Rozdział 52.

Coraz bliżej głównej bitwy, wyjaśniają się też kolejne rzeczy, choć wciąż co nieco nie zostało wypowiedziane głośno. Zostaną cztery rozdziały i ta historia się skończy, pozwalając mi skupić się na kolejnych historiach.

 

Kłęby dymu widoczne były już w Czterdziestym Piątym Okręgu, co oznaczało, że wysłane do gaszenia ognia drużyny nadal nie opanowały sytuacji. Kyoya podejrzewał, że nie obejdzie się bez walk, w których zginą kolejni shinigami. Może i odcięli Kazemichiego od informacji z Seireitei, ale nie mieli pewności, ile zdołał ich zebrać wcześniej. Zresztą tak gwałtowne zachowanie świadczyło o zbliżającym się decydującym starciu. Na tę myśl Kyoya czuł nieokreślony niepokój.

Na razie jednak skupił się na obecnej misji. Do Pięćdziesiątego Szóstego dotarli bez większych problemów, mijając grupy uciekinierów z płonących Okręgów. Wszędzie czuć było przerażenie sytuacją. Trudno powiedzieć, czy Soul Society kiedykolwiek musiało stanąć naprzeciw takiemu kryzysowi. Może słusznie o sytuację obwiniano shinigamich, którzy często kwitowali problemy Rukongai jedynie skrzywieniem ust, po czym wracali do własnych spraw. Czy było na to usprawiedliwienie? Może stali się zbyt aroganccy, chełpiąc się swoją mocą? Jakkolwiek było, Ato Kazemichi doskonale wiedział, jak wykorzystać sytuację na własną korzyść. Jeszcze długo po zakończeniu wojny będą odczuwać konsekwencje knowań Dworu Wiatru.

Odnaleźli domek na uboczu według wskazówek kapitana Hisagiego. Kyoya rozejrzał się, lecz nie wyczuwał zagrożenia, choć to mogło się zmienić w każdej chwili.

– Zaczekajcie tutaj – polecił podwładnym.

Sam zbliżył się do domku i zapukał. Nie czekał długo, drzwi otworzyła mu rudowłosa dziewczynka z piegami na nosie w podobnym wieku do vice-kapitan Jedenastki.

– Mamo, shinigami! – zawołała w głąb domu.

Zaraz też dołączyła do nich Naoko Kurenai, spoglądając na Kyoyę z uwagą.

– W czym mogę pomóc? – zapytała, przyciągając córkę do siebie.

– Dzień dobry. Jestem Trzecim Oficerem Dziewiątego Oddziału, Kyoya Shiroki. Pani Naoko Kurenai, prawda?

– Tak. Coś się stało?

– Wydano rozkaz ewakuacji ludności w związku z pożarami, które rozprzestrzeniają się od najdalszych okręgów Rukongai – wyjaśnił Kyoya. – Pan kapitan Shuuhei Hisagi i pani vice-kapitan Corrien Shiroyama wysłali nas, aby ewakuować panią i pani pociechy w bezpieczne miejsce. Niestety z pewnych powodów pani vice-kapitan nie mogła zjawić się osobiście, jednak dopilnujemy, aby nic się nikomu nie stało – zadeklarował.

Naoko przez chwilę przyglądała się Kyoyi z uwagą. Słyszała już pogłoski o kłopotach, do tego ostatni list od synów zawierał informacje o problemach, jakie miała Corrien od jakiegoś czasu w związku z wojną. Wiedziała jednak, że Shiroyama z pewnością chciała zapewnić im bezpieczeństwo nawet przed innymi.

– Potrzebuję paru minut, żeby się spakować – powiedziała w końcu.

– Poczekamy na zewnątrz. Jednak prosiłbym o pospiech. Sytuacja zmienia się bardzo dynamicznie.

Kyoya nie musiał słyszeć ostrzeżenia Hisagiego, że Ato może spróbować zaatakować Kurenaiów, by jeszcze bardziej pogrążyć Corrie. Wiedział o tym, choć wyglądało na to, że póki co wróg nie interesował się zwykłymi duszami. Nie sądził bowiem, że Ato nie miał pojęcia o istnieniu Kurenaiów.

Dzieciaki przez całą drogę dopytywały o Corrien. Chciały się z nią zobaczyć, nie była u nich od bardzo dawna i tęskniły. Kyoya nie potrafił powiedzieć im prawdy, wymigiwał się pracą, obowiązkami, choć podejrzewał, że wiedziały, że kłamał. Dzieci potrafiły być naprawdę przenikliwe. Kyoya życzył tym dzieciakom, by jak najszybciej mogły znów zobaczyć Corrien. Najlepiej całą i zdrową, choć do tego jeszcze daleka droga. Na razie zamierzał zapewnić im bezpieczeństwo i ściągnąć choć to jedno zmartwienie z ramion swojej vice-kapitan.

 

***

 

Uzbrojona banda napadła uciekającą grupę dzieciaków nad ranem, wykorzystując łunę pożaru do oświetlenia pola walki. To była jednostronna, brutalna rzeź, bo też żaden z napastników nie zamierzał dać szybkiej śmierci swoim ofiarom.

Sytuacja zmieniła się diametralnie, kiedy na ścieżce zjawił się Kurochi. Wyczuł chwilę wcześniej walkę i oddalił się od podwładnych, którzy mieli upewnić się, że kolejne miasteczko zostało opróżnione z maruderów.

– Śmieci – warknął i wypuścić trochę swojego reiatsu w stronę agresorów.

Tak jak się spodziewał, większość padła już po chwili. Nie zamierzał się z nimi cackać, nie mieli czasu ani możliwości, by zamykać członków takich band, choć wielu pozostałych kapitanów z pewnością nastawałaby na takie rozwiązanie. Kurochi nie miał wątpliwości, co powinien w tej chwili zrobić.

Odskoczył w ostatniej chwili, gdy w blasku ognia dostrzegł mknące w jego kierunku zaklęcie. Skrzywił się wymownie, gdy przeciwnik w końcu raczył się ujawnić.

– Dwór Wiatru. – Niemal wypluł te słowa.

– Mnie również miło, kapitanie Gotei 13 – odparł przeciwnik. – Jestem Toyo Tomoe, generał południowej straży Dworu Wiatru. Z przyjemnością pozbawię cię życia.

– Kapitan Trzeciego Oddziału, Takeshi Kurochi – warknął shinigami. – To ty skończysz tu martwy. Rozszarp go, Taiga.

Skoczył na przeciwnika, dzierżąc w dłoniach dwa długie sztylety o wygiętych ostrzach. Toyo jednak był przygotowany na ten atak i przyjął go na ostrze zapieczętowanego na razie nodachi. Wymieniali się ciosami coraz szybciej, choć żaden nie przejął na razie kontroli nad pojedynkiem.

– Należałeś do oddziałów Kuchikich? – zapytał Toyo.

Kurochi tylko prychnął i w końcu przebił się przez obronę generała. Przynajmniej tak mu się wydawało, bo sztylet natrafił na pustkę tam, gdzie powinno znajdować się ciało. Toyo zaśmiał się jedynie.

– Czas przedstawić ci mój miecz, kapitanie Kurochi. Ukaż nam prawdę, Uso no Shigosha.

Od tego momentu Kurochi nie miał pewności, co wokół niego było prawdziwe. Za każdym razem, gdy zbliżył się do przeciwnika, ten rozpływał się w powietrzu.

– Nie radzisz sobie, kapitanie Kurochi – zauważył Toyo. – Nie rozumiesz mojej mocy, a sam polegasz jedynie na czystej sile. To cię zgubi. Hado no 88. Hiryu Gekizoku Shinten Raihou.

Kurochi nie był w stanie przed tym uciec. Ogromna eksplozja zatrzęsła ziemią w promieniu kilku metrów, a jej blask na moment przyćmił łunę pożaru. Gdy dym opadł, kapitan Trójki leżał pod spalonym drzewem z częściowo poparzoną skórą i zakrwawionym kikutem lewej ręki. Był przytomny, krzywił się boleśnie, próbując się podnieść.

– Brawo, zablokowałeś zaklęcie, poświęcając lewą rękę – stwierdził Toyo. – Jednak obrażenia i tak są potężne.

– Zamknij się – warknął Kurochi. – Nie będę słuchał pieprzenia psa Kazemichiego.

– Oczywiście, oszczędzę ci tego, kapitanie Kurochi. Zresztą odegrałeś już swoją rolę w tym przedstawieniu.

Toyo pojawił się tuż przed Kurochim i jednym płynnym ruchem pozbawił przeciwnika głowy.

– Nie wygracie z nami, shinigami – stwierdził, chowając miecz do saya. – Król już was nie kocha.

Zniknął wśród spopielonych drzew, nim na miejsce walki wpadli podwładni Kurochiego zwabieni podniesionym reiatsu swojego dowódcy.

 

***

 

Kolejne zebranie dowództwa nie należało do przyjemnych. Straty w ostatnich walkach były wyjątkowo dotkliwe, jakby armia Dworu Wiatru już się nie hamowała. To był spory problem. Do tego w przepełnionych przez ewakuację pierwszych okręgach Rukongai zaczynało dochodzić do konfliktów i nieprzyjemności. Uciekinierzy czuli się wystarczająco źle, skoro stracili wszystko, co mieli, ich gospodarze nie potrafili zbyt długo być gościnni, obawiając się, że jeśli pożary podejdą bliżej, nie będzie już gdzie uciec. Przez to sytuacja stała się tak napięta.

Na zebraniu brakowało kilku osób. Sui-Feng i Iba przebywali pod opieką Czwartego Oddziału, Kurochi zaś zginął dwa dni wcześniej z ręki jednego z generałów Dworu Wiatru. Spóźniona pojawiła się Kaya, którą ściągnięto z Trzeciego Okręgu Wschodniego Rukongai, gdzie doszło tej nocy do kilkunastu napaści na dusze.

Yamamoto też wciąż nie było, co budziło niepokój zebranych. Co takiego mogło przytrzymać Kapitana-Dowódcę, choć kazał im się tu zebrać? Nie mieli czasu na bezczynność, w każdej chwili Dwór Wiatru mógł ponownie zaatakować, a bez wsparcia kapitanów wielu shinigamich czekała śmierć.

– Po co tracimy tu czas? – warknął Kenpachi. – Dziadek już całkiem rozum postradał?

– Licz się ze słowami, Zaraki – odparł Toshiro. – Choć to rzeczywiście dziwne.

Ukitake spojrzał na Kyoraku, który nie ukrywał już niepokoju pod niefrasobliwym uśmiechem. Obaj doskonale wiedzieli, że coś im umykało. Od wielu dni w Seireitei było czuć, że wszystko idzie w złą stronę, a rozkazy przysłane do Oddziałów były dość ogólne. Kapitana-Dowódcy też nie widzieli od poprzedniego spotkania.

– Idę stąd – oznajmił Kenpachi, tracąc kompletnie cierpliwość.

– Nie wychodź jeszcze, kapitanie Zaraki – polecił Sasakibe, zjawiając się w drzwiach.

Wyglądał na zmęczonego i czymś głęboko poruszonego. Unohana westchnęła ciężko na ten widok i wyglądało na to, że jako jedyna spodziewała się, co usłyszą.

– Vice-kapitan nie będzie mi rozkazywał – warknął Kenpachi.

– Przynoszę rozkazy od Kapitana-Dowódcy.

– Gdzie on jest? – zapytał Byakuya. – O co tu chodzi, vice-kapitanie Sasakibe?

Teraz już wszyscy spoglądali na numer dwa Pierwszego Oddziału podejrzliwie. Coś było bardzo nie tak.

– Kapitan-Dowódca nie może do was przyjść – oznajmił jedynie Sasakibe. – Oddział Drugi ma namierzyć wszystkich wrogich generałów i zebrać o nich jak najwięcej informacji. Oddział Dwunasty ma w tym pomóc. Oddział Piąty zajmie się patrolowaniem pierwszych okręgów Rukongai i powstrzymaniem eskalacji przemocy wśród zwykłych dusz. Nie możemy sobie pozwolić na dodatkowe problemy. Oddział Dziesiąty i Trzynasty mają wzmocnić obronę Seireitei. Pozostałe Oddziały mają nadal działać w Rukongai. Kapitan Unohana, kapitanie Kyoraku, kapitanie Ukitake, proszę za mną.

Sasakibe wyszedł z sali ku zaskoczeniu wszystkich. Trójka najstarszych stażem kapitanów z niepokojem podążyła za nim, pozostawiając swoich vice-kapitanów na miejscu.

– Co się dzieje? – zapytał Omaeda. – Dlaczego z rozkazami przyszedł Sasakibe? O co tu chodzi?

– Zamilknij, Omaeda – rozkazał Byakuya, nie chcąc, aby panika udzieliła się reszcie towarzystwa. – Bierz się za robotę. Wszyscy powinniśmy tak zrobić.

Dowódcy powoli rozchodzili się do swoich zajęć. Hisagi poczekał, aż dołączy do niego wyraźnie zmęczony Kira, ignorując niezadowolenie na twarzy swojej vice-kapitan. Od ostatniej kłótni nie rozmawiali ze sobą, zresztą Corrie chodziła jakaś nieobecna i cicha, jakby nad czymś głęboko zamyślona. Teraz też tylko się skrzywiła, ale nie powiedziała ani słowa.

– Jak się trzymasz, Kira?

– W porządku. Na razie nie ma czasu na żałobę, wciąż mamy mnóstwo roboty – odparł Izuru.

Żaden z nich nie musiał mówić głośno, że śmierć Kurochiego nie była dla jego zastępcy aż takim dramatem. Nie osobistym, skoro panowie nie przepadali za sobą zbytnio, a wciąż pomiędzy nimi istniał konflikt spowodowany obecnością w ich życiu Corrie. Może teraz będzie łatwiej, choć Kira wciąż nie mógł pozbyć się myśli, że bez dowódcy ogarnięcie całego Oddziału w działaniach wojennych będzie wymagało od niego dużo więcej niż poprzednim razem.

– Gdybyś potrzebował pomocy, nie krępuj się przyjść. I tak oboje jeszcze przez jakiś czas nie ruszymy się z Seireitei.

Kira zerknął na idącą za nimi Corrie, ale Shiroyama wpatrywała się w plecy swojego dowódcy z pochmurnym wyrazem twarzy.

– Myślę, że sobie poradzę – powiedział. – Dziewiąty Oddział też ma sporo obowiązków teraz. Muszę iść, Hisagi-san.

Zniknął w shunpo, zaś Shuuhei spojrzał na Corrie z lekkim wyrzutem.

– Nadal ta farsa? – zapytał.

– Coś mówiłeś, kapitanie? – Podniosła na niego spojrzenie nieco zdezorientowana.

– Ostatnio ciągle uciekasz gdzieś myślami – zauważył. – Nawet nie zwróciłaś uwagi, że Kira poszedł.

– Ma obowiązki do wykonania – odparła. – To normalne, że nie ma czasu na pogaduszki.

– Corrie, możesz przestać udawać, że cię to nie rusza? – zapytał ze złością. – Już nawet nie zwróciłbym ci uwagi, gdybyś ucieszyła się ze śmierci Kurochiego.

– Nie mów takich rzeczy, kapitanie – oburzyła się. – To, że go nie lubiłam, nie oznacza, że mam powód do radości. Trzeci Oddział stracił dowódcę, a nasze siły zostały uszczuplone o kolejnego silnego wojownika. To nie brzmi najlepiej. Potrafię odróżnić własne interesy od wspólnego dobra.

Zniknęła w shunpo, zostawiając go w towarzystwie Shoheia, który nadal miał obserwować każdy jej krok. Shuuhei westchnął, bo już naprawdę nie wiedział, jak powinien z nią rozmawiać. Czy tak już miało być zawsze?

 

***

 

Wiatr w Wewnętrznym Świecie ucichł na chwilę, nawet powietrze stało się nieruchome, wręcz namacalne. Corrie i Yukikaze obserwowały się wzajemnie wyczulone na najmniejszą zmianę w reiatsu przeciwniczki. Żadna jednak nie zdecydowała się na atak. Wyglądało to tak, jakby testowały cierpliwość tej drugiej.

Trawa pokryła się grubą warstwą lodu, a Yukikaze zniknęła, by stanąć zaraz za swoją shinigami z psotnym uśmiechem na twarzy.

– Powinnyśmy trenować to na zewnątrz – oznajmiła.

– Pamiętasz, jak to się skończyło ostatnio – odparła Corrie. – Jeden po drugim próbują mnie wcisnąć w swoje racje. Mam siedzieć cicho i niczego nie robić, żeby oni się tym zajęli. Ilu ma jeszcze zginąć, nim pozwolą mi wrócić na pole bitwy? Nie jestem bezbronna, mogę ubrudzić sobie ręce osobiście.

Yukikaze odsunęła się i spojrzała w czyste niebo ponad nimi. Już dawno takie nie było, choć na horyzoncie dostrzegła chmury pełne smutku i tęsknoty.

– Zdecydowałaś – uznała.

– Tak należy postąpić.

– Nie będą zachwyceni.

– Nie robię tego, by mi dziękowali. Poza tym Seireitei tylko odroczyło mój wyrok na czas wojny z Dworem Wiatru. To stawia sprawę jasno. Nikt tu nie potrzebuje reliktu potomków Króla Dusz.

Yukikaze spoważniała na chwilę, spoglądając na Corrien.

– Jesteś tego pewna? – zapytała cicho. – Możesz jeszcze zawrócić.

– Tam nie czeka mnie nic dobrego. Wystarczająco szczęścia ukradłam. Odmówisz mi teraz swojego wsparcia, Yukikaze?

– Nie, moja pani. Obawiałam się jednak, że się zawahasz. Zostawiasz wiele.

– To już nie należy do mnie. Nic nie miało należeć do mnie. Sięgnęłam po zakazane i teraz czas za to zapłacić. Nie mam już nic do stracenia, Yuki.

Zanpakutou chciała coś powiedzieć, ale uznała, że to nie będzie dobry moment. Możliwe, że tylko ona zdawała sobie sprawę, co Ato Kazemichi przebudził w dniu, kiedy postanowił ujawnić swoją zdradę. Teraz będzie musiał ponieść tego konsekwencje.

– Poprowadzę cię więc – powiedziała w końcu. – Pokażemy im, co dzieje się, kiedy nieproszeni burzą nasze królestwo.

 

***

 

Posłaniec zjawił się niespodziewanie, Renji go nawet nie zauważył, przekazując Byakuyi raporty z Rukongai.

– Czego chce Oddział Reagowania Wewnętrznego? – zapytał Kuchiki, uciszając swojego zastępcę ruchem ręki.

– Mam wiadomość od pani kapitan Czwartego Oddziału Retsu Unohany, pana kapitana Ósmego Oddziału Shunsuia Kyoraku oraz pana kapitana Trzynastego Oddziału Juushiro Ukitake – oznajmił poważnie posłaniec. – Kapitan-Dowódca Genryuusai Shigekuni Yamamoto zmarł w wyniku otrucia. Wszyscy kapitanowie i ich zastępcy mają pojawić się w Pierwszym Oddziale w trybie natychmiastowym.

– Co, do cholery? – warknął Renji. – Co to za żarty?

– Renji, uspokój się.

Mimo chłodu w głosie widać było, że Kuchikiego ta informacja również poruszyła. W tej chwili utrata dowódcy oznaczała słabość, którą wróg bez wahania wykorzysta. Najgorszy z możliwych momentów.

Zbierający się dowódcy wyglądali na równie zszokowanych wieściami. Nikt nie wiedział, że coś w ogóle było na rzeczy, zresztą wszyscy skupili się na działaniach przeciwko siłom Kazemichiego. Każdy jednak zadawał sobie pytanie „co teraz będzie?”, czy są stanie jeszcze zwyciężyć w tej wojnie, skoro Dwór Wiatru dopadł ich dowódcę.

Unohana, Kyoraku i Ukitake dotarli ostatni, a może czekali, aż reszta się zbierze, by nie tłumaczyć sytuacji każdemu z osobna. Zresztą nawet po nich widać było, jak potężny był to cios.

– Już przegraliśmy – lamentował Omaeda. – Wszystko przepadło.

– Skończ skamleć – warknął na niego Renji. – Nie zamierzamy się przecież poddać.

– Prawdą jednak jest, że jesteśmy teraz w bardzo niekorzystnej sytuacji – odezwała się Kaya, którą zawrócono z Rukongai. – Dwór Wiatru raz po raz udowadnia, że jest doskonale przygotowany do tej wojny. Zlekceważyliśmy ich.

– Trzeba było uderzyć od razu i nie ukrywać wszystkiego przez arystokrację – prychnął Kenpachi. – Zresztą jak tu przyleźli po raz pierwszy, Kuchiki ich puścił.

– Dążenie do wojny to najgorszy z możliwych pomysłów – odparł Komamura. – Już wtedy mogliśmy skazać wszystkich na to cierpienie.

– Mogliśmy też oddać im wtedy Shiroyamę i ograniczyć straty – zauważył Mayuri.

– Kurotsuchi – warknął Shuuhei. – To było nie na miejscu.

– Sama Shiroyama doskonale o tym wie. – Mayuri wzruszył ramionami, przyglądając się milczącej vice-kapitan Dziewiątki. – Może nie uniknęlibyśmy wojny, ale uwaga Kazemichich zostałaby przez nią rozproszona. A tak dajemy się wodzić za nosy.

– Wystarczy – odezwał się Kyoraku. – Dostalibyśmy srogie lanie, gdyby nas teraz usłyszał Yama-ji.

– Właśnie, powinniśmy się skupić na bieżącej sytuacji – poparł go Ukitake.

– Jak doszło w ogóle do otrucia Kapitana-Dowódcy? – zapytał Byakuya, skupiając uwagę na Unohanie.

Coś mu bardzo nie pasowało. Wtargnięcie do Pierwszego Oddziału byłoby głośno komentowane, nie ukryliby tego, a Yamamoto był potężnym wojownikiem pomimo swego wieku. Niełatwo byłoby go otruć.

Unohana westchnęła ciężko, nim zabrała głos.

– Kapitan-Dowódca zmagał się z trucizną już od jakiegoś czasu, jednak zależało mu, aby zachować to w sekrecie. Podejrzewamy, że trucizna przeniosła się przez skórę, więc w grę wchodziły ubrania oraz pościel. Jednak wciąż nie mamy zbyt wielu faktów na ten temat.

– To był główny cel wtargnięcia Kazemichiego do Seireitei – stwierdził Byakuya. – Cała ta walka z Corrien miała tylko odwrócić naszą uwagę.

Nikt mu na to nie odpowiedział. Może nie chcieli potwierdzić, może nie było dowodów, by zaprzeczyć. Faktem jednak było, że Ato Kazemichi podstępnie pozbawił ich dowódcy i najpotężniejszego wojownika. Napaść na Seireitei pozostawała kwestią ceny.

Jakiekolwiek gdybania przerwał ich posłaniec od Rady 46, która również musiała już zostać poinformowała o śmierci Yamamoto. Mimowolnie Shuuhei spiął się na myśl, że teraz pomiędzy Corrie a arystokracją stał jedynie Byakuya. To niczego nie gwarantowało.

– Rada 46 w oparciu o testament poprzedniego Kapitana-Dowódcy Genryuusaia Shigekuni Yamamoto nominowała na nowego kapitana Pierwszego Oddziału oraz Kapitana-Dowódcę Trzynastu Dworskich Oddziałów Obronnych dotychczasowego kapitana Ósmego Oddziału Shunsuia Kyoraku. Niniejszym jest on proszony o pilne udanie się na spotkanie z Radą 46 – poinformował posłaniec.

– Dobrze, niezwłocznie spotkam się z Radą 46 – odparł Kyoraku, po czym spojrzał na resztę. – Myślę, że w tej chwili powinniśmy wrócić do obowiązków, które zostawił nam Yama-ji. Nie możemy pozwolić, by Ato Kazemichi wykorzystał ten moment przeciwko nam.