsce, w którym mogła odetchnąć.

Dzieciaki jak zwykle miały mnóstwo energii do zabawy, a stęsknione za towarzystwem Corrie nie odstępowały jej na krok. Łaknęły uwagi, opowieści i gier, wciągając w to również Kirę.

Suzuku dostrzegł brata w momencie, gdy Corrie złapała roześmianą Reiko w ramiona. Po minie Kojiro wiedział, że może z tego wyjść jakaś nieprzyjemna sytuacja i już chciał interweniować, gdy odezwała się Shiroyama:

– Pozwól im to samym załatwić.

– Jesteś pewna, Corrie-nee? Takie rzeczy zwykle kończą się mordobiciem.

Uśmiechnęła się z rozbawieniem.

– Ani Izuru, ani Kojiro nie są skłonni do rozmowy pięściami. A nawet jeśli, to nie mamy na to wpływu – odparła.

– Jesteś zbyt spokojna, Corrie-nee. Nie martwisz się o to?

– Po prostu im ufam, Suzuku. Poza tym cokolwiek sobie powiedzą, wszyscy wiemy, że to niewiele zmieni. Pozwól im na to.

Corrie miała świadomość, że kiedyś do takiego starcia dojdzie. Paradoksalnie po wyznaniu Kojiro czuła się o to spokojniejsza, choć gdy opowiedziała o tym Izuru, ten nie wyjawił jej, co o tym myśli. Mogła tylko podejrzewać, jednak nie miała wpływu na to, co obaj czują. Chyba właśnie dlatego udawała, że nie widzi, jak Kojiro podchodzi do Izuru i po chwili obaj oddalają się od domu.

Suzuku nie był taki spokojny i pomimo prośby Corrie ruszył za nimi aż na wzgórze, gdzie pochowani zostali Ami i mały Shuuhei.

– O czym chciałeś ze mną porozmawiać, Kojiro-kun? – zapytał Izuru, przyglądając się uważnie chłopakowi.

Od początku za nim nie przepadał, choć zdawał sobie sprawę, że antypatia była podyktowana zwykłą zazdrością, choć to on był w lepszej sytuacji.

– To może zabrzmieć arogancko, ale chciałem poprosić, żeby się pan dobrze zaopiekował Corrie-nee. Ona zawsze bierze na siebie tak dużo i ciągle trochę obwinia się o to, co przydarzyło się Ami-nee i Shuuheiowi. Nieraz jak tu sama przychodziła, widziałem, że coś ją przytłacza, ale wiem, że nigdy by mi się z tego nie zwierzyła.

– Corrie taka jest. Rzadko wspomina o własnych troskach, dbając bardziej o wszystkich dookoła – odparł Kira. – Nie lubi okazywać własnych słabości w obawie, że zostanie odtrącona.

– Wie pan, dlaczego tak jest?

– Nigdy nie powiedziała tego wprost, więc mogę się tylko domyślać, skąd to zachowanie.

– Rozumiem.

Kojiro otworzył usta, żeby coś jeszcze powiedzieć, ale zabrakło mu odwagi. Odwrócił spojrzenie i przez chwilę stali w niezręcznej ciszy.

– Corrie mówiła mi o waszej ostatniej rozmowie – odezwał się Kira. – Szukasz jedynie zapewnień, że będę o nią dbał, czy masz inne intencje?

Kojiro spojrzał na niego, a w jego czarnych oczach skrzył się smutek.

– Właściwie to nigdy nie zrobiłem nic, żeby o nią zawalczyć – przyznał. – Zakochałem się w Corrie-nee w dniu, kiedy ją poznałem. Cieszyłem się za każdym razem, gdy przychodziła z Ami-nee, a potem sama, gdy spędzała z nami czas. Wciąż też wiedziałem, że dzieli nas przepaść. Corrie-nee była shinigami, ja zwykłym chłopcem z biednego okręgu Rukongai. Był jeszcze pan. Mężczyzna, którego nie znałem i którego nie rozumiałem przez długi czas, kiedy jej pan nie chciał. Którego nienawidziłem tylko dlatego, że Corrie-nee pana kochała. To było głupie, szczeniackie.

– To dla niej chciałeś zostać shinigami.

– Tylko po to, by się do niej zbliżyć – poprawił go. – Z własnego egoizmu, choć nie wiem, jak miałoby mi to pomóc. Przyznaję, że wściekłem się, kiedy Corrie-nee powiedziała, że przyjęła pańskie oświadczyny, ale wtedy wiedziałem też, że podjąłem słuszną decyzję, by więcej za nią nie gonić. Chcę, żeby była szczęśliwa, żeby przestała myśleć o sobie jak o kimś niegodnym. Proszę mi obiecać, że zrobi pan wszystko, by tak się stało.

– Obiecuję – powiedział poważnie Kira. – I ja chcę, żeby była szczęśliwa. I może to głupie, ale również byłem o ciebie zazdrosny, Kojiro-kun.

Kurenai uśmiechnął się niepewnie i zaraz spojrzał w stronę najbliższych drzew.

– Możesz już stamtąd wyjść, Suzu – rzucił chłodno. – Obaj wiemy, że tam jesteś.

Zza pnia wychyliła się czerwona czupryna ukrywająca pusty oczodół.

– Kiedy się zorientowałeś? – zapytał Suzuku, uśmiechając się głupio.

– Od początku wiedziałem. Jesteś kiepski w chowanego, zawsze byłeś, kretynie.

– Ej no – oburzył się Suzuku. – Martwiłem się, że chcesz wyzwać vice-kapitana do walki. Zamierzałem cię ratować, gdyby poszło źle.

Kojiro westchnął ciężko na tłumaczenie brata.

– Całkiem cię pogrzało? Przecież ja się już poddałem. Chciałem tylko porozmawiać z vice-kapitanem Kirą, a przy Corrie-nee było mi głupio zacząć temat.

– Swoją drogą, ona też się martwiła. Udawała, że nie, ale patrzyła za wami z niezadowoloną miną.

– Zamknij się już, Suzu.

 

***

 

Szkółka miała się świetnie, co w obliczu ostatnich niespokojnych miesięcy napawało Corrie optymizmem. Co prawda na razie nie było mowy o rozbudowaniu projektu, ale w chwili obecnej byłoby to ciężkie do zorganizowania. Mimo to Corrie cieszyła się, że chociaż jakaś część dzieciaków została otoczona opieką.

Było już trochę późno, kiedy w końcu udało jej się wyrwać z zabawy. Dzieciaki zawsze pełne energii nadal szalały po dziedzińcu szkółki, gdy wychodziła. Gdyby mogła, posiedziałaby dłużej, i tak rzadko tu zaglądała, a jednak inne zobowiązania i obowiązki miały pierwszeństwo. Obiecała sobie, że od teraz postara się znaleźć więcej czasu także na szkółkę.

Na razie jednak marzyła o kąpieli i kolacji w towarzystwie Izuru, którego i tak zaniedbała przez swoją nieobecność. Miała nadzieję, że najbliższe tygodnie w końcu wszystko unormują, że może jednak nie dojdzie do konfliktu, skoro przeszukali Rukongai wzdłuż i wszerz i niczego nie znaleźli.

– Corrien-hime, nareszcie panienkę znalazłem. Proszę mnie wysłuchać.